Tomasz Kozioł

Są takie filmy, które nie reprezentują sobą prawie nic. W oklepany sposób opowiadają jeszcze bardziej oklepaną historię, nie czyniąc nawet jednej próby, by szczerze przykuć uwagę widza. Dokładnie taką produkcją jest „Nigdy nie jest za późno” (z dużo ciekawszym oryginalnym tytułem: „Ricki and the Flash”) – to banalna historia rozbitej rodziny. Córka przeżywa rozstanie ze swoim mężem i potrzebuje, by była przy niej matka. Sęk w tym, że rodzicielka  wieki temu wyjechała w trasę koncertową i nigdy z niej nie wróciła. Aż do teraz. Nie ma tu pomysłu, polotu, ciekawych pomysłów, ani dobrych dialogów. Jest za to jedna osoba, która wszystko zmienia. Meryl Streep.
„Nigdy nie jest za późno” jest dla mnie kolejnym z serii dowodów na to, że Merylka potrafi ze wszystkiego zrobić film, który w ogólnym rozrachunku będzie się wspominało jako co najmniej dobry. Zmienia przeciętność w nową aktorską jakość. Przeobraża się nie do poznania, wcielając się w rolę podstarzałej, rock’n’rollowej księżniczki, próbującej choć trochę połatać swoje relacje z rodziną. Wszystko, co robi, jest absolutnie niesamowite – od stania w miejscu, przez interakcję z ludźmi, po cudowne, rockowe granie. (więcej…)

Pierwszy „Sinister” był bardzo przyzwoicie wykonanym straszakiem. Dosyć kameralna historia kryminalno-paranormalna z udziałem Ethana Hawke’a przyjemnie trzymała w napięciu i pozwalała na kilka nagłych podskoków w fotelu. Film został na tyle ciepło przyjęty przez publikę i wystarczająco hojnie obsypany zielonymi prezydentami, by właściciele marki zdecydowali się na dokręcenie kontynuacji. Niestety, fabularna konstrukcja jedynki nie pozwała na powtórny udział Ethana Hawke’a, zaś na jego miejsce nie zatrudniono żadnego sensownego aktora… A jak się na ogół kończą takie sequele, wszyscy dobrze wiemy. Najlepszym przykładem niech będzie moja ponura przygoda z „Kobietą w czerni 2”.
I tu studio postanowiło mnie zaskoczyć. O ile faktycznie w „Sinister 2” brakuje jakiegokolwiek bardziej znamienitego aktora, o tyle twórcy postanowili zadbać o to, by ich film nie był pozbawiony rzemieślniczej staranności. Nowa odsłona „Złowieszczego” nie dorównuje jedynce, ale też nie odstaje od jego poziomu tak bardzo, jak to miało miejsce we wspomnianym wyżej przypadku. (więcej…)

Tak jest, Shyamalan znów to zrobił. Skoro już znacie odpowiedź, pozostaje już tylko postawienie właściwego pytania. Czy nakręcił kolejny „Szósty zmysł” albo „Niezniszczalnego”? A może jednak „1000 lat po Ziemi” albo jeszcze jedną „Osadę”? Cóż…

Niestety, odpowiedź, która padła w tytule tekstu, jest poprawna dla pytania numer dwa. Na shyamalanowskim froncie nic się nie zmieniło i, jeśli chodzi o mnie, każdy kolejny film jest coraz gorszy od poprzedniego. OK, może „Wizyta” nie jest takim potworkiem, jak „1000 lat po Ziemi”, które przebiło nawet najczarniejsze wizje widzów.
Najnowszy film Shyamalana wpisuje się konwencję znaną z „Blair Witch Project”. Brat z siostrą postanowili udokumentować swój wyjazd do dziadków, których dotąd nie mieli okazji poznać. Już pierwszej nocy okazało się, że z rodzinną starszyzną nie wszystko jest w porządku, a w domu na odludziu dzieją się przedziwne rzeczy. Dzieciaki, zanim zwieją, gdzie pieprz rośnie, chcą rzucić choć trochę światła na rodzinną tajemnicę. (więcej…)

Po nowej ekranizacji przygód Agenta 47 chyba nikt nie spodziewał się niczego dobrego, tak jak zresztą i po poprzednim podejściu do tego tematu. Już trailery wyraźnie sugerowały, że twórcy grali w kolejne części Hitmana tak, jak ja. Czyli biegając z ładunkami wybuchowymi, mordując wszystkich po kolei i wynieśli z tego tylko tyle, że główny bohater mógł z jakiegoś powodu zmieniać stroje, ale nie za bardzo mogli rozgryźć, do czego miałoby to służyć, skoro mają wyrzutnię granatów. Wiadomo, że jeśli ktoś w takim duchu zekranizuje Hitmana, to z samym Hitmanem nie będzie miało to prawie nic wspólnego. To tak jak kręcić film o Mario i puścić bohatera w lewą stronę – wszyscy od razu zwietrzą amatorszczyznę.

Skoro było więc wiadomo, że „Agent 47” co do zasady będzie kiepskim filmem i nie pchnie ekranizacji gier w nowym, ekscytujący kierunku, można było się na niego przejść bez zbędnych oczekiwań. Tak się akurat złożyło, że miałem ochotę na kino lekkie i ekstremalnie wybuchowe, więc postanowiłem sprawdzić, czy chociaż w tym zakresie nowy „Hitman” się broni. I, jak się okazało, broni się całkiem przyzwoicie w kategorii „bardzo, bardzo zły, ale rozrywkowy”. (więcej…)

Wokół „Daru” od razu wytworzyła się ciekawa atmosfera, gdy tylko pojawił się w kinach. To był „ten film, który dużo zarobił, przy okazji mało kosztując”. Może nie mówiliśmy tu o absurdalnych proporcjach przychodów do kosztów rodem z box office „Paranormal Activity”, ale kwoty były na tyle duże, że już się o nich mówiło. I o ile sam ten fakt mnie jeszcze nie szczególnie zainteresował, to sprawił przynajmniej, iż przejrzałem sobie obsadę. A ta już zdecydowanie mnie zaintrygowała.

„Dar” pod wieloma względami był dla mnie podobny do seansu „Loftu” parę miesięcy temu. Obydwie produkcje okazały się dobrymi thrillerami (z przewagą na korzyść pierwszego z filmów) i obydwie dawały szansę zobaczenia na srebrnym ekranie aktorów, których się lubi, ale niezbyt często widuje. Co więcej, Jasona Batemana chyba nie obserwowałem jeszcze w takiej – nazwijmy to – mrocznej roli, więc zysk był tym większy. Rebeccę Hall zaś bardzo sobie cenię i żałuję, że tak rzadko bywa w polskich kinach. (więcej…)

Rok 2015 okazał się rokiem szpiegów, choć kompletnie się tego nie spodziewałem. Myślałem, że skoro Bond odszedł od swojej klasycznej formuły parę lat temu, to znaczyło, iż owa formuła się po prostu zużyła. I że ludzie już nie chcą oglądać przystojnego, szarmanckiego mężczyzny w służbie Jej Królewskiej Mości w walce z całym złem tego świata. Cóż, moje szczęście polega na tym, że ostatecznie okazało się coś dokładnie odwrotnego. A że natura nie znosi pustki, miejsce klasycznego Bonda zaczęli zajmować inni agencji – Colin Firth w „Kingsman” czy Tom Cruise w „Mission Impossible 5”. A teraz do tej listy doszli Henry Cavill i Armie Hammer. Jako się rzekło, rok 2015 jest dobry dla szpiegów.

Świat jak zwykle jest zagrożony zniszczeniem. Byli faszyści, funkcjonujący pod przykrywką poważnych biznesmenów, są bliscy położenia swoich fanatycznych łap na technologii umożliwiającej łatwą produkcję głowic atomowych. Sytuacja jest tak skrajnie niebezpieczna, że tylko połączone siły najlepszych z najlepszych agentów KGB i CIA są w stanie uchronić mateczkę Ziemię przed doszczętną ewaporacją. Są to oczywiście dwaj panowie, którzy ze względu na różnice w poglądach nie dogadują się najlepiej. Ale też – każdy ze swoich własnych powodów – potrafią tymczasowo odsunąć prywatny konflikt na dalszy plan i wziąć się za inwigilacje wrogiej organizacji. (więcej…)

Z każdym kolejnym filmem Woody’ego Allena czuję, że coraz ciężej mi pisać o twórczości tego niesamowitego, unikalnego scenarzysty, reżysera, muzyka i, okazjonalnie, aktora. Wiem, że wszystko, co przeleję na papier, nie przekona do jego filmów nikogo, kto dotąd się w nich nie zakochał. Tak, „Nieracjonalny Mężczyzna” w pewnym sensie jest taki sam, jak wszystko inne, co wyszło spod ręki Allena. A jednocześnie, jak wszystkie inne jego obrazy ma w sobie, według mnie, coś cudownie świeżego i przewrotnego.

Z tego względu konkluzja jest dla mnie prosta. Osób, które Allena nie lubią i tak nie przekonam, a z kolei wszyscy pozostali i tak pewnie byli już w kinie. Zamiast więc kogokolwiek zachęcać, napiszę tylko, że… jestem – tradycyjnie – szczęśliwy, iż poszedłem na „nowego Woody’ego”. (więcej…)