Spotkała mnie ostatnio podwójna przyjemność. Nie dość, że po chyba ponad pół roku przerwy byłem w końcu w kinie, to na dodatek na pierwszy seans wybrałem „Wrath of Man”. I było idealnie!
Kocham filmy Guya Ritchie’ego. Wszystkie, jak leci. I na tle jego, nazwijmy to, bardziej typowych obrazów „Wrath of Man” wypada niecodziennie. I to mimo Stathama w roli głównej, który u Ritchie’ego występuje bardzo regularnie. Rekordowo mało tu zaawansowanych zwrotów akcji, które zaczynają się zapinać dopiero w ostatnich minutach filmu. Dialogi są jakieś takie… stonowane, mniej przewrotne. Całość zaś ma w sobie coś teatralnie minimalistycznego, mimo że scen akcji nie brakuje (nie mam pojęcia, jak udało się osiągnąć taki efekt).
„Wrath of Man” jest filmem o zemście. Bezwzględnej, brutalnej zemście. Zemście, której po prostu nic nie powstrzyma. Nie jest to zemsta efekciarska, tylko chłodna, skalkulowana, dążąca do celu najkrótszą, możliwie efektywną ścieżką. I personifikacją tej zemsty jest, oczywiście, cudowny Jason Statham.
Na potrzeby „Wrath of Man” Jason ograniczył nawet swój zakres emocjonalny, który na ogół miał rozpiętość od „umiarkowanie zirytowany” do „dzwoń po ambulans, ale nie dla mnie”. Tym razem mina jest jedna. Tak wygląda śmierć, gdy po kogoś idzie. Tak wygląda John Wick, gdy ktoś mu krzywdzi psa.
Kocham takie kino. Mimo bardzo standardowej konstrukcji, Ritchie tchnął tu powiew świeżości, którego nawet nie potrafię do końca zidentyfikować. Ot, może po prostu magia Ritchie’ego.
PS: zamiast plakatu czy innego materiału promocyjnego, pomyślałem, że wrzucę najbardziej stathamowe ujęcie w całym filmie. On jest nieuzbrojony i spętany. Oni mają pełne, kuloodporne pancerze, karabiny maszynowe i zaraz będą martwi. Kocham Jasona.