Tomasz Kozioł

Jak już miałem kiedyś okazję napisać, wychodząc z „Matrixa: Reaktywacji”, mimo zawodu, byłem dobrej myśli . Miałem nadzieję, że ten kiepski występ jest tylko przerywnikiem pomiędzy równie dobrą pierwszą i trzecią częścią trylogii. „Zapewne Wachowscy chcieli pokazać, na ile ich stać od strony technicznej. Ta intelektualna płycizna miała jedynie osłabić czujność widzów przed premierą „Matrix Rewolucje”, które wprowadzą wszystkich w stan filozoficznego osłupienia” – myślałem. Cóż, rzeczywiście miałem trochę racji, ale zamiast całkowitego szoku, doznałem jedynie delikatnego naelektryzowania szarych komórek – zawsze coś. (więcej…)

Pojawianie się w okresie wszelakich świąt filmów dedykowanych danemu okresowi to stara tradycja. Pomijając nieliczne przypadki, na ogół nie nadają się one do zupełnie niczego poza wyciąganiem kasy. Z reguły są to komedie, obyczajówki lub, ewentualnie, animacje. Oczywiście, w okolicy Halloween jest też obowiązkowy wysyp wszelkiej maści horrorów. Rzadko się jednak zdarza, by ów horror pojawił na święta Bożego Narodzenia… jako film okolicznościowy. „Krampus” jest właśnie takim ewenementem, dlatego tak bardzo miałem ochotę go obejrzeć.

Fabuła rozwija się dosyć niewinnie, choć w dosyć groteskowej oprawie. Po świątecznym szale zakupów, członkowie obfitej familii zjeżdżają się do rodzinnego domu, w którym mają wspólnie zjeść kolację wigilijną. Powiedzieć, że nie cieszą się na swój widok, to poważne nieporozumienie. W domu panuje atmosfera silnej niechęci i braku szacunku, która w końcu doprowadza najmłodszego z mieszkańców do szału i, następnie, zwątpienia. Chłopczyk, po utracie wiary w cuda, drze swój list do świętego Mikołaja, a jego strzępki rozrzuca na cztery wiatry. Nie wie jeszcze, iż jest to rytuał przywołujący Krampusa, będącego demonicznym cieniem sprzedajnej maskotki Coca-Coli. (więcej…)

Jest tylko jedna osoba, którą mogę winić za to, że źle bawiłem się na ostatniej części „Igrzysk śmierci”. I jestem to ja. Mogłem się oduczyć kończenia na siłę serii, które nie za bardzo mi podchodzą, ale tego nie zrobiłem. Mogłem się już dawno nauczyć, że „druga część trzeciej części” zwiastuje zagładę i tego też nie poczyniłem. Okłamywałem się tylko głupio, że „pierwsza część trzeciej części” była tak skrajnie nudna, ponieważ była skalkulowanym skokiem na kasę, ale w ostatniej odsłonie przecież musi wszystko ruszyć z kopyta. Cóż, twórcy mi udowodnili, że jednak nie musi.

Film zaczyna się dokładnie tam, gdzie urwał się pierwszy „Kosogłos”. Unikając spoilerów i streszczania trzech filmów: Jennifer Lawrence, jako Katniss, walczy po stronie ruchu oporu z opresyjnym rządem Donalda Sutherlanda. Właśnie przygotowuje się do ostatniej ofensywy i zadania decydującego ciosu – ot, cała intryga w bardzo mocnym skrócie. (więcej…)

„Łowca czarownic” jest filmem, który nie powinien działać, a mimo wszystko potrafi bawić. Brakuje mu akcji, widać wyraźnie, że budżet do wysokich nie należał, zaś sam scenariusz to kompletna sztampa. Co samo w sobie nie byłoby problemem, gdyby całość nadrabiała widowiskowością, ale jak już ustaliliśmy – tego też brakuje. Jak się szybko jednak podczas seansu okazało – Vin Diesel ma w sobie tyle testosteronowego uroku, że „Łowcę czarownic” oglądało się zaskakująco przyjemnie.

Kaulder zyskał nieśmiertelność jakieś 800 lat temu, gdy zabił królową czarownic. Wieczne życie miało być dla niego przekleństwem, a okazało się świetną okazją do kupienia iPada i dalszego polowania na wiedźmy. Zamiast rozpaczać nad swoim marnym losem, Kaulder  poświęcił ostatnich osiem wieków swojego życia na regulowanie światowej populacji istot magicznych. Czasem jednak okazywał im nadmiar łaski, co teraz może się na nim zemścić. Jego ostatnie przygody wyraźnie sugerowały, że królowa czarownic powróciła do życia, choć było to teoretycznie niemożliwe. Na szczęście, Vin Diesel nie jest sam – może liczyć na pomoc Michaela „Alfreda” Caine’a oraz Elijaha „Frodo” Wooda. (więcej…)