CategoryFelietony

Strasznie dobrze się czuję z faktem, że… po pewnej przerwie znowu mogę pomyśleć o mojej ulubionej korporacji per „Stary, dobry Blizzard”. Trzeba uczciwie przyznać, że ostatnie lata nie były najłatwiejsze dla fana Zamieci. Kilka niezbyt dobrych ruchów sprawiło, że zamiast wszechogarniającej miłości graczy, internet zaczął być zalewany morzami żółci. Nie zawsze słusznej, często na wyrost, ale jednak. Był taki moment, że miało się wrażenie, iż czego nie zrobił Blizzard, była to absolutnie najgorsza decyzja na świecie – przynajmniej w odbiorze tej głośniejszej części świata zewnętrznego. Nie da się ukryć, że premiera Diablo III zostawiała bardzo wiele do życzenia. Może poza wynikami sprzedaży, które były powalająco dobre, co – z perspektywy graczy – wcale nie działało na korzyść Blizza, jak się zapewne domyślacie. Sama gra też odbiegała od wyobrażeń idealnego spadkobiercy schedy pod cudownym Diablo II: Lord of Destruction. A że każdy owe wyobrażenie miał zgoła inne, wrażenie tylko było potęgowane.
Ale! Minęły prawie dwa lata i… koledzy Jima Raynora i Arthasa znów pokazali, że nadal potrafią być właśnie „starym, dobrym Blizzardem”. (więcej…)

Odkąd pamiętam, byłem graczem. Dookreślić wypada, że byłem graczem stricte PeCetowym, a dobra gra, to była długa gra – czyli najlepiej jakieś epickie cRPG. Z czasem zacząłem czuć potrzebę, by spróbować innego grania, a że zacząłem  pracę w Gaminator.tv… Cóż, wypadało w końcu zrozumieć, na czym polega fenomen konsol. Padło na Xboxa 360, gdyż wtedy – a był to chyba rok 2007 – wydawał się zdecydowanie lepszą inwestycją. Był tańszy, łatwiej było o używane gry w dobrej cenie i tak się akurat złożyło, że jeśli jakiś znajomy miał grajstację, i to właśnie od MS, więc można było się wymieniać.

Xbox „Tri Siksti” służył mi wiernie przez bodaj cztery lata, kiedy, przyznaję się bez bicia, doszedłem do takiego etapu, że gry konsolowe przestały mi dawać jakąkolwiek frajdę. Powód był prostu – pracując w Gaminatorze recenzowałem 4-6 gier miesięcznie… przez trzy lata. W pewnym momencie na widok Unreal Engine 3 robiło mi się po prostu gorzej, gdyż 3/4 recenzowanych gier właśnie z niego korzystało, często nieudolnie. Jeśli ktoś maglował większość tego, co się w danym momencie ukazywało na rynku, wychodziło na to, że większość tytułów to podobne jeden do drugiego shootery TPP/FPP, na których ukończenie trzeba średnio 6-7 godzin. Tak, biblioteka ukończonych przeze mnie tytułów jest po prostu wypchana po brzegi grami, które kończyło się w kilka godzin, a przecież kosztowały – jako nówki – po 200 zł. (więcej…)

Przez wiele lat miałem wrażenie, że e-sport jest rozrywką zarezerwowaną dla bardzo nielicznego, wyselekcjonowanego grona, zaś dla większości śmiertelników pozostając jedynie kolejnym podgatunkiem Science-Fiction. Paru gości spotyka się gdzieś w piwnicy, żeby pochwalić się swoimi umiejętnościami przed innymi, podobnymi sobie. Wiecie, okulary z optyką podobną do teleskopu Hubble’a, kręgosłup wygięty zgrabnie niczym elficki łuk, pikowany sweter od babci, dziewczyny tylko w jot-pe-gie. Kochane stereotypy.

Z mojego punktu widzenia, pytań było wiele. Byłem jeszcze w stanie zrozumieć sam fakt, że takie turnieje się pojawiają i że producenci sprzętu są chętni sponsorować najlepszych graczy w zamian za oklejenie ich powierzchni reklamowej – czyt.: T-shirtu – swoimi znakami towarowymi. Nie byłem w stanie jednak pojąć, co jest ciekawego w oglądaniu, jak ktoś gra w Quake’a czy innego Counter Strike’a? A przecież musi być w tym coś intrygującego, skoro organizowane są turnieje – tych się na ogół nie robi się dla samej idei. Liczy się rachunek ekonomiczny, a bez widzów tenże rachunek nie wychodziłby zbyt korzystnie dla organizatorów…

Zachęcam do przeczytania całości mojego gościnnego wpisu na Antyweb.pl.

PS: A osoba na grafice to Grzegorz „MaNa” Komincz, jeden z najbardziej utytułowanych polskich graczy w SC2. :-]

Planowałem początkowo zrobić cztery wpisy w tym mini-cyklu – każdy poświęcony jednej grze. Niestety, rzeczywistość zweryfikowała te plany. Kolejne trzy gry z serii Niesamowite Maszyny nie zmieniły moich wrażeń z Symulatora Demolki. To nie dla mnie. Miałem więc do wyboru – albo jeździć bez litości po czymś, czego kompletnie nie rozumiem, albo po prostu napisać pokrótce z czym to się je i dopełnić obietnicy, że o Niesamowitych Maszynach napiszę. Zdecydowałem się na drugą z możliwości, ponieważ tym grom ewidentnie towarzyszy jakiś fenomen, którego nie jestem w stanie pojąć. (więcej…)