CategoryGry

Są takie chwile, które przypominają mi, czemu jestem graczem, czemu lubię spędzać czas czy to przy PeCecie, czy przy konsoli. Wiele z takich momentów można przewidzieć. Gdy biorę się za nowy tytuł od Blizzarda czy Rockstara, wiem, co mnie czeka. Zachwyt, miłość, dziesiątki cudownie spędzonych godzin, których nigdy nie będę żałował. Jednak niektóre takie momenty przychodzą kompletnie znienacka, przez co frajda, i tak już trudna do wyobrażenia, staje się jeszcze większa, gdyż była nieoczekiwana. Tak miałem ze Sleeping Dogs. Funkcjonariusz Wei Shen przyszedł do mojego domu, obił po twarzy, wcisnął pada w ręce i trzymał mnie za klejnoty rodzinne dopóki nie poznałem jego historii od początku do końca. (więcej…)

Radosna sieczka – która nie stawia może szczególnie wielkich wyzwań przed graczem, ale oferuje widowiskową jatkę – chyba już do końca świata będzie się znajdowała w kręgu moich growych zainteresowań. Dlatego też Prototype 2 był zdecydowanie jednym z tych tytułów, które chciałem w końcu nadrobić. Jedynka nie była pozbawiona wad, ale… niech mnie dunder świśnie, jakże ona była przyjemna! Tam przepakowane umiejętności były wszystkim, tylko nie problemem, z którym twórcy chcieliby walczyć. Bieganie po ścianach, szybowanie, skakanie nad nie takimi znowu niskimi kamienicami i, wreszcie, masakrowanie dziesiątków wrogów po prostu bawiły. W dwójce zaś bawią jeszcze bardziej, ale… no właśnie, ale. (więcej…)

Długo się głowiłem, jakby tu zacząć ten tekst od zgrabnego żartu, przeinaczającego kultową wypowiedź Batmana z „Dark Knight”. Coś w stylu: „Arkham Origins to gra, na którą Batman nie zasłużył, ale której potrzebuje”. Czy jakoś tak. Niestety, wszelkie próby spaliły na panewce, ponieważ… to gra, której ani gracze nie potrzebowali, ani na którą Batman sobie nie zasłużył.

I nie zrozumcie mnie źle. To nie jest zły tytuł. Wręcz przeciwnie, jest bardzo przyzwoity, momentami dobry czy bardzo dobry. Ale… to za mało, po prostu. „Dobry” wystarczyłoby mi w kontekście gry o Iron Manie – to by wtedy znaczyło, że podnieśliśmy się z poziomu kompletnego szrotu do czegoś, co w ogóle można nazwać rozrywką. Ale „dobry” w kontekście serii Arkham? To tak jak napisać pod adresem którejś części GTA, że to „sympatyczna gra gangsterska, z którą się całkiem przyjemnie spędza czas”. Ponownie: to po prostu za mało, żeby usatysfakcjonować miłośnika serii. Arkham Asylum był perfekcyjne. Arkham City już podzieliło trochę graczy, ale nadal zasługiwało na co najmniej 9/10.

Zaś Arkham Origins jest „tylko” dobre. (więcej…)

Nie wiem, co się stało. Minął niecały miesiąc, a ja stawiam kolejną dychę. Piszę od kilku lat… i stawiam dwie z czterech przyznanych w życiu maksymalnych not w odstępie kilkunastu dni?! I kogo ja mam za to winić niby? Bruce’a Wayne’a? Tima Schafera z Jackiem Blackiem? Doombka? No kogo?! Człowiek nie powinien być osaczany czystym geniuszem, ponieważ później ciężko zagrać w coś „zaledwie” rewelacyjnego…

Z Brutal Legend miałem od początku gigantyczny zgryz. Batman był absolutnie genialny i dostał ode mnie 10/10. Dzieło Tima Schafera również jest genialne, tylko że w zupełnie inny sposób. Od razu śpieszę ze sprostowaniem – nie porównuję tu zawartości obu tytułów! Chodzi mi jedynie o warstwę jakościową, stopień dopracowania, pierwiastek boski etc. Brutal Legend wymyka się wszelkim klasyfikacjom… Jest oryginalny, porażająco grywalny, intrygująco zaprojektowany, wciągający jak ruchome piaski. A przy tym również średnio ładny w rozumieniu Far Cry’owym. I ma jeszcze kawałek do miana Gry Dopracowanej Pod Każdym Kątem. Tylko że momentami koślawa animacja czy jakieś lekkie problemy z detekcją kolizji są niczym wobec całej reszty. Dlatego też postanowiłem się odciąć od wszystkich swoich poprzednich dyszek. Brutal Legend nie zgarnia maksa za chorobliwe wręcz dopieszczenie. Na najwyższą notę zasłużył sobie byciem jedynym w swoim rodzaju. To odważny projekt przeznaczony teoretycznie dla wąskiego grona odbiorców. Rzadko mi się zdarza coś takiego pisać i cieszę się, że w końcu mam okazję. Czegoś takiego po prostu nigdy nie było. A przynajmniej nie słyszałem o żadnym udokumentowanym przypadku. (więcej…)

Kiedy człowiek stawia najwyższą możliwą ocenę, niezależnie od tego, jaką skalą operuje, zastanawia się, czy jest to wyrok, który podtrzymałby również po kilku latach. Czy gra się dobrze zestarzeje, czy nadal będzie zachwycać grywalnością i pomysłami, czy maksymalna ocena nie była na wyrost. Jednym z tytułów, które tak doceniłem, był Batman: Arkham Asylum. Ponad trzy lata po postawieniu 10/10 miałem okazję zagrać znowu i… ponownie postawiłbym 10/10. To jest po prostu niesamowity tytuł. Tym bardziej ciekawiło mnie więc, czy w takim samym stopniu zakocham się w jego kontynuacji, Arkham City, którą ominąłem w dniu premiery, a którą niedawno nadrobiłem. Batman jest legendą, w której zakochiwałem się już wielokrotnie – przy premierze kolejnych filmów. podczas sesji w Arkham Asylum czy kiedy wznowiono komiksy o nim w ramach rewelacyjnego New52. Oraz teraz, kiedy grałem w Arkham City. (więcej…)