CategoryRecenzje filmów

Niektóre filmy powstają w sposób całkowicie spontaniczny – ot, kilku znajomych jedzie na wakacje i bierze ze sobą kamerę. Efektem jest zmontowany naprędce materiał, składający się głównie z serii gagów, zrozumiałych jedynie dla autorów i ich najbliższych znajomych. Budżet takiej „produkcji” z reguły nie przekracza 20 złotych i kilku piw. Co jednak się stanie, gdy mamy trochę więcej gotówki? Dajmy na to 2 miliony? Cóż, wtedy wychodzą właśnie takie dziwne twory, jak „Beksa”, przy których widz z uporem maniaka zadaje sobie jedno pytanie: „ciekawe, ile oni wypili, jak to kręcili?”

Nie zamierzam wnikać, czy John Waters (scenariusz i reżyseria) kręcił swój film właśnie w przedstawiony powyżej sposób, czy też wszystko było jego jak najbardziej zamierzonym i przemyślanym działaniem. Grunt, że efekt jest bardzo specyficzny. Tytułowy bohater, Wade „Beksa” Walker (Johnny Depp), jest głową lokalnego gangu quasi-kryminalistów, którym bliżej do punków, niż ludzi pokroju Ala Capone. Wieczorami śpiewa również w pobliskiej melinie dla odrzutów społeczeństwa, dzięki czemu zyskał sporą popularność. Podczas wizyty u szkolnego lekarza, zakochuje się w dziewczynie, którą postanawia zdobyć. Problem w tym, że Allison (Amy Locane) jest z dobrego domu, co w panujących warunkach stanowi dużą przeszkodę. Cała opowieść, usiana absurdami, zmierza tanecznym krokiem do happy endu, zaliczając po drodze kilka większych, bądź mniejszych zwrotów akcji, które raczej nikogo nie zdziwią. (więcej…)

Obecność Jodie Foster w filmie sensacyjnym, to żadne novum – przez ostatnie kilka lat zdążyła już nas do tego przyzwyczaić. Gdy się teraz o niej wspomina, to na ogół wymienia się jednym tchem trzymający w napięciu „Azyl” i niesztampowy film SF „Kontakt”. Zdarzyła się jej nawet drugoplanowa rola w filmie „Bardzo Długie Zaręczyny”, powszechnie uważanym za ambitny. Nowością dla widza jest jednak obecność Jodie w kiepskim, i co gorsza, wyjątkowo nudnym filmie „akcji”, jakim jest „Plan Lotu” – pierwszej wysokobudżetowej produkcji Roberta Schwentke.

Jak sugeruje nam tytuł – akcja rozgrywa się w scenerii pokładu samolotu pasażerskiego. Kyle Pratt (Jodie Foster), będąca projektantką owego latającego molocha, przebywa właśnie trasę z Niemiec do swej ojczyzny, Stanów Zjednoczonych. Decyzję o podróży podjęła tuż po śmierci męża – uznała, że trzeba zabrać córkę (młodziutka Marlene Lawston) do dziadków, gdyż jej wychowanie mogłoby być trudne dla samotnej matki. Tragiczny zgon w rodzinie zostaje jednak szybko odsunięty na drugi plan, gdyż przebieg zdarzeń w samolocie okazuje się od nich jeszcze bardziej dramatyczny. Otóż ktoś porwał małą Julię! Po szybkim wywiadzie, przeprowadzonym wśród załogi pokładowej, okazuje się, że nie dość, iż dziecka dotąd nikt nie widział, to nawet nie figuruje na liście pasażerów. Misterny plan kidnappera czy zwykła paranoja? Na to pytanie Robert Schwentke odpowiada nam przez ponad półtorej godziny filmu. (więcej…)

Pierwszy „Happy Feet”, znany też jako „Tupot małych stóp” był filmem, według mnie, mocno przeciętnym, co najwyżej ocierającym się o określenie „sympatyczny”. Z drugiej strony, ocierał się też o określenie „niepokojący”. Ja wiem, że tematem animacji może być wszystko, gadające zwierzęta to absolutny standard, a samochody ze słowotokiem już dawno weszły na salony. Ale stepujące pingwiny? Jaki proces myślowy temu założeniu towarzyszył, nie wiem. Że wyglądają czasem, jakby od urodzenia nie zdejmowały fraków? I dlatego stepują? Czasem fascynuje mnie podobnie pokrętna logika. Niestety, „Happy Feet 2” nie dało mi odpowiedzi na te wszystkie nurtujące kwestie. Ale za to jest naprawdę dobrym filmem, dużo lepszym od jedynki. (więcej…)

Czasem człowieka nachodzi chęć obejrzenia filmu miłego, lekkiego i przyjemnego. Powinien być obrzydliwie politycznie poprawny, z obowiązkowym happy endem. Gdyby jeszcze śmieszył raz na kilka minut, to już byłoby wręcz cudowanie. Właśnie z myślą o takich chwilach Paul Weitz najwyraźniej nakręcił swój film – „W doborowym towarzystwie”. Warto wspomnieć, że ten pan dostarczał już nam zabawy przy okazji filmów „Był sobie chłopiec” czy „Mrówka Z”. Gdyby sprawdzać zgodność „In good company” z przedstawionym powyżej „ideałem”, to otrzymany wynik na pewno oscylowałby w okolicach 100%.

Przyjemna, sztampowa fabuła doskonale pasuje do lekkiej konwencji. Na talerzu dostajemy opowieść o perypetiach 50-letniego weterana branży reklamowej, Dana Foremana (Dennis Quaid) i jego nowego szefa – 26-letniego „złotego dzieciaka” (Topher Grace). Mamy tu wszystko – zwolnienia, awanse i romanse. Jedyny problem stanowi przesadzony kontrast między „tymi dobrymi” i „tymi złymi”. (więcej…)