Green Lantern – Wieczny student powraca w zielonym lateksie!

Jak dotąd wydawnictwem znanym z promowania tłumnie i hucznie swoich bohaterów znany był głównie Marvel. DC Comics miało przede wszystkim Batmana, który łącznie wystąpił tylko od lat 90-tych w aż sześciu filmach, i Supermana, który po serii sprzed kilku dekad zaliczył długą przerwę i powrócił, w nieszczególnie powalającym stylu, dopiero w 2006 roku. Natomiast w tym roku po raz pierwszy DC wzięło się za zekranizowanie przygód mniej popularnego bohatera, znanego jako Green Lanter, tudzież Zielona Latarnia.

Oczywiście, bardziej dociekliwi widzowie zauważą, że przecież były niedawno jeszcze dwa filmy, które zajmowały się bardziej niszowymi komiksami od DC. Owszem, zgadza – mowa o „Watchmen” oraz o „Jonah Hex”. Dlaczego we wstępie pominąłem te produkcje? Ponieważ o Strażnikach można powiedzieć wiele, ale na pewno nie to, że są typowymi bohaterami. Natomiast ekranizację przygód Jonah Hexa ciężko w ogóle nazwać filmem, co zresztą stanowi materiał na oddzielny, cóż, materiał – w szczególności biorąc pod uwagę naprawdę niesamowitą obsadę, którą udało się w tej filmowej masakrze zgromadzić.

Wróćmy jednak do „Green Lantern”. Bohaterem, którego losy do końca seansu będziemy śledzić, jest Hal Jordan – w tej roli wieczny student, Ryan Reynolds. Hal jest jednym z najlepszych pilotów bojowych na świecie. Jest też przy okazji jednym z najbardziej beztroskich pilotów bojowych na świecie. Nie wie, co to odpowiedzialność, punktualność, zaś jedyne, co mu się udaje robić z zadowalającą frekwencją, to zawodzenie ludzi. Nie byłoby w tym może nic dziwnego – w końcu większości ludzkiej populacji można przypisać takie cechy – gdyby nie fakt, że intergalaktyczna siła, manifestująca swoją obecność za pośrednictwem zielonego pierścienia, wybrała go na obrońcę Ziemi i najbliższych jej okolic. Poprzedni posiadacz owego elementu biżuterii niestety dostał ekspresowy bilet na drugą stronę po starciu z jednym z największych wrogów kosmosu, przerażający Parallaxem [dum! dum! dum!!!].

Fabuła jest chyba jedną z najbardziej sztampowych, ze wszystkich superbohaterskich filmów, jakie mieliśmy okazję oglądać przez ostatnie lata. Dopiero „Green Lantern” uświadomił mi, że scenariusz wspierający trudne początki Iron Mana nie jest taki znowu sztampowy. Z drugiej strony, „Zielona Latarnia” broni się taką swoistą lekkością bytu. Ten film się po prostu ogląda – został nakręcony w taki sposób, że nie za bardzo człowiek ma ochotę poświęcać czas na kwestionowanie logiki stojącej za samoświadomymi zielonymi pierścieniami, które wybierają swoich nosicieli niczym jakiś pasożyt. Duża w tym zasługa Ryana Raynoldsa, którego nigdy nie uważałem za szczególnie dobrego aktora, a którego i tak po prostu lubię. Jest sympatyczny, nie przeszkadza, film z jego udziałem miło się ogląda. Warto się nim interesować w szczególności wtedy, kiedy macie ochotę po prostu odpocząć.

I taki właśnie jest”Green Lantern”. Dobry od odpoczynku. Nie sprawił, że mam ochotę jeszcze raz obejrzeć film czy chwycić za komiksy i lepiej poznać Hala Jordana. Za to po seansie czułem się naprawdę wyluzowany i intelektualnie zregenerowany – innymi słowy: to dobra propozycja na sesję czy inny okres egzaminacyjny.

Trzeba jednak dodać, iż jest to propozycja skierowana czy to do fanów komiksów, czy to do wielbicieli wszelakiej fantastyki. Takie filmy, jak „Iron Man”, może obejrzeć praktycznie każdy, ponieważ mimo futurystycznego tematu, całość robiła wrażenie bardzo ludzkie, miała pewne aspekty obyczajowe, świetną obsadę i solidny scenariusz. Natomiast „Green Lantern” to opowieść o zielonych ludzikach, którzy mogą siłą woli tworzyć zielone CKM-y. Dziewczyny na taki film raczej nie zabierzecie.

Co się zaś tyczy tworzenia wyimaginowanych CKM-ów. Niestety, oprawa wizualna „Zielonej latarni” nie powala. Widać, że budżet był dosyć wysoki, ale i niemałe jest stężenie efektów specjalnych, przez co najwyraźniej nie starczyło Franklinów na dopieszczenie wszystkiego. Cześć scen robi wrażenie, delikatnie mówiąc, plastikowe. I to w stopniu, który niestety rzuca się w oczy.

Na zakończenie kilka ciepłych słów o edycji DVD – gdyż w takiej formie film poznałem – która mnie miło zaskoczyła. Przede wszystkim, w pudełku dostajemy nie jedną płytę, a dwie i jak zapewne łatwo się domyślić, ta ostatnia wypchana jest po brzegi radością. Moją ulubioną częścią zawsze są sceny wycięte – tutaj też ich nie zabrakło; łącznie prawie 8 dodatkowych minut filmu. Do tego dochodzi cała masa wywiadów, w tym naprawdę sympatyczna rozmowa z Ryanem Reynoldesem.