CategoryRecenzje filmów

Ostatnio mam szczęście w dobieraniu seansów kinowych. Od paru miesięcy nie trafiłem żadnego prawdziwego kinematograficznego rozbitka, za to miałem okazję widzieć prawdziwe perełki, takie jak „Labirynt”. Teraz zaś do kolekcji filmów, o których się pamięta na długo po wyjściu z sali, doszedł wybitny „Wyścig”.

W kontekście tego filmu mogę powiedzieć z ręką na sercu: mam szczęście, że nie interesuję się Formułą 1. Czemu? Ponieważ, gdybym był w temacie, fabuła filmu pewnie nie miałaby dla mnie tajemnic, a zakończenie nie stanowiłoby zaskoczenia. Ponoć historia Nikiego Laudy (w tej roli nieziemski Daniel Brühl) jest dobrze znana osobom fascynującym się tą dziedziną zawodów zmotoryzowanych. A że, jak wieść niesie, film w warstwie dokumentalnej jest przykładem solidnie wykonanej roboty… Cóż, gdybym nie był takim ignorantem i losy Laudy znał, nie siedziałbym pewnie na seansie „Wyścigu” jak na szpilkach. (więcej…)

Wiedząc, że w dającej się przewidzieć przyszłości wejdzie do kin ekranizacja kultowej książki Orsona Scotta Carda, pomyślałem, iż jest to dobry moment, by nadrobić (pop)kulturalne zaległości. Cóż tu wiele mówić, do przeczytania tak rewelacyjnej powieści każda motywacja jest dobra. Gdyby to miała być jedyna zaleta filmu – że zachęcił mnie do poznania oryginału – już czułbym się usatysfakcjonowany. Nie ukrywam jednak, że samej wersji kinowej też byłem ciekawy. „Gra Endera” to bardzo trudna historia do zekranizowania. Miałem wrażenie, że to karkołomne, jeśli nie samobójcze, zadanie, które może się skończyć tylko i wyłącznie porażką. Co ciekawe… twórcy wyłożyli się dokładnie nie tam, gdzie się spodziewałem. (więcej…)

Rzadko wychodzę z kina z myślami typu: na taki film czekałem, taki film będę wspominać jeszcze przez wiele lat. Ale gdy już się taka sytuacja zdarzy… cóż, po pierwsze – jestem wtedy szczęśliwy. Po to właśnie oglądam te setki filmów, by raz na jakiś czas trafić na prawdziwą perełkę, która sprawi, że na sali będę tylko ja i ekran, a cały świat zniknie. Po drugie – czuję się w obowiązku, by powiedzieć innym: idźcie, nie będziecie żałowali.

I właśnie taką produkcją jest „Labirynt”, który opowiada historię o prostym początku i niesamowitym rozwinięciu. Dwójka dzieci zostaje porwana niemalże bezpośrednio spod domu rodzinnego, w biały dzień. Rodzice są zrozpaczeni, media węszą dobry temat, zaś policja od razu stawia swoich ludzi w stan najwyższej gotowości. Na tragedię każdy jednak reaguje inaczej. Detektyw Loki (Jake Gyllenhaal), jak to ma w zwyczaju, poświęca się w pełni sprawie, zarywając kolejne noce, próbując rozwikłać zagadkę. Zaś jeden z ojców, Keller (Hugh Jackman)… niedługo ma się przekonać, jak daleko jest się w stanie posunąć, by odnaleźć swoją córkę. (więcej…)

Pamiętam, że testem na to, czy ktoś powinien obejrzeć „Planet Terror”, było sprawdzenie reakcji na zdanie typu „i wtedy roztopiły się mu genitalia”. Przy pierwszej części „Maczety” można było powiedzieć na przykład „i wtedy zjechał kilka pięter na jego jelitach”. Teraz, gdy do kin trafiła kontynuacja, „Maczeta zabija”, nie pozostaje mi nic innego, jak rzec… i wtedy wkręcił jego kiszkę w wirnik.

I jak reakcja? Obrzydzenie czy chore uradowanie? Idziecie do kina czy pasujecie? (więcej…)

Wiele w tym roku widziałem filmów, które były „bardzo dobre, ale…”. I tym „ale” na ogół była wtórność. Powyżej pewnego progu obejrzanych wysokobudżetowych amerykańskich filmów* można ze smutkiem powiedzieć, że widziało się już prawie wszystko. I to wcale nie jest dobre, ponieważ kino rozrywkowe wtedy przestaje być zaskakujące, a staje się schematyczne. Dlatego też, gdy raz na jakiś czas trafię na blockbustera, który charakteryzuje się choćby cieniem oryginalności, poczytuję to automatycznie jako zaletę. Zaś w przypadku „Grawitacji” to nie jest jedynie „cień oryginalności” – świeżości w tym filmie są naprawdę kosmiczne** dawki. (więcej…)

Jest może krótkowzrocznym karaluchem. Oskarżenie go o szpiegostwo, tudzież o strach przed kobietami też nie minęłoby się z prawdą. Jest jednak uczciwy. I rzeczywiście ma problemy z płcią piękną. To cały C.W. Briggs – najlepszy śledczy ubezpieczeniowy w fachu. Czerpie dużo z takich postaci, jak David Dobel, czy Val Waxman. Spytacie co ich łączy? Odpowiem Wam – oni wszyscy, wraz z Woodym Allenem, są jedną osobą. Prawdziwa fuzja jaźni. Czy wspominałem, że mają problemy z kobietami?

Akcja „Klątwy Skorpiona” toczy się w latach 40-tych dwudziestego wieku. Nasz przyjaciel, Briggs, właśnie odnalazł skradziony obraz Picassa i tym samym udało mu się rozwikłać zagadkę, która dla innych była nieprzeniknioną tajemnicą. Niestety, sukcesy w poszukiwaniach nie przekładają się na dobre stosunki ze zwierzchnikami, ani, tym bardziej, na życie osobiste. Największe problemy przysparza mu panna Fitzgerald (Helen Hunt), która wzięła się za reorganizację całego biura i ma zamiar usunąć oddział Briggsa. Jakby tego było mało, agencja ma problemy ze złodziejem, który zaczął okradać ich klientów. Co gorsza, podejrzany jest sam C.W., na którego wskazują niektóre ze śladów, znalezionych na miejscu zbrodni. Oczywiście w dobrym kryminale nie mogło zabraknąć również wątku miłosnego – łatwo się domyślić, czyjego. (więcej…)