Idąc do kina na najnowszego „Thora” nie miałem szczególnych oczekiwań. Choć kocham filmowe uniwersum Marvela, akurat pierwsza część przygód gromowładnego steryda nie powalała. Uczciwie jednak rzecz ujmując, nie można było im też odmówić swoistego uroku. Zaś „Mroczny świat”… nadal ma ten sam urok, ale wszystko robi dużo, dużo lepiej.

Tym razem mieszkańcy Asgardu będą musieli się zmierzyć z przedwiecznymi wrogami, którzy grożą ich światu. Po wiekach nieobecności ze snu przebudziły się Mroczne Elfy, które – raz rozgromione przez ojca Odyna – w końcu mają okazję do zemsty. Dziewięć światów pierwszy raz od tysięcy lat będzie w koniunkcji, umożliwiającej masową destrukcję… jeśli tylko posiada się odpowiednie narzędzie. A tym razem jest to Eter, w którego posiadanie weszła… cóż, o tym przekonacie się już na seansie.

Choć co do zasady wolę te filmy, w których tematem przewodnim są narodziny superbohatera, tak w przypadku Thora zdecydowanie lepiej wyszła kontynuacja przygód niźli ich początek. Fabuła została opracowana bardzo zgrabnie, zaś za każdym razem, gdy miałem już wrażenie, że twórcy przegapili jakąś poważną dziurę logiczną, dosyć szybko pojawiało się w miarę sensowne wytłumaczenie. Choć obawiałem się nadmiaru średnio ciekawych bohaterów, wesoła kompania boga piorunów stanowiła raczej tło i zestaw narzędzi fabularnych. Nawet lady Sif, która doczekała się własnego plakatu, została potraktowana raczej po macoszemu. Nie jest to jednak minus, gdyż grający pierwsze skrzypce Chris Hemsworth w roli Thora sprawdza się coraz lepiej. Zaś wszelkie sceny w duecie z Tomem Hiddlestonem – czyli Lokim, rzecz jasna – wyszły wręcz wybornie.

Ba! Gdybym miał coś zmienić, to właśnie z Lokiem stworzyłbym drugiego bohatera pierwszoplanowego. On jest jak Szeryf z Nottingham w „Robin Hoodzie” – tak jak tam Alan Rickman skradł show Kevinowi Costnerowi, tak tutaj Hiddleston przyćmił i tak bardzo dobrego Hemswortha.

Zresztą, jeśli mam do czegoś uwagi w „Mrocznym Świecie”, to właśnie do proporcji. Tak jak czułem niedosyt Lokiego, tak samo miałem problem z długością niektórych segmentów filmu. Piękny, dynamiczny wstęp został niestety przytłumiony nudnawym rozwinięciem, które przez dobre pół godziny nie oferowało ni to akcji, ni to ciekawej ekspozycji bohaterów. Problemu upatruję się w szczególności w „ziemskich” wątkach filmu, z Natalie Portman i jej ekipą radosnych naukowców w rolach głównych. Sama Portman w roli oblubienicy Thora ponownie wypadła trochę blado, zaś jej wierna Drużyna Pierścienia stanowiła, jak dla mnie, element komediowy wprowadzony trochę na siłę. Ani pierwszy „Iron Man”, ani „Avengersi” nie potrzebowali tylu slapstickowych gagów. A jeśli już się te pojawiały, to były genialnie, naturalnie wkomponowane w całość filmu i jego klimat. Tu zaś miałem uczucie, że sceny rozpisane jako zabawne wybijały mnie z rytmu, w szczególności podczas finałowej walki.

Paradoksalnie, mam wrażenie, że „Mroczny Świat” skorzystałby na wycięciu około 10 minut materiału. Zyskałby wtedy na dynamice, nie tracąc fabularnie dosłownie nic. Jest to jednak czepianie się na zasadzie „czego zabrakło do rewelacji”. Nawet z tymi zaburzonymi, według mnie, proporcjami film wyszedł bardzo dobrze. I, jeszcze jedna rzecz, która mi wpadła w oko – filmy Marvela potrzebują więcej takich postaci pomocnicznych/epizodycznych, jak matka Thora. Cóż za charyzmatyczna, waleczna i ciekawa dziewoja!

Koniecznie muszę też wspomnieć o efektach specjalnych i wszystkich innych elementach dekoracyjnych, gdyż… „Mroczny Świat” jest po prostu śliczny. Ślady plastiku, które mi trochę przeszkadzały podczas oglądania pierwszej części „Thora”, znikły prawie bezpowrotnie (tylko lady Sif wyglądała trochę jak Power Ranger po retuszu). Do tego wszystkie koncepty graficzne, krajobrazy i animacje wyszły wręcz cudnie. Szczególnie w tym zakresie podobały mi się elementy związane z technologią i mocami Mrocznych Elfów – „granaty grawitacyjne”, czy cokolwiek to było, wyglądały wyśmienicie.

Co więcej, jest to film, który można bez bólu obejrzeć w 3D. Mimo że seans trwa prawie dwie godziny, zwęglonych neuronów nie stwierdziłem. Muszę też uczciwie przyznać, że trójwymiar faktycznie było widać i nie wyglądał na dodany na szybko w post produkcji. Miejcie też na uwadze, że… jedyne seanse 2D są z dubbingiem. A że w tłumaczeniu pojawią się takie zwroty jak „Zatkało kakao?” (chyba jako równoważnik złowróżbnego „Anyone else?”, albo czegoś podobnego, wypowiadanego przy Thora)… Domyślam się, że nie chcecie tego słyszeć.

Podsumowując, filmy o „Thorze” poszły w zdecydowanie dobrym kierunku! Jeśli o mnie chodzi, potrzeba jeszcze więcej Lokiego. Nawet jeśli twórcy nie planowali takiego rozwoju wypadków, muszą się pogodzić z faktem, że postać wykreowana przez Toma Hiddlestona zaczęła żyć własnym życiem. Trzeba z tego czerpać, w szczególności, że chyba wszyscy fani właśnie tego chcą. Na sam finał zaś uszereguję: choć „Mroczny Świat” zdecydowanie mi się podobał, to pierwszy „Iron Man” i „Avengers” nadal rządzą w moim rankingu.

Fabularne Post Scriptum

Tak jeszcze pomyślałem, że dla pewności dodam. Pamiętajcie, że to jest film solowy. Dlatego, nawet jeśli logika nakazywałaby udział członków Avengers w akcji, to – z przyczyn komiksowo racjonalnych – tak się stać po prostu nie może. Kapitan pewnie zażywa odmładzającej kąpieli kriogenicznej, Hawkeye gra w rzutki, Natasha dba o linię, Banner jest na terapii i uprawia jogę, zaś Tony zajmuje się byciem bogatym w jakimś innym zakątku świata. Tak to po prostu działa.

Swoją drogą, nie uważacie, że po „Mrocznym Świecie” były wyjątkowo miałkie sceny „post napisowe”? I czy ktoś może rzucić światło na ten jakże błyskotliwy pomysł oddania potężnej broni w ręce jakiegoś kolekcjonera? Ja chyba czegoś nie kojarzę… I jeszcze jedna sprawa – co był zawartością tego magicznego puzderka? Eter? Czy on nie został zniszczony podczas finałowej walki?

I na koniec: spacer Thora i Lokiego przez asgardzki pałac był wyśmienity.