Tomasz Kozioł

Gdy dowiedziałem się, że w „Dwoje do poprawki” wystąpi – obok Meryl Streep – nie kto inny, jak Tommy Lee Jonesa, uznałem, że muszę obejrzeć ten film, nawet jeśli główni bohaterowie będą spali przed telewizorem przez cały czas trwania seansu. Miałem przeczucie, że niezależnie od tematu, ten film po prostu musi się udać – tacy aktorzy potrafią z byle czego zrobić kinematograficzny diament. Dodatkowo cieszyła mnie obecność na planie Steve’a Carella, który może geniuszem na miarę dwóch poprzednich nazwisk nie jest, ale i tak bardzo go lubię. I jak? Miałem rację, że ten film nie mógł się nie udać? Cóż, nieskromnie mogę powiedzieć, iż wychodzi na to, że… tak, miałem.
Małżeństwo Kay (Meryl Streep) i Arnolda (Tommy Lee Jones) rozłazi się w szwach. Od wielu lat nie śpią w jednym pokoju, nie mówiąc już o jednym łóżku. Wszelkie szczere przejawy czułości też nie wchodzą w grę. Sfrustrowana i nieszczęśliwa kobieta postanawia postawić wszystko na jedną kartę – zmusza męża, by wyjechał z nią na intensywną terapię dla małżeństw. Oczywiście, ekspertem od skołatanych serc okazuje się nie kto inny, jak Steve Carell. (więcej…)

Chciałbym, żeby wszyscy mnie dobrze w tym zakresie zrozumieli „po prostu kolejny Woody Allen” to dla mnie określenie jak najbardziej pozytywne. Tego chciałem od „Zakochanych w Rzymie” – kolejnego filmu Woody’ego Allena. To jeden z tych autorów – nie wiem, czy już o tym wspominałem, może przy okazji Terry’ego Pratchetta – od których wezmę wszystko to, co zechcą stworzyć i mi dać. Od Pratchetta wezmę każdą powieść, od Allena każdy film. Tak, podobało mi się nawet „Poznasz przystojnego bruneta”. Myślę, że między dlatego, iżlubię filmy Allena, a nie moje wyobrażenie o filmach Allena. A to duża różnica. Nie uważam też, żeby Woody Allen się kiedyś „skończył” (no, chyba że na „Kill ’em All”, na tym chyba wszyscy kończą).

Skoro tę informację mamy już za sobą, możemy przejść do samego filmu. „Zakochani w Rzymie”, jak sugeruje sam tytuł, to kolejna „wizytówka”, tym razem – kto by się spodziewał – Rzymu. Plakat sugeruje, jakoby mielibyśmy śledzić głównie perypetie Penelope Cruz, Aleca Baldwina, Ellen Page (tak, ta z „Incepcji” i „Juno”) oraz Jesse Eisenberga (znanego też jako Marka Zuckerberga; możecie go znać również z genialnego „Zombieland”). Innymi słowy – dwoje weteranów i dwie znacznie nowsze twarze. W rzeczywistości jednak i głównych bohaterów i wątków jest znacznie więcej. Wszystkie zaś są mniej lub bardziej zwariowanymi wątkami miłosnymi, opowiedzianymi z właściwą dla Allena swadą. Co więcej, sam Allen też stanął po drugiej stronie kamery! Jego występ jest dokładnie taki, jak zawsze, czyli dla fanów – idealny. (więcej…)

„Niezniszczalni 2” są filmem tak genialnie zrealizowanym, że nawet teraz, pisząc te słowa, nie mogę się zdecydować, czy chcę z tego zrobić dłuższy tekst, czy może jednak streścić się w dwóch-trzech akapitach. Z jednej strony zalet jest tyle, że można byłoby się o nich nieźle rozpisać. Tak jak rzadko mi się to zdarza, tak teraz mógłbym rozpływać się w zachwytach nad każdą z postaci z osobna. Z drugiej jednak strony, jako się rzekło, w zakresie realizacji „Niezniszczalni 2” to szczyt geniuszu. Jeśli się do tego dołoży listę nazwisk, każdy fan hamburgerowych filmów akcji będzie wiedział, że maksymalna nota to dla tej produkcji po prostu za mało.

Fabułę możemy pominąć. Najpierw nasi twardziele odbijają kogoś gdzieś. Niestety, nie wszystko idzie dobrze – druga banda twardzieli ubiła jednego z naszych twardzieli, więc przychodzi pora na zemstę. Po jednej stronie barykady stają samobieżne „testosterony” pod wodzą Sylwestra „Rambo” Stallone’a, po drugiej zaś wodzirejem jest nie kto inny, jak Jean Claude „Kickboxer” Van Damme (znany też jako „Ich Czterech”). Trzeba tu jednak zaznaczyć, że od początku wiadomo, kto wygra to starcie, gdyż po stronie Sly’a są między innymi: Jason „Transporter” Statham, Arnold „Terminator” Shwartzenegger, Chuck „Strażnik Teksasu” Norris czy Bruce „Yppie-kai-yay” Willis. Losy tej potyczki, siłą rzeczy, są przesądzone. (więcej…)