Tomasz Kozioł

„Pamiętam dobrze ideał swój…” – tymi słowami zaczyna się sławny utwór Dżemu, „Wehikuł Czasu”, w którym Ryszard Ridel wspomina minione lata. Czasami także odpływam myślami do tego, co już nigdy nie wróci – na ogół są to czasy dzieciństwa, które jakiś czas temu się skończyło. Przypominają mi się wtedy bajki, które uwielbiałem oglądać – lastelinkowe animacje. Pamiętam takie nieśmiertelne hity, jak czescy „Sąsiedzi”  czy bardzo znane dzieła Nicka Parka, które nawet były kiedyś wyświetlane w polskich kinach. Gdy dowiedziałem się, że brytyjski spec od filmów poklatkowych znów wrócił do pracy, to mimowolnie zakręciła mi się łezka w oku. (więcej…)

„Kill Bill”… Czym też on jest? Czy mamy do czynienia z kolejnym kiepskim filmem akcji, którego sukces jest oparty na znanym nazwisku twórcy, czy też trafił się kąsek wyjątkowo smaczny dzięki swej subtelności i dopracowaniu do perfekcji wszystkich szczegółów? Z tym pytaniem mierzyło się już wielu recenzentów i jeszcze wielu się zmierzy – jak widać przyszła pora na mnie. Nie pozostaje mi nic innego, jak przedstawić swoją wersję prawdy absolutnej.

W rozwiązaniu tego problemu ważne jest odpowiednie podejście do sprawy. Przede wszystkim trzeba pamiętać, że „Kill Bill”, mimo iż jest produkcją dwu częściową, w rzeczywistości stanowi spójną całość. Zajmowanie się naraz tylko jedną z nich jest niczym wystawianie opinii na temat „Władcy Pierścieni” po przeczytaniu jedynie „Drużyny Pierścienia”. Jest tu jednak jeden haczyk „Vol. 1” oraz „Vol. 2” są, z punktu widzenia klimatu, niebem i ziemią. (więcej…)

Staram się zbyt mocno nie nastawiać na wysoką jakość filmu ze względu na takie przesłanki, jak na przykład nazwisko reżysera. Przyznaję, że jednak czasem jest to dla mnie wręcz niemożliwe. Kocham kryminały kręcone przez Finchera i kiedy zabieram się do obejrzenia kolejnego z tychże filmów, nie jestem w stanie wyciszyć swojej nadziei na wciągające, trochę brutalne, trochę brudne kino. I kiedy kończy się na tym, że oglądam coś na poziomie “Zodiaca”, czuję, niestety, straszny zawód, mimo że przecież miałem sobie nic nie obiecywać.

Rzecz rozchodzi się o tytułowego seryjnego mordercę, który co parę lat paraliżował Stany Zjednoczone lękiem, to popełniając, to przypisując sobie liczne zabójstwa. Jego historia zainteresowała nie tylko policję – bardziej z zawodowego punktu widzenia, siłą rzeczy – ale też ludzi postronnych. Takich jak rysownik Robert Graysmith (Jake Gyllenhaal), który nie tyle się go bał, co się nim fascynował i pragnął rozwikłać jego tajemnicę. Zresztą, mnie, jako widza, Zodiac też zainteresował, ale… (więcej…)

Mawia się, że kiedyś wszystkie książki Stephena Kinga doczekają się swych kinowych adaptacji. Patrząc na rynek kinematograficzny, można odnieść wrażenie, że ta przepowiednia jest naprawdę bliska spełnienia. Dla reżyserów już przestały mieć znaczenie trudności techniczne czy merytoryczne, związane z upchnięciem tysiąca stron prozy w trzygodzinnym filmie, gdyż mogą być spokojni, że kręcą pewniaka. Owszem – bywało równie i produkcje oparte na kanwie twórczości mistrza nie zawsze były udane. Wystarczy wspomnieć średnio ciekawego „Łowcę Snów”. Z drugiej strony, dostaliśmy już takie perełki, jak „Misery” – jeden z najlepszych thrillerów w historii. Dzięki umiejętnościom Franka Darabonta (reżysera „Skazanych na Shawshank”), „Zielona Mila” zdecydowanie zalicza się do tej drugiej kategorii. (więcej…)

Nieraz w historii kina było już tak, że film oddawany do sal kinowych był dokładnym przeciwieństwem tego, co obiecywali w przedbiegach twórcy. Często zapewniali, że dostaniemy obraz przełomowy, wkraczający w nową erę kinematografii, łączący w sobie dynamiczną akcję, efekty specjalne, jakich świat nie widział, a do tego okraszony niebanalną fabułą i mistrzowskim aktorstwem. Choć wydawało się to niemożliwe, pierwszy „Matrix” rzeczywiście dał nam to wszystko i jeszcze więcej – nowe spojrzenie na świat. Nic więc dziwnego, że idąc do kina na drugą cześć trylogii, obdarzoną podtytułem „Reaktywacja”, wszyscy liczyli na jeszcze jeden krok naprzód – lub przynajmniej na utrzymanie poziomu. Niestety, choć raz muszę się zgodzić z krytykami – ten cel był z założenia niemożliwy do wykonania i… rzeczywiście nie został osiągnięty. (więcej…)