Umarł Pająk, niech żyje Pająk…?

Dziś ma miejsce światowa premiera 700. zeszytu przygód Spider-Mana. Oczywiście, ta liczba jest mocno przekłamana, w rzeczywistości owych zeszytów było tak naprawdę pewnie coś między 1.800 a 2.000. Na tę liczbę składają się wszystkie serie, takie jak „Web of Spider-Man”, „Peter Parker: Spider-Man” etc. Ale tym najważniejszym zawsze był cykl „Amazing Spider-Man” i to właśnie on obchodzi w drugi dzień świąt Bożego Narodzenia swój jubileusz. Sytuacja jest to o tyle niesamowita, że owa seria po raz pierwszy od 50 lat zostaje… zawieszona.

Chciałbym napisać, że „tak naprawdę nie jest to koniec komiksów o ścianołazie, ponieważ od teraz będzie się ukazywać Superior Spider-Man”. Ale nie napiszę. A to dlatego, że to już nie będzie ten Człowiek Pająk, którego znamy od pięciu dekad.

Zanim jednak przejdziemy do samego tekstu, wypada mi Was uprzedzić. Wszystko co znajdziecie dalej to jeden wielki spoiler połączony z analizą tegoż (przez co może zawierać jeszcze więcej spoilerów, odwołujących się do przeszłych wydarzeń). Tekst został napisany po przeczytaniu dwóch komiksów – Amazing Spider-Man #700 oraz Avenging Spider-Man #15.1. Innymi słowy: po przeczytaniu dwóch najbardziej aktualnych zeszytów, wydanych bodaj równolegle, przy czym drugi z wymienionych jest dopełnieniem pierwszego. Mając to za sobą: zostaliście ostrzeżeni.

Nowy Spider-Man. Ale czy lepszy…?

Zacznijmy może prosto z mostu: od teraz Peter Parker nie jest już Spider-Manem. Co więcej, Peter Parker pożegnał się z tym nienajlepszym ze światów, a jego miejsce zajął… Otto Octavius, znany również jako Doctor Octopus, znany też jako Doc Ock, znany też jako Człowiek Popychadło. Od teraz to on będzie bujał się po mieście w czerwono-niebieskim stroju z lumpeksu… lateksu.

…żyjecie? Pewnie chcielibyście poznać wytłumaczenie, co?

Od dobrych kilkudziesięciu zeszytów Otto Octavius umierał. Nie jest to w sumie nic wielkiego w świecie Marvela, ponieważ zarówno superbohaterowie, jak i ich przeciwnicy, umierali wielokrotnie na przestrzeni lat i dekad. Ciężko nawet zliczyć, ile razy zza grobu się wróciło Normanowi Osbornowi – czy jak kto woli: Zielonemu Goblinowi. Jak się jednak okazało, wielomiesięczne planowanie śmierci Doctora Octopusa miało swój wyższy cel. Gdy złoczyńca został już ostatecznie powstrzymany, spętany i trzymany pod kluczem w ogólnoświatowym oczekiwaniu na jego śmierć, okazało się, że ów ma jeszcze jeden as w rękawie.

Po wydarzeniach znanych ze eventu Spider-Island, Doctor Octopus wszedł w posiadanie, jakby to ująć, częstotliwości fal myślowych Petera Parkera. Spidey popełnił ten błąd, iż dla ratowania miasta skorzystał ze sprzętu skonfiskowanego niesławnemu naukowcowi z nadmiarową liczbą ramion – teraz musiał to odpokutować. Dzięki posiadaniu owej częstotliwości, Otto był w stanie podmienić umysł Parkera ze swoim. I tak oto pozostawił swojego największego wroga w ciele konającego superzłoczyńcy, a sam otrzymał dar od losu: ciało silne i młode.

I tak, fabuła komiksu jest niestety w oryginalne podobnie powalająco głupia, jak w moim streszczeniu. Czasem tylko skróty brzmią tak fatalnie, kiedy wersje „pełne” są prawdziwymi perełkami. To nie jedna z tych sytuacji. Możecie mi wierzyć, że nie ma w tym mojej inwencji. Zresztą, ja bym tego nawet nie wykoncypował.

Wracając jednak do tematu – Peter Parker ma przed sobą ostatnie godziny życia. Ostatnie godziny, żeby spróbować odwrócić bieg historii i odzyskać swoje ciało. Niestety, nie udaje mu się ta sztuka.

Wielcy powinni umierać z hukiem

Tu dochodzimy do jednego z dwóch największych problemów, jakie mam z tą serią. Otóż, według mnie nie powinno być tak, że postać z tak długą historią umiera w taki sposób. Że nie ma szansy nawiązać walki, że nawet nie walczy w swoim ciele. Że z punktu widzenia osób postronnych umiera jeden z najgorszych międzynarodowych terrorystów.

Owszem, można powiedzieć, że to świetne, „nieamerykańskie” rozwiązania – nietuzinkowe, oryginalne, niespodziewane, pozbawione dużej części tego patosu, na który niektórzy mają taką alergię. Ale trzeba sobie wtedy odpowiedzieć na pytanie – to po co ktoś w ogóle czytał komiksy o Spider-Manie czy innym z bardziej sztampowych superbohaterów, jeśli nie lubił takich, nazwijmy to, walorów? Według mnie, koniec postaci takiej, jak Spider-Man, powinien być adekwatny do jej historii. To powinna być wielka, wyczerpująca batalia, która skończyłaby się zasłużoną, epicką śmiercią, która przy okazji czemuś by służyła. Ktoś by przeżył, żeby móc zadbać o dziedzictwo Petera Parkera i stać się nowym Spider-Manem.

Szczerze mówiąc, jeśli już chcieli uśmiercić Petera Parkera albo nawet na dłuższy czas wyłączyć go z gry, to lepiej byłoby zajrzeć na poletko DC i zobaczyć, jak tamci autorzy poradzili sobie w takich seriach, jak „Death of Superman” czy „Batman: Knightfall”. Tam był huk, wrażenia, gra o wysoką stawkę i niesamowite emocje, gdy już opadł pył. Po lekturze ostatniego „Amazing Spider-Man” pozostaje zaś jedynie niedowierzanie, że to się dzieje naprawdę.

Nie chodzi o kostium, chodzi o twarz pod maską

Mam takie dziwne uczucie, że Dan Slott – autor scenariusza do większości zeszytów Amazing Spider-Man, poczynając od bodaj #546 – o dziwo nie za bardzo rozumie ideę superbohatera w amerykańskim wydaniu. Albo ja coś źle rozumiem, pewnie to jest bardziej prawdopodobna opcja. Otóż, zawsze mi się wydawało, że nie chodzi tylko o kostium, ale też o to, kto ten kostium nosi.

Rozumiem potrzebę zmiany osoby ukrywającej się pod maską – takie próby były też już swego czasu poczynione pod adresem Spider-Mana właśnie. Kiedyś strój pajęczaka przejął niejaki Ben Reilly, będący w rzeczywistości klonem Parkera. Tak jak nigdy nie byłem fanem tzw. „Clone Saga”, tak Bena zawsze lubiłem i nie przeszkadzał mi w roli czy to Scarlet Spidera, czy też samego Spider-Mana. Jego postać była ugruntowana w historii serii i ta podmiana ról miała sens. Większy czy mniejszy, zależnie od punktu widzenia, ale miała. Jeśli mnie pamięć nie myli, również osoba nosząca strój Kapitana Ameryki się zmieniła. Przy czym nowym Kapitanem został jego wcześniej „sidekick”, co u nas chyba bezpośrednio tłumaczy się na „przydupas”. Czyli ponownie: ktoś, kogo historia w serii była dobrze ugruntowana. Owszem, nie mówię, że automatycznie trzeba być fanem takiego rozwiązania. Nie, to kwestia gustu. Ale nie da mu się odmówić jakiegoś sensu.

Natomiast w przypadku ASM#700 mamy do czynienia ze zmianą tak nagłą, że chyba nie jest możliwe, by fan Spider-Mana czuł się z nią pogodzony. Co więcej, mamy do czynienia również z postacią, której historia jest świetnie ugruntowana w serii, ale… po drugiej stronie konfliktu dobra ze złem. Twórcy zaserwowali nam zaś zmianę niemal natychmiastową, zgodną z ich prywatnym oglądem serii – serii, która była tworzona przez tak wielu autorów. Dan Slott postanowił na przestrzeni kilkudziesięciu stron zmienić Otto Octaviusa w całkiem miłego gościa. Oddał mu ciało Parkera i zostawił mu również jego wspomnienia. Innymi słowy, Otto ma teraz dwa zestawy obrazków z życia, które się na siebie nakładają. W mgnieniu oka zaczyna rozumieć motywacje poprzedniego Spider-Mana i postanawia z godnością nosić jego kostium, a nawet być lepszym od niego.

Peter Parker, konając, mówi mu najważniejsze zdanie, jakie każdy wujek Ben mówi swojemu siostrzeńcowi: „W parze z wielką mocą idzie wielka odpowiedzialność”. Otto, jako że to wspomnienie jest od teraz też jego wspomnieniem, łapie ideę w locie i postanawia się jej podporządkować.

W ten sposób dostajemy niby Petera Parkera, który po części jest Parkerem, a po części Octaviusem. Mieszanka to niezwykle dziwna, a ja nie jestem przekonany, czy jestem w stanie ją w ogóle łyknąć. Po przeczytaniu Avenging Spider-Man #15.1 (naprawdę, panowie, opanujcie się z tą numeracją) mam wrażenie, że ciężko będzie go polubić. Widzę też już oczyma wyobraźni, jaka to cudowna furtka dla nowych perypetii romansowych z Mary Jane Watson, która na nowo zakocha się w nowym Peterze etc. Ech…

Gdzie się podziali Spider-Mani z tamtych lat

Ostatnie dwa lata były – delikatnie mówiąc – dziwne dla fanów Spider-Mana. Od roku 2011 do dziś Peter Parker przestał być Człowiekiem Pająkiem w dwóch równolegle wydawanych seriach. Najpierw zmarło mu się w uniwersum Ultimate – tu trzeba jednak przyznać, że sytuacja została rozwiązana, jak – według mnie – należy. Na jego miejsce wszedł niejaki Miles Morales. Teraz zaś w uniwersum, że tak to ujmę, głównym również przyszło się nam z nim pożegnać.

Przyznaję, że jestem niezmiernie ciekawy, co z tego wyniknie. Zresztą, to pewnie właśnie o to chodziło – o moją ciekawość. Czy raczej ciekawość naszą: czytelników. Ciężko zresztą wykluczyć, że Peter Parker jeszcze nie powróci. Okaże się, że gdzieś została zachowana kopia zapasowa jego umysłu, dzięki czemu będzie mógł się zemścić na Octaviusie, odbierając to, co mu się prawnie należy. Albo też jego tożsamość „wypłynie na wierzch” i ponownie przejmie kontrolę nad ciałem. Nie takie rzeczy widzieliśmy w komiksach.

Muszę też dodać, że ja naprawdę rozumiem, że po 50 latach można już nie mieć pomysłów i wymyślać tego typu potworki. A z drugiej strony – może w takim razie trzeba zapłacić komuś, kto potrafi taką serią pociągnąć, ma pomysły i nie czuje potrzeby, by laserem z orbity roztrzaskać wszystkie kanoniczne rozwiązania. Batman jest postacią znacznie starszą od Spider-Mana, a jak się świetnie trzyma od czasów rebootu uniwersum DC w mega-serii New 52?

I na koniec pytanie do Was – czy w ogóle wyobrażacie sobie kontynuację przygód Spider-Mana z Otto Octaviusem w roli głównej? Czy też po prostu Wasze umysły nie są w stanie przetrawić tej koncepcji i uwagę skupiliście na dowolnie wybranym, innym przedmiocie w otoczeniu? I czy macie ochotę na bieżącą relację z wydarzeń? Pewnie niedługo wyjdą pierwsze zeszyty „Superior Spider-Mana”, można byłoby się im przyjrzeć bliżej…