CategoryRecenzje

Komiksy kręcące się wokół Hulka i jego krewnych nieszczególnie leżą w Kręgu moich zainteresowań. Choć muszę też przyznać, iż „Planet Hulk” w ostatecznym rozrachunku przeczytałem mimo wszystko z przyjemnością. Za „Samotną zieloną kobietę” wziąłem się zaś z dwóch powodów. Po pierwsze, była w składzie Wielkiej Kolekcji Komiksów Marvela, dzięki czemu miałem do niej ułatwiony dostęp. Więc czemu by nie poznać? Po drugie zaś, zaciekawił mnie fakt, iż autorem scenariusza jest Dan Slott. Czyli, jak twierdzą niektórzy, w tym i ja, jeden z największych nemezis Spider-Mana. Intrygowało mnie, czy jakaś inna jego praca będzie w stanie mi się spodobać, czy też odbiję się podobnie, jak od, niestety, większości przygód Człowieka Pająka z ostatnich lat. (więcej…)

Mijają miesiące, a mi przybywa na koncie kolejnych tytułów, których bym najprawdopodobniej nie poznał, gdyby nie Wielka Kolekcja Komiksów Marvela. Tym razem jest to „Planet Hulk”, za które postanowiłem się wziąć dopiero wtedy, gdy pojawią się w kioskach obydwa tomy. Biorąc pod uwagę politykę wydawnictwa Hachette, które zajmuje się WKKM, oznaczało to bodaj kilka miesięcy przerwy w opowieści. Do tego wystarczy jeszcze dodać moje standardowe opóźnienie i już wiadomo, czemu dopiero teraz piszę o tej części przygód Zielonego Olbrzyma.

Historia zaczyna się od hitchcockowskich ruchów płyt tektonicznych. Bruce Banner – aktualnie w, zdawałoby się, permanentnym stanie rozdrażnienia emocjonalnego – właśnie został wystrzelony w kosmos. I to bynajmniej nie dlatego, że nie chciał już żyć na tej planecie po przeczytaniu jakiejś wyjątkowo głupiej informacji w internecie. Hulk został wykiwany przez grupę Illuminati, w skład w której wchodzą ci bardziej rozgarnięci intelektualnie superbohaterowie – między innymi Iron Man czy Dr Strange. Kolegium uznało, że Bruce w swej zdenerwowanej postaci jest zdecydowanie zbyt groźny i stanowi niebezpieczeństwo dla całej Ziemi. Dlatego wysyłają go na niezamieszkaną planetę, na której będzie mógł się w końcu zmienić w Różowego Hulka, znanego jako Oaza Spokoju. (więcej…)

Mijają kolejne miesiąc, a wraz z nimi gaśnie też trochę mój zapał do Wielkiej Kolekcji Komiksów Marvela. Choć nie mogę powiedzieć, by ostatnie tomy były złe, to duża część przygotowanych przez Hachette propozycji trafia w mój gust z umiarkowaną skutecznością. Tak jest właśnie z ostatnimi przygodami Thora, które zostały zatytułowane „W poszukiwaniu bogów”. Z jednej strony cieszyłem się, że poznałem kolejny rozdział w twórczości Marvela, a z drugiej – nie mogłem się opędzić od wrażenia, że czytam jeszcze jeden wstęp do tasiemca. Wstęp, który, niestety, nie skończy się niczym konkretnym, a jego kontynuacji próżno będzie wypatrywać.

Na dzień dobry warto rozwiać wszelkie wątpliwości. Wydarzenia w tym tomie przygód Thora miały miejsce na wiele lat przed tymi, które wziął na warsztat J.M. Straczynski. Gwoli komiksowej ścisłości – tutaj mamy do czynienia z samym początkiem drugiego woluminu (vol. 2), kiedy tam mieliśmy styczność z rozbiegówką woluminu trzeciego (vol. 3). Dlatego też podczas lektury musimy do całości podejść, jak do zupełnej nowości, gdyż żadne wydarzenia nie będą łączyły tych dwóch historii. (więcej…)

Pomyślałem, że zanim wezmę się do zrecenzowania „Zimowego Żołnierza”, poczekam, aż w ramach Wielkiej Kolekcji Komiksów Marvela ukażą się obydwa jego tomy, żeby już niepotrzebnie nie rozdrabniać się na mniejsze teksty, które byłyby praktycznie o tym samym. Drugiego tomu, oczywiście, się doczekałem, z chęcią przeczytałem i… do tekstu nie zasiadłem, z przyczyn bliżej niesprecyzowanych. Czemu o tym piszę? Normalnie nie miałoby to znaczenia, ale w tym wypadku zyskałem jedną dodatkową informację, która jest zresztą bardzo cenna. Otóż, „Winter Soldier” zapadł mi w pamięci i to bardzo.
Komiks porusza kilka tematów, które znane są chyba każdemu, kto choć trochę liznął tematykę superbohaterskich powieści obrazkowych. Kapitan, jak to Kapitan, skacze od misji do misji, od terrorysty do terrorysty i dba o bezpieczeństwo kraju – ostatnio jakby trochę brutalniej nawet. Szybko w historię zostają zamieszani Czerwona Czaszka i Kosmiczna Kostka. Z czego ta druga nie jest pomocniczką tego pierwszego, jak Robin dla Batmana, po prostu głupio się to jakoś tak w zdaniu ułożyło… Innymi słowy, są to motywy znane z filmów Marvela. Najważniejszy wątek pojawia się chwilę później. Otóż, Kapitan Ameryka jest przekonany, że jego dawny pomocnik, który rzekomo zginął pod koniec II Wojny Światowej, zaczął nawiedzać świat żywych. (więcej…)

Szesnasty tom z Wielkiej Kolekcji Komiksów Marvela nie jest moim pierwszym zetknięciem z twórczością Granta Morrisona. Czytałem jego „Action Comics” wydawany w ramach „New 52” i może nie krwawiłem przy tym zbyt mocno, ale mimo wszystko po chyba około 10 zeszytach po prostu wymiękłem. Trzymając się tematu „New 52”, jego najnowsze „Batman Incorporated” odstraszyło mnie prawie natychmiast. Miałem styczność z „All-Star Superman” i też to mocno odchorowałem. Ba, czytałem również wywiad, w którym upierał się, że Batman jest gejem. Zresztą, nadal chcę podjąć się tego wyzwania i poczytać ciut starsze zeszyty z Brucem Waynem w roli głównej, w których właśnie Grant Morrioson maczał palce, a które – jak się zdaje – wywracały uniwersum DC do góry nogami. (więcej…)

Kiedy idzie się do kina na film o gościu ubranym w amerykańską flagę, trzeba wiedzieć, czego się spodziewać. Jeśli ktoś po wyjściu z seansu „Pierwszego Mściciela”, marudził, że przygniótł go nadmiar patosu, to… cóż, sam był sobie winien. Kiedy się bierze za cokolwiek związanego z Kapitanem Ameryką, trzeba się przygotować na powiewające flagi, amerykański sen etc. I, mimo że mam tę świadomość, „Nowy porządek” mnie jednak przeżuł i wypluł, zaś jeszcze dwie-trzy godziny po lekturze wszystko widziałem na czerowno-niebiesko i w gwiazdki. Są chyba jednak pewne granice, których europejski umysł nie jest w stanie przekroczyć. (więcej…)