Tomasz Kozioł

InFamous jest pierwszym z PeeStrójkowych exclusive’ów, które postanowiłem nadrobić. Miałem długą przerwę od sandboxów, to raz. Kusiła mnie jakaś gra o superbohaterskim zabarwieniu, to dwa. Po trzecie zaś, słyszałem o tej serii w sumie same dobre opinie, więc pomyślałem, że raczej nie powinienem się zawieść. Cóż, może faktycznie nie można powiedzieć, żebym jakoś poważniej przejechał się na tym tytule, ale o zachwycie też ciężko było mówić…

Największy mój problem z InFamous był taki: każdy aspekt gry wyglądał, jakby wzięła się za niego ekipa bez praktycznie żadnego większego doświadczenia, ale za to z wystarczającym budżetem, by brać się za tytuł klasy AAA. Fabuła ledwo zipie, projekt większości postaci jest fatalny, nie mówiąc już o relacjach między nimi, grafika jest daleka od powalającej i nawet nasz superbohater nie daje uczucia bycia faktycznie super. (więcej…)

Tęsknicie za Diablo, a czekanie na trójkę doprowadza was już do szewskiej pasji? Witajcie w klubie. Chcecie w końcu zagrać w dobrego, prostego jak konstrukcja cepa hack’n’slasha, a dawno nie było nic sensownego? Hive five! Jedziemy na jednym wózku. W tym momencie na scenie pojawia się nowy aktor. Torchlight. Znany też jako „Ten, No Wiesz, Przez Twórców Diablo Zrobiony”. Zapraszam.

Torchlight jest tak klasycznym do bólu hack’n’slashem, że kończy się skala. Czy raczej – Torchlight wyznacza wartość maksymalną na skali możliwych do zmieszczenia w jednej grze klisz. Dla osób niewtajemniczonych – cel gry jest naprawdę prosty. Trafiamy do tytułowej wioski (tak, to naprawdę nazwa mieściny) i dostajemy klucz do kopalni. Jak się okazuje, na jej 35. poziomie zamieszkuje największe zło tego świata, które chce zniszczyć uniwersum. Naszym zadaniem jest pójście tam i skopanie jego przedwiecznego zadka. Nawet jeśli Torchlight próbuje udawać, że ma fabułę, to robi to bardzo skromnie i raczej po cichu. Owszem, pojawiły się urozmaicenia, hucznie nazwane „questami”, lecz w rzeczywistości skupiają się jedynie na zabiciu konkretnego przeciwnika na wybranym piętrze lochu i tyle. Robią się same. Idąc przed siebie, zarąbujemy dosłownie hordy wrogów – jedno przejście kampanii zabiera z sobą około sześciu tysięcy biednych pomiotów piekielnych, które też przecież mogły gdzieś mieć rodzinę, żonę czekającą w progu i dzieci bawiące się w ogródku. Tak, grając w Torchlighta rozbijecie wiele rodzin, dotąd spokojnie zamieszkujących Piekło. Towarzyszyć będzie temu rozwój postaci i zbieranie kolejnych ton mieczy i pancerzy. Wszystko w rzucie izometrycznym. Czyli klasyka. (więcej…)

Recenzowanie gier-legend zawsze wydawało mi się karkołomne. Sam fakt, że recenzent spędził nad danym tytułem dobre 7 lat swojego życia, już poważnie wpływa na wystawienie oceny końcowej, jak i analizę poszczególnych elementów. Z drugiej strony – jeśli produkt jest żywotny przez dekadę, to dostajemy argument mówiący sam za siebie. Diablo 2… Tak, to właśnie o nim mowa. Gra, tworząca razem ze swoim dodatkiem – Lord of Destruction – niezniszczalny duet, który nawet po takim czasie od premiery jest na szczytach list sprzedaży. Gdy w 2000 roku dziecko Blizzarda ujrzało światło dzienne, recenzenci zadawali sobie pytanie: Czy Diablo 2 jest dobre? Jednak czasy się zmieniły, lata upłynęły, a odpowiedź na to pytanie jest znana już każdemu. Tak, Diablo 2 jest dobre. Ba, jest jedyne w swoim rodzaju! Teraz powstaje inne pytanie? Czemu przez lata ewolucji komputerowej rozgrywki król nie został zdetronizowany? Czemu nie udało się to Dungeon Siege’owi i Titan Questowi?
Czemu Diablo jest dobre? (więcej…)