CategoryOstatnio czytane

To moje drugie podejście do wydawanej kiedyś przez Prószyńskiego polskiej fantastyki i drugi spalone. Kiedyś padłem przy „Opuścić Los Raques”, teraz poddałem się przy „Zielonym mieście” Małgorzaty Michalskiej… A rzadko mi się to zdarza.

Oczywiście, jeśli chodzi o polską fantastykę, która ukazała się nakładem Prószyńskiego, nie liczę dwóch powieści Zajdla („Cylinder van Troffa” oraz „Wyjście z cienia”), ponieważ wydanie dobrej książki, kiedy się wznawia takie powieści, nie jest sztuką. Natomiast do debiutanckich tworów fantastycznych jakoś Prószyński nie miał nosa, moim zdaniem, oczywiście. Ale jakiś powód zakończenia zabawy z polską fantastyką musiał być, więc może nie tylko mi owe powieści aż tak skrajnie nie przypadły do gustu? (więcej…)

W ramach przygotowywania się do zaliczenia z negocjacji, zdarzyło mi się przeczytać całkiem przyjemny w odbiorze podręcznik. O ile uważam, że podobne, miękkie umiejętności powinno się nabywać poprzez ich trenowanie, o tyle dobrze jest czasem jednak zapoznać się również z literaturą fachową.

Jeśli chcielibyście sobie, podobnie jak i ja chciałem, uporządkować wiedzę związaną ze skutecznym rozwiązywaniem problemów drogą werbalną, polecam książkę autorstwa Roberta A. Rządcy i Pawła Wujca pod wiele mówiącym tytułem „Negocjacje”. Pozycja jest napisana w sposób naprawdę miły i przystępny. Jeśli też nie trawicie literatury fachowej z jednej strony traktującej o umiejętnościach miękkich – takich, jak sztuka „dogadywania się” – a jednak napisanych w sposób maksymalnie utrudniony, „naukowy” i zniechęcający… nie martwcie się, dobrze trafiliście, ta pozycja taka nie jest. (więcej…)

Od jakiegoś czasu nadrabiam zaległości w zakresie twórczości Janusz Zajdla. Po przeczytaniu „Cylindra van Troffa” i „Wyjścia z cienia” uznałem, że nie może pozostać ani jedna powieść czy zbiór tego wybitnego autora, z którymi bym się nie zapoznał. Ostatnio padło na „Paradyzję”. Ponownie, jak w przypadku dwóch wymienionych wyżej tytułów, lektura była przyjemnością trudną wręcz do opisania.

„Paradyzja” jest już jedną z tych powieści Zajdla, która bardziej bierze się za problemy socjologiczno-polityczne, warstwę science-fiction wykorzystując bardziej do stworzenia optymalnych warunków dla rozwoju akcji. Paradyzja, sztuczna planeta krążąca po orbicie Tartaru, powstała na kartach powieści po to, by zobrazować działanie systemu, kontrolującego każde, nawet najdrobniejsze i pozornie nieistotne, zachowanie obywateli. To świat, w którym całość kreatywnej siły ludzkich umysłów jest pożytkowana na wymyślanie nowych sposobów uniknięcia cenzury i wyrażania własnych myśli. (więcej…)

Robert J. Szmidt już dawno „zakupił” sobie moje zaufanie, nawet mimo pewnego feralnego opowiadania – „Cicha Góra” – które wiele osób mu wypomina. Ja może tak źle owej lektury nie zniosłem, ale… nie to jest tu tematem. Leitmotivem tego wpisu jest jedna z ostatnich powieści byłego redaktora naczelnego Science-Fiction, czyli „Samotność anioła zagłady”.

Przyznaję, że początkowo trochę zasmucił mnie fakt, iż miejscem akcji są postapokaliptyczne Stany. Mimo wszystko miałem nadzieję na postapokaliptyczną Polskę, jak w „Apokalipsie według Pana Jana”. Oczywiście, takie, a nie inne, tereny są jak najbardziej uzasadnione fabularnie. Po prostu, podobna powieść drogi wymagała odpowiedniej aranżacji, a tę najłatwiej było przygotować w USA. (więcej…)

Zakochałem się w prozie Żambocha dzięki „Sierżantowi”, „Bez litości” i genialnemu „Na ostrzu noża”. Później przyszła znacznie słabsza „Krawędź żelaza” i, tragiczny w mojej opinii, „Mroczny zbawiciel”. A jak jest z „Wylęgarnią”? Bez rewelacji, niestety…

Z jednej strony Żamboch funduje nam naprawdę intensywną akcję, z drugiej zaś – można odnieść wrażenie, że przestał się zastanawiać nad tym, co przelewa na papier / dysk komputera / serwetę w pubie. Główna bohaterka do dziś była zwykła nauczycielką, od dziś jest kimś na kształt tajnej agentki z przypadku, idealnej atletki, która z zaskakującą łatwością oswaja się z ciężarem broni w przytroczonej pod kurtką kaburze. Tradycyjnie Żamboch starał się zarysować w swojej powieści niezłych charakterników, ale nadmiar przerysowanych cech nie pozwolił tak naprawdę postaciom rozwinąć skrzydeł. (więcej…)

„Klejnot i wachlarz” zakupiłem zachęcony lekturą „Galerii złamanych piór”. Byłem wielce ciekaw, czy imć Kres sam stosuje się do swoich uwag, które – swoją drogą – uważam często za niezwykle trafne i błyskotliwe. Okazało się, niestety, iż nie do końca. A przynajmniej nie w tym konkretnym przypadku, do innych nie mam odniesienia.
„Klejnot i wachlarz” w teorii jest powieścią kontynuującą wydarzenia z „Piekła i szpady”. Mamy ponadnaturalny byt walczący z lodową magią, będącą dla niego jednym z nielicznych prawdziwych zagrożeń. Mamy też sługi owej istoty, wokół których właśnie kręci się cała intryga. Skala wydarzeń jest bardzo duża, a polityka po prostu wylewa się z kolejnych stron. Czy raczej – wylewałaby się, gdyby główny nacisk nie został położny na taktyczne, interpersonalne gierki bohaterów. To świat, w którym wygrana bądź przegrana w negocjacjach zależy od jednego nieuważnego mrugnięcia. Gdzie każdy ruch wachlarzem ma swoje ukryte znaczenie, a scena nie może zacząć się bez dwustronicowego opisu nie tylko sukni naczelnej intrygantki, ale też bez wspomnienia o służce, która ów strój na swoją panią zakładała. I jak się przy tym czuła. I co jadła wczoraj na kolacje. (więcej…)

Po kolejnych książkach Terry’ego Pratchetta zacząłem ostatnimi czasy oczekiwać coraz więcej. Co ciekawe, nie jestem wielkim fanem Niewidocznego Uniwersytetu – wolę, gdy magowie Świata Dysku pojawiają się jako dopełnienie innych powieści niż jako postacie pierwszoplanowe. Choć de facto w przypadku „Niewidocznych Akademików” to nie sami czarodzieje grają pierwsze skrzypce, a… ich pracownicy. Panienki z Nocnej Kuchni i ekipa od… ściekania świec. Takiego profesjonalnego, żeby był idealny zaciek tylko po jednej stronie świecy.

W Ankh-Morpork mają się niedługo rozegrać pierwsze mistrzostwa piłki nożnej. Powodów jest wiele – magowie mają w tym swój interes, gdyż tradycja wymaga od nich… wystawienia drużyny. Lord Vetinari z kolei poczuł potrzebę, by nadać chaotycznym ulicznym rozgrywkom uporządkowaną formę, dokładnie tak, jak zrobił to wcześniej w przypadku złodziei. W tym całym harmidrze pojawiają się również krasnoludzcy projektanci mody, uberwaldcy politycy i pewien zabłąkany goblin, który urodził się do wielkich czynów. (więcej…)

Swoją przygodę z pracami Ursuli Le Guin zacząłem od klasycznego cyklu „Czarnoksiężnik z Archipelagu”. Przyznaję się bez bicia, że mnie nie zachwycił, choć na pewno był na swój sposób intrygujący. Postanowiłem jednak podejść do dorobku Le Guin od drugiej strony – przeczytać którąś ze znacznie świeższych powieści. Padło na „Dary” z roku 2004. Miałem szczęście, że spróbowałem jeszcze raz.

Warto dodać, że za „Dary” wziąłem się zaraz po wątpliwej przyjemności czytania „Homo bimbrownikus” Andrzeja Pilipiuka. Kontrast jest wręcz trudny do opisania. Z jednej strony wręcz prostacka grafomania, a z drugiej kilkudziesięcioletnie doświadczenie, lekkość, kunszt głębsza myśl. Czysta przyjemność z lektury. (więcej…)