CategoryRecenzje gier

Tęsknicie za Diablo, a czekanie na trójkę doprowadza was już do szewskiej pasji? Witajcie w klubie. Chcecie w końcu zagrać w dobrego, prostego jak konstrukcja cepa hack’n’slasha, a dawno nie było nic sensownego? Hive five! Jedziemy na jednym wózku. W tym momencie na scenie pojawia się nowy aktor. Torchlight. Znany też jako „Ten, No Wiesz, Przez Twórców Diablo Zrobiony”. Zapraszam.

Torchlight jest tak klasycznym do bólu hack’n’slashem, że kończy się skala. Czy raczej – Torchlight wyznacza wartość maksymalną na skali możliwych do zmieszczenia w jednej grze klisz. Dla osób niewtajemniczonych – cel gry jest naprawdę prosty. Trafiamy do tytułowej wioski (tak, to naprawdę nazwa mieściny) i dostajemy klucz do kopalni. Jak się okazuje, na jej 35. poziomie zamieszkuje największe zło tego świata, które chce zniszczyć uniwersum. Naszym zadaniem jest pójście tam i skopanie jego przedwiecznego zadka. Nawet jeśli Torchlight próbuje udawać, że ma fabułę, to robi to bardzo skromnie i raczej po cichu. Owszem, pojawiły się urozmaicenia, hucznie nazwane „questami”, lecz w rzeczywistości skupiają się jedynie na zabiciu konkretnego przeciwnika na wybranym piętrze lochu i tyle. Robią się same. Idąc przed siebie, zarąbujemy dosłownie hordy wrogów – jedno przejście kampanii zabiera z sobą około sześciu tysięcy biednych pomiotów piekielnych, które też przecież mogły gdzieś mieć rodzinę, żonę czekającą w progu i dzieci bawiące się w ogródku. Tak, grając w Torchlighta rozbijecie wiele rodzin, dotąd spokojnie zamieszkujących Piekło. Towarzyszyć będzie temu rozwój postaci i zbieranie kolejnych ton mieczy i pancerzy. Wszystko w rzucie izometrycznym. Czyli klasyka. (więcej…)

Recenzowanie gier-legend zawsze wydawało mi się karkołomne. Sam fakt, że recenzent spędził nad danym tytułem dobre 7 lat swojego życia, już poważnie wpływa na wystawienie oceny końcowej, jak i analizę poszczególnych elementów. Z drugiej strony – jeśli produkt jest żywotny przez dekadę, to dostajemy argument mówiący sam za siebie. Diablo 2… Tak, to właśnie o nim mowa. Gra, tworząca razem ze swoim dodatkiem – Lord of Destruction – niezniszczalny duet, który nawet po takim czasie od premiery jest na szczytach list sprzedaży. Gdy w 2000 roku dziecko Blizzarda ujrzało światło dzienne, recenzenci zadawali sobie pytanie: Czy Diablo 2 jest dobre? Jednak czasy się zmieniły, lata upłynęły, a odpowiedź na to pytanie jest znana już każdemu. Tak, Diablo 2 jest dobre. Ba, jest jedyne w swoim rodzaju! Teraz powstaje inne pytanie? Czemu przez lata ewolucji komputerowej rozgrywki król nie został zdetronizowany? Czemu nie udało się to Dungeon Siege’owi i Titan Questowi?
Czemu Diablo jest dobre? (więcej…)

To niezwykłe, jak czasem możne się człowiek pozytywnie zaskoczyć. Zaczynając przygodę z Crackdownem, spodziewałem się kolejnej „superbohaterskiej” gry akcji, której ambitne założenia przerosły możliwości twórców. Byłem święcie przekonany, że sandboxowe podejście do rozgrywki zostanie skopane w stylu kolejnych odsłon Spider-mana spod skrzydeł Treyarch – za dużo pomysłów, których nikt nigdy nie dopracował. Pomyliłem się. I to wręcz epicko. Jak się okazało, Crackdown jest jednym z najlepszych exclusive’ów na Xboxie! A taki niepozorny… (więcej…)

Po raz n-ty mógłbym zacząć wstęp do tego typu recenzji od bystrego zauważenia, że z reguły gry oparte na filmach są bardziej niż kiepskie, gorzej niż brzydkie i ujemnie grywalne. Następnie dodałbym, że czasem jednak coś, komuś, gdzieś się uda i w taką oto „egranizację” jednak da się grać bez bólu. Ale żeby tytuł na podstawie hitu ze srebrnego ekranu okazał się, w moim personalnym odczuciu, niemalże czarnym koniem w wyścigu po tytuł najlepszego slashera 2009? To nowość. Tego bym się nigdy nie spodziewał

Jak łatwo się domyślić, X-men Orgins: Wolverine bazuje na filmie o tożsamym tytule. Jakość tejże kinowej produkcji należała do kwestii raczej dyskusyjnych, przy czym nawet osoby, które z seansu wyszły zadowolone, narzekały na zbytnie ugrzecznienie bohatera. Raczej bez wulgaryzmów, tym bardziej bez krwi… W szczególności ten drugi fakt dziwi w sytuacji, gdy Logan – zwany też Rosomakiem – zasadniczo nie robi w życiu nic innego poza ucinaniem cudzych kończyn. Jeśli obawialiście się, że gra również będzie dobra dla 8-latków, to możecie wziąć naprawdę głęboki oddech. Takiej dawki krwi i flaków dawno nie było! (więcej…)

Czasem jakość uderza w gracza niczym grom z jasnego nieba. Wiedziałem, że Batman będzie dobry. Nie wiedziałem, że aż tak.
Są takie chwile w życiu recenzenta, kiedy naprawdę człowiek żałuje, iż nie może chociaż na chwilkę rzucić okiem w najbliższą przyszłość. Chciałbym sprawdzić, jak Arkham Asylum zniesie próbę czasu. Czy za rok nadal będzie tak przerażająco grywalne i sugestywne, jak w tej właśnie chwili. Gdy stawiałem dychę Tormentowi, od premiery samej gry minęło już wtedy kilka dobrych lat i w znacznie lepszym stopniu zdawałem sobie sprawę z jak ponadczasowym tytułem miałem do czynienia. Wystawienie GTA IV maksymalnej noty też było dalekie od ruletki. Ten artyzm emanował z każdego fragmentu kodu. A co z Batmanem? Czuję, że w tym wypadku jest to krok znacznie odważniejszy niż w przypadku dwóch poprzednich tytułów… Ale niech będzie, raz KoZie śmierć! Panie i panowie, przedstawiam trzecią dyszkę w historii moich recenzji. Batman: Arkham Asylum. (więcej…)

Pisałem niedawno, przy okazji konkursu z Niesamowitymi Maszynami w roli nagród, że stanąłem przed wyzwaniem zrozumienia pewnego fenomenu. Otóż, nie do końca potrafię pojąć umysłem fakt, że symulatory farm, autobusów i pociągów stały się tak popularne w naszym kraju-raju. Jeszcze rozumiem samoloty, czołgi i inne narzędzia destrukcji mniej lub bardziej masowej. Ale traktory? Szczęśliwe, z czterech gier, które dostałem, jedna była obietnicą łatwego startu i bezbolesnego zapoznania się z serią: Symulator Demolki. Nie od dziś wiadomo, że koparka, to takie połączenie traktora z czołgiem. Świadomość obecności ładunków wybuchowych w grze dodatkowo napełniała mnie otuchą.

Niestety, okazało się, że choć temat faktycznie ciekawy, z wykonaniem jest już dużo, dużo gorzej. I nie zrozumcie mnie źle – rozumiem, że to gra z kategorii budżetowych, więc nie oczekiwałem fajerwerków. Liczyłem na przyzwoitą fizykę, dobrą symulację wybuchów i walenia się budynków. Do tego mile byłyby widziane różnorodne misje z dużą dozą dowolności w zakresie ich rozwiązywania. Albo jakiś tryb „piaskownicy” umożliwiający niczym nieskrępowaną demolkę. (więcej…)