Tomasz Kozioł

Są takie filmy, które byłby niestety znacznie lepsze, gdyby nie kręcili ich Amerykanie. Nie zrozumcie mnie źle, lubię bardzo dużą część produkcji rodem ze Stanów, ale z pewnymi rzeczami po prostu sobie nie radzą. Niedawno widziałem kolejne wyzwanie, któremu nie podołali. Mowa o „Rytuale”.

Opowiedziana historia jest naprawdę ciekawa i przywodzi mi na myśl skojarzenia z czymś, co nazwałbym „Egzorcystą 2.0”, tylko że w subtelniejszym wydaniu. Czyli bez kręcących się głów i innych dziwnych rzeczy, często z wykorzystaniem krucyfiksu. Głównym bohaterem jest Micheal (Colin O’Donoghue), który uciekł z domu pogrzebowego swojego ojca poprzez przystąpienie do seminarium duchownego. Jego ścieżka edukacji powoli dobiega końca, co sprawia, że trzeba w końcu podjąć decyzję o przyjęciu święceń. Michael wzbrania się przed nimi, jak tylko może, gdyż – jak sam twierdzi – nie czuje wcale powołania. Za namową znajomego księdza postanawia jednak przed podjęciem ostatecznej decyzji udać się do Rzymu, gdzie ma zostać wyszkolony na… egzorcystę. Ze względu na silny brak wiary w zjawiska nadprzyrodzone, Michael zostaje przydzielony do ojca Lucasa (Anthony Hopkins) który wypędził ponoć już ponad sto demonów i może się pochwalić również niecodziennymi metodami edukacyjnymi. Reszta filmu kręci się zaś wokół tego, czy w człowieka może wstąpić demon, czy może jednak nie. Jak twierdzą twórcy, film jest ponoć oparty na faktach. (więcej…)

Ostatnio kinematograficzny świat daje mi naprawdę sporo powodów do mówienia o zmarnowanym potencjale. Najpierw było „Dzień dobry TV”, które miało szansę za tytuł solidnej, lekko absurdalnej komedii, a ostatecznie uderzyło w tani sentymentalizm. Teraz zaś film, na który czekałem z zainteresowanie tylko po to, by z sali kinowej wyjść mocno zmieszanym. Mowa, jak już się zapewne domyśleliście po tytule wpisu, o „Jestem bogiem”.

Tym razem głównym bohaterem jest Eddie Morra  (Bradley Cooper) rzekomy pisarz, bez żadnej książki na koncie. Człowiek, który wiecznie dobrze się zapowiada. Jego losy odmienia jednak wejście w posiadanie cudownego specyfiku, który odblokowuje pełny potencjał mózgu. Jaki miał wpływ na Eddiego? Zdecydowanie zbawienny. Pan Morra skończył swoją książkę w cztery dni, przestał wyglądać jak kloszard i zaczął pomnażać majątek na giełdzie. Wiadomo, że taka nagła zmiana scenariusza w jego życiu musiała przyciągnąć uwagę wielu osób. (więcej…)

Kilka razy pisałem już na łamach swojego bloga, że naprawdę nie lubię patrzeć na zmarnowany potencjał. W szczególności, kiedy chodzi o film, którzy przez pierwszą połowę pozytywnie zaskakiwał i bawił całkiem niezłymi tekstami i żartami sytuacyjnymi, by ostatecznie wykorzystać połowę najtańszych zagrywek z Wielkiej Księgi Najtańszych Zagrywek. Mowa o „Dzień dobry TV”.

Główną bohaterką jest Becky (Rachel McAdams), pracoholiczka, która właśnie straciła pracę w porannym programie lokalnej stacji telewizyjnej. Po wysłaniu licznych CV w końcu dostała angaż do Daybreak, czyli… najgorszego programu porannego w Stanach. Tylko że już nie lokalnego, a o zasięgu globalny. Jej zadaniem jest podźwignięcie programu z kolan, co oczywiście łatwe nie jest, gdyż cała redakcja nie potrafi ze sobą współpracować. Becky trafia na jeszcze większe przeszkody, gdy na scenie pojawia się Mike Pomeroy (Harrison Ford) – gwiazda, której blask już dawno przygasł. Oczywiście, jak na gwiazdę przystało, Mike nie zamierza z nikim współpracować. (więcej…)

Są takie filmy, które są skazane na podobanie mi się. Nic nie poradzę – kiedy widzę piękną konwencję wizualną, moja ocena jest po prostu sprzedana. Nie obchodzi mnie, czy scenariusz będzie dobry, czy aktorzy wykażą się imponującymi umiejętnościami, czy całość zostanie pięknie spięta przez błyskotliwy morał. Ważne, że ładnie wygląda i ślicznie gra.

A „Sucker Punch” nie tylko ładnie wygląda i ślicznie gra, ale też potrafi wciągnąć i zaskoczyć. (więcej…)

Wiecie… Są takie filmy, które nawet nie zasługują na rozbudowane wprowadzenie. Tym razem sprawę załatwimy naprawdę szybko, gdyż nie za bardzo jest o czym mówić, a ja po prostu chcę Was ostrzec przed wydawaniem pieniędzy na film, który może i zapowiadał się nieźle, ale w ogólnym rozrachunku wyszedł porażająco źle.

Sprawa jest prosta. Ona lubi seks – w tej roli Natalie Portman. On też lubi seks – w tej roli Ashton Kutcher. Ona nie chce związku, on się na to zgadza. Spotykają się tylko wtedy gdy mają ochotę na: a) rozmowę; b) przytulenie się; c) zapewnienie przetrwania populacji. Jaką odpowiedź obstawiacie? Jeśli „C”, to podpowiem Wam – ten układ szybko nudzi się jednej osobie i w ten sposób pojawia się poważny konflikt. Jedna strona chce dalej jedynie beztroskiej prokreacji, kiedy druga chciałaby jednak też czasem przy okazji pogadać i pójść na spacer. Kanał, mówię Wam. (więcej…)