CategoryRecenzje książek

Tworząc – czy może raczej odtwarzając – swoją listę książek przeczytanych w roku 2010 zaskoczyło mnie, jak dużo było między nimi powieści mistrza Pratchetta. Łącznie osiem. W tym roku aż tak nie szaleję, ale w ciągu wakacji przeczytałem kolejne trzy pozycje. Wziąłem się za wszystkie „Księgi Nomów”, czyli „Nomów Księga Wyjścia”, „Nomów Księga Kopania” oraz „Nomów Księga Odlotu”. Tak jak na przykład „Maurycy i jego uczony szczury”, tak i przygody Nomów są skierowane do trochę młodszych, nastoletnich odbiorców, w przeciwieństwie do zdecydowanej większości powieści – dajmy na to – ze Świata Dysku.

I co ciekawe, czytało się super. Owszem, żarty były mniej odważne, ale też nie wszystkie. Kocham sposób, w jaki Pratchett bawi się słowem i jak potrafi na nowo opisać to, co znam na co dzień. Uwielbiam tekst o tym, czemu w sytuacji zagrożenia ma się wrażenie, że czas zwolnił. Ponieważ zmysły chcą wpakować w siebie jak najwięcej, póki jeszcze mają okazję. Kocham Pratchetta. (więcej…)

Zacząłem ostatnio próbować twórczości coraz większej liczby pisarzy, których wcześniej nie znałem. Tak się złożyło, że podczas pobytu na wakacjach kolega akurat skończył czytać jedną z książek Grahama Mastertona, o którym słyszałem, że jest wziętym autorem poczytnych horrorów. W ten sposób zaczęła się moją przygoda z „Krwią Manitou”. Nieszczególnie ciekawa przygoda, należy dodać.

Jest to jeden z tych bardzo nielicznych przypadków, kiedy najpierw zacząłem czytać powieść, później zerknąłem z ciekawości na opis z tyłu książki i zacząłem się zastanawiać, czy lekturę na pewno kontynuować. Czemu? Jak obiecywał tekst wydawcy, „Krew Manitou” jest powieścią o wampirach, które przebudziły się ze swojego długiego snu po… ataku na World Trade Center. Tak jest, terroryści obudzili potomków Drakuli. Wiem, że Amerykanie mają hopla na tym punkcie, ale… Po pierwsze, nie myślałem, że aż tak dużego. Po drugie, to już jest niesmaczne. Po trzecie, czegoś takiego oczekiwałbym po jakimś opowiadaniu w Internecie, a nie po prozie poczytnego autora. A może dlatego jest poczytny, że właśnie takie rzeczy pisze? Nie wiem, nie znam na tyle historii Mastertona, może Wy mi podpowiecie? (więcej…)

Macie czasem po skończonej lekturze takie wrażenie, że sami moglibyście z powodzeniem napisać to, co właśnie przeczytaliście. Może nie byłoby lepsze, ale raczej gorsze też już nie. Tak miałem właśnie z „Zabójcami szatana” duetu Andrzej Ziemiański plus Andrzej Drzewiński.

Lubię nadrabiać mniej dostępną polską fantastykę i czasem się trafi na takie potworki. Niestety, nie potrafię nawet powiedzieć, w jakim stopniu jest to powieść Ziemiańskiego, a w jakim Drzewińskiego. Zresztą, Ziemiański jest dla mnie dosyć specyficznym autorem. Najpierw nabrałem do niego ogromnego szacunku po przeczytaniu zbioru „Zapach szkła”, a później… Cóż, później ów szacunek był już tylko trwoniony. Najpierw przez „Achaję”, która miała swoje „momenty”, ale w ogólnym rozrachunku była mocno przeciętna (i to po uśrednianiu; pierwszą część czytało się nieźle, ale trzecia, jeśli dobrze pamiętam, to był już dramat). Później zaś przerażającą powieść, jaką jest „Toy Wars”. (więcej…)

Postanowiłem ostatnio poszerzyć trochę swoją widzę na temat… piwa. :] Jak się szybko dowiedziałem, wbrew popularnym przekonaniom, wcale nie jest to zupa chmielna, ale… jęczmienna. Zaś chmiel jest tylko przyprawą. Zbiorem właśnie takich podstawowych informacji i ciekawostek jest „Tyskie vademecum piwa” autorstwa Michaela Jacksona – pana, który wcale nie ma związku z moon walkiem i pewnie nie potrafi go wykonać (jak 99,9% zwykłych śmiertelników).

Niestety, książka ta jako taka jest mocno przeciętna i dlatego postanowiłem o niej wspomnieć tylko na miniblogu. To w miarę sensowna pozycja, jeśli nie ma się zielonego pojęcia o procesie warzenia piwa i lubi się rozmaite ciekawostki, na przykład historyczne. Niestety, wiele informacji nie jest ułożonych w ciągi logiczne, przez co po skończonej lekturze miałem więcej pytań na niektóre tematy niż odpowiedzi. I tak, jest to między innymi broszurka reklamująca Tyskie browary, ale jako że przy okazji przemyca naprawdę sporo ciekawych historyjek związanych z nimi, nie robiłbym z tego zarzutu. W szczególności, że sam tytuł publikacji ostrzega nas przed zawartością.

Do piwnych tematów jeszcze na pewno wrócę, gdyż trochę literatury na ten temat udało mi się zebrać.

Podczas jednego z wakacyjnych wyjazdów przeczytałem w końcu drugi tom przygód Koniasza w opowieści zatytułowanej „Wilk samotnik”. Niestety, przez zabieg zastosowany przez Fabrykę Słów, tak naprawdę nie mam za bardzo o czym pisać. Czemu? Otóż, już po przeczytaniu pierwszych kilku stron czuć, że wcale nie jest to tom drugi rozbudowanej powieści, a dalej ten sam tom pierwszy książki, która powinna być sprzedawana w jednym kawałku. Jeśli powieść jest dzielona na tomy, w przeważającej większości przypadków czemuś to służy, a pojedyncze części tworzą w jakimś stopniu autonomiczną całość. W tym wypadku mamy do czynienia po prostu z dosyć długą książką rozbitą na dwie niezbyt długie książki. Za jedyne 70 zł łącznie. Wiem, nikt nie kazał mi kupować, ale nie zmienia to faktu, że czuję niesmak. Nie pierwszy zresztą raz – rozwodziłem się już nad tym tematem przy okazji sagi „Upiór Południa” Mai Lidii Kossakowskiej, ale w tamtym przypadku, mimo że tomy były naprawdę krótkie, miały przynajmniej pewną autonomię. (więcej…)

Po bardzo długiej przerwie udało mi się w końcu przysiąść, żeby napisać coś o ostatnio przeczytanej książce. Niestety, od ferii zimowych nie miałem za dużo czasu na beletrystykę, gdyż większość uwagi poświęcam albo na „Wprost” czy „Film”, albo na literaturę fachową. Mimo wszystko, w końcu wgryzłem się w najnowsze przygody jednego z moich ulubionych bohaterów, wykreowanego przez Żambocha Koniasza, i pierwszy tom mam już za sobą.

Szczerze mówiąc, obawiałem się, że czeski pisarz wyszedł już kompletnie z formy. Mimo genialnego „Na ostrzu noża”, dwa zbiory opowiadań pod wspólną nazwą „Na krawędzi żelaza” były już tylko dobre, a momentami wręcz przeciętne. Później przeczytałem takie potworki, jak „Mroczny zbawiciel” i byle jaki pierwszy tom „Agenta JFK”. „Wylęgarnia” też mi nie podeszła. Na szczęście „Wilk samotnik” smakował mi tak samo dobrze, jak wspomniane przed chwilą „Na ostrzu noża” czy wcześniejsze „Bez litości” i „Sierżant”. (więcej…)

Jestem właśnie – a może: wreszcie – po lekturze „Tabletek z krzyżykiem” Szymona Hołowni. Książkę tę czytałem chyba… a z dobre dwa lata. Leżała przy łóżku i raz na jakiś czas zajmowałem się lekturą jednego czy dwóch felietonów. I zawsze byłem z nich zadowolony.

Nie potrafię pisać o takich książkach – „Tabletki z krzyżykiem” to pierwsza tego typu pozycja, poruszająca tematy wiary, którą w życiu przeczytałem. A i to głównie dlatego, że zachęcił mnie do tego… sam autor – na rekolekcjach, które błyskotliwie poprowadził dwa lata temu w jednej z warszawskich parafii. Podziwiam go za sprawność i lekkość z jaką mówi o nie tak znowu przecież prostych sprawach. Potrafi to robić tak, żeby ludzie go słuchali i poszerzali swoją wiedzę, dobrze się przy tym bawiąc. (więcej…)

Po miesięcznej przerwie od powieści Zajdla, udało mi się wreszcie znaleźć czas na jego ostatnią pracę, czyli „Limes Inferior”. Byłem ciekaw, czy zamykając po skończonej lekturze książkę, będę oszołomiony i oniemiały z wrażenia, czy może „po prostu” będzie to kawał solidnej literatury. Wiedziałem, że autor przeszedł w swojej karierze bardzo długą drogę od „Lalande” czy „Prawa do powrotu” (swoją drogą, o tej drugiej w końcu zapomniałem napisać) do genialnej „Paradyzji”. Fascynowało mnie, czy „Limes Inferior” pójdzie jeszcze dalej. Cóż, w mojej prywatnej opinii – a pamiętajcie, nie jestem żadną wyrocznią, żeby móc rzetelnie ocenić takie książki, jakie pisał Zajdel (czy w sumie jakiekolwiek inne) – niestety nie poszedł. (więcej…)

Po dosyć długim czasie przypomniało mi się, że przecież w końcu nie napisałem ani słowa o ostatniej z przeczytanych przeze mnie książek Kossakowskiej. Postanowiłem to szybko nadrobić.

Jak część z Was zapewne pamięta, kolejne części cyklu „Upiór Południa” satysfakcjonowały mnie na najróżniejszym poziomie. Zdecydowanie najbardziej podobał mi się tom drugi, czyli „Pamięć umarłych”, a najmniej podeszła mi „Czerń”. „Czas mgieł” plasuje się gdzieś bliżej tej pierwszej powieści, ale w moim osobistym rankingu jej nie przebija. (więcej…)