Amazing Spider-Man – Tak blisko spełnienia marzeń

Przez cały czas żywiłem wielką nadzieję, że nowa wersja Spider-Man będzie jednocześnie tą, która spełni marzenia fanów komiksu. Czyli przy okazji też moje. Z jednej strony nadzieję budziły trailery, które sugerowały, że twórcy poczuli klimat postaci, nad którą pracują. Do tego też dokładał się ogólnie coraz wyższy poziom komiksowych ekranizacji. Z drugiej strony, do zachowania dystansu zmuszał fakt, że nie robi tego osobiście Marvel, tylko Sony. To samo Sony, które robiło też z Raimim starą trylogię.

Historia jest klasyczna, niektóre rozwiązania fabularne już mniej. Poznajemy Petera Parkera, który nie ma najłatwiej w szkole. Jest mało popularnym kujonem, który ma problem z nawiązywaniem relacji międzyludzkich. W wyniku wypadku w laboratorium zostaje ukąszony przez pająka – jak łatwo się domyślić, to zdarzenie zmienia całe jego życie. Szybko dowiaduje się w bolesny sposób, że wraz z siłą przychodzi również odpowiedzialność. De facto poradzenie sobie ze znaczeniem tej prostej formułki jest w dużej mierze treścią całego filmu. Do tego dochodzi jeszcze nieużywany dotąd w filmach motyw tajemniczego zaginięcia rodziców Petera.

Fabuła jest poprowadzona bardzo zręcznie, choć miałem wrażenie, że film – choć i tak długi – mógłby potrwać jeszcze z pół godziny, żeby dopełnić wszystkie wątki, inne zaś choć trochę rozszerzyć, by robiły wrażenie bardziej rozbudowanych. Co ciekawe, nie uważam, żeby w filmie były jakieś niepotrzebne sceny (OK, może dwie się znajdą). Całość trwała ponad dwie godziny, a po prostu chciałby, żeby wydłużyła się do prawie trzech. Mimo tak długiego przebiegu, bawiłem się świetnie i po zobaczeniu napisów końcowych, w życiu bym nie powiedział, że prawie dwie i pół godziny siedziałem bez ruchu.

Żeby być uczciwym dla filmu Marca Webba, warto mimo wszystko spojrzeć na niego z dwóch perspektyw. Po pierwsze, z punktu widzenia zwykłego widza, który nie czytał komiksów, nie oglądał starych kreskówek etc. Po drugie, trzeba jednak wziąć pod uwagę fakt, że na seans przejdzie się masa fanów komiksu. Paradoksalnie, uważam, że film o gościu w obcisłych trykotach jest lepszy dla osób, dla których postać Spider-Mana jest raczej obojętna. Peter Parker został przedstawiony w filmie w bardzo przystępny sposób, romans z Gwen Stacy został przyjemnie poprowadzony, wszystko zamykało się we względnie spójną całość. Inaczej ma się już sprawa z punktu widzenia fana – wiem z doświadczenia.

Niestety, jeśli chodzi o detale, w szczególności te związane z komiksami, nowy „Spider-Man” rozłazi się po prostu w szwach. I nie chodzi o to, że niektóre rozwiązania fabularne nie zostały wzięte żywcem z komiksu. Kolejne adaptacje pokazały nam, że to, co się sprawdziło w formie obrazkowej w latach 60-tych, nie musi już dobrze wyglądać na srebrnym ekranie pół wieku później. Uwspółcześnienia i zmiany są jak najbardziej korzystne, w szczególności, że twórcy przez większość czasu czerpali w naprawdę ciekawy sposób z oryginalnego dorobku Stana Lee. Rzecz rozbija się o szczegóły, o ogólny wydźwięk filmu jako całości. Nie mogę się tu nad tym zbytnio rozwodzić, ponieważ strzelałbym spoilerami na lewo i prawo. Mam już jednak w przygotowaniu tekst na ten temat, który niebawem powinien ukazać się na moim blogu, może Was zainteresuje.

Tak naprawdę scenariusz to jedyny aspekt tego filmu, do którego mogę się jakkolwiek przyczepić. Reszta mnie oczarowała. Wypada w tym wypadku chyba zacząć od aktorów. Od początku uważałem, że Andrew Garfield i Emma Stone to dwa strzały w dziesiątkę i po wyjściu z seansu podtrzymuję tę opinię. Peter Parker w końcu nie jest miałką płaczką. Tak, ma problem odnaleźć się w grupie, ale świetnie radzi sobie jako indywidualista. Niczym w komiksie, jest wyszczekany i ciągle ma jakąś głupią acz zabawną uwagę przygotowaną do wystrzału. Gwen Stacy zaś nie jest kolejną dziewczyną superbohatera, której głównym zadaniem jest zwisanie głową do dołu z mostu Brooklyńskiego. To, co mnie tak bardzo cieszy, to fakt, że postacie w tym filmie myślą, potrafią dochodzić do logicznych wniosków i podejmować decyzje – to trzy rzeczy, których tak bardzo brakowało w starej trylogii.

Na deser dołożę jeszcze trochę zachwytów nad stroną wizualną. Że efekty specjalne są fotorealistyczne, to chyba nikogo nie dziwi. Cieszy mnie natomiast fakt, że sposób przedstawienia Spider-Mana jest kolejnym elementem, który został przemyślany i zrobiony z głową. Walka nie opiera się na okładaniu przeciwników to z lewej, to z prawej. Większość starć oparta jest na dwóch czynnikach. Po pierwsze, Spider-Man jest nadludzko zręczny, a siła fizyczna to kwestia drugorzędna. Po drugie zaś, Parker jest mózgowcem, naukowcem. I to widać również w walce. Jak dla mnie, super – to jeden z tych elementów, które sprawiły, że „Amazing Spider-Man” był tak blisko spełnienia wszystkich pokładanych w nim nadziei.

Mimo że fani komiksu wyjdą z kina zapewne z lekkim niedosytem, i tak polecam im ten film. Według mnie, to najlepsza jak dotąd wersja Spider-Mana. A co z tak zwanymi „normalnymi” widzami? Polecam i to chyba jeszcze bardziej. Film Marca Webba jest dynamiczny, zabawny, momentami odpowiednio epicki, czasem lekko wzruszający. To świetna mieszanka, która sprawia, że można nie zauważyć upływu ponad dwóch godzin, a to chyba najlepsza rekomendacja. Do tego, jakże szczęśliwie, film dostępny jest w cudownej i coraz rzadziej ostatnio spotykanej wersji – z napisami i 2D.