Para w ruch, Terry Pratchett – Moist von Lipwig w pociągu

Dzień, w którym w moje ręce wpada nowa powieść Terry’ego Pratchetta, na ogół ma w sobie coś ze święta. Ukochałem sobie twórczość tego autora, tak jak ukochałem sobie filmy Woody’ego Allena i pizzę. I choć książki ze Świata Dysku – jak i wszystko inne – bywają czasem lepsze, czasem gorsze, zawsze umiem czerpać z nich ogromną przyjemność. A przychodzi mi to szczególnie łatwo, gdy głównymi bohaterami są Moist von Lipwig, komendant Vimes i lord Vetinari.

Wiedząc już, kto obstawił tym razem pierwsze skrzypce, oraz zdając sobie sprawę z faktu, że pod lupę została wzięta kolej żelazna, możecie się chyba łatwo domyślić, jaki dokładnie będzie temat przewodni „Pary w ruch”, prawda? Tak jest, niezastąpiony Moist von Lipwig po raz kolejny stanie przed epokowym wyzwaniem. Tym razem będzie musiał dojrzeć potencjał tam, gdzie wielu innych widzi prychającego parą szatana. Zaś chwilę później przyjdzie mu ów potencjał wykorzystać w ekstremalnych warunkach polowych, gdyż równowaga polityczna w Świecie Dysku po raz kolejny została zachwiana.

Tak jak kilka ostatnich powieści Terry’ego Pratchetta, tak i „Parę w ruch” czyta się odmiennie niż jego starsze dzieła. Opisy są dłuższe, dialogi bardziej złożone, nie brakuje też monologów, zaś ogólny ton historii jest znacznie poważniejszy niż w wiekowym „Kolorze magii” czy sporo późniejszym „Straż! Straż!”. Z każdym kolejnym tomem swoich niesamowitych historii mistrz Pratchett staje się coraz bardziej melancholijny i poważny. Choć podczas lektury nadal towarzyszą mi regularne wybuchy śmiechu, to sam charakter owych salw radości uległ zmianie. Teraz częściej jest to rozbawienie podobne do tego, które czuło się podczas seansu „Dnia świra” – czyli śmiałem się, ale przez łzy. A później było mi głupio, że się śmiałem. I trochę smutno. Choć od bardzo dawna do prozy Pratchetta zakradają się poważniejsze nuty, tym razem jest ich po prostu znacznie więcej – tak jak to było w przypadku „Niuch”.

Zdaję sobie sprawę, że nie wszyscy lubią takiego Pratchetta i tęsknią za jego najlżejszymi powieściami. Jeśli jesteś w gronie czytelników, którym rzeczony „Łups!” nie przypadł do gustu, podobny los może spotkać w Twoim przypadku również „Parę w ruch”. Jeśli natomiast przyjmujesz kolejne powieści mistrza podobnie bezkrytycznie, co niżej podpisany, to… pewnie lekturę i tak masz już dawno za sobą.