Po wręcz nieprzyjemnej przeprawie przez „Wolverine – Koniec”, podchodziłem do „Reign” jak pies do jeża. Nauczyłem się, że „emerytalne” komiksy wcale nie muszą być tak ciekawe, jak bym się na zdrowy rozsądek spodziewał. Koniec superbohatera jest znacznie trudniejszym tematem od jego początku. Chociażby dlatego, że gdy staje się superbohaterem, to tak naprawdę nie jest jeszcze ani super, ani tym bardziej bohaterem. Jeśli jego początek był mało epicki – a umówmy, się ukąszenie pająka nie powala – można jeszcze wszystko naprawić. Podkolorować we wspomnieniach. Zmazać kolejnymi dokonaniami herosa. A koniec? Koniec to… cóż, koniec. Nie ma miejsca na poprawki.

Na szczęście, po przeczytaniu „Reign” – scenariusz i kreska autorstwa Kaare Andrewsa – wcale nie chciałem zobaczonych dopiero co paneli czym prędzej wyprzeć z pamięci. Cztery części są na tyle wciągające, że przeczytałem je jednym tchem. Co więcej, naprawdę nie trzeba być ekspertem od Pająka, żeby móc po nie sięgnąć – czego nie można do końca powiedzieć o wspomnianym „Wolverine – Koniec”. Wydaje mi się, że już nawet filmy Sama Raimiego dostarczają wystarczająco dużo informacji o postaci, żeby w omawianym komiksie się bez najmniejszego problemu od naleźć. A to gigantyczne osiągnięcie autorów.

Strona fabularna

Za chwilę rozpiszę się trochę o fabule, ale najpierw chciałem Was uspokoić – nie będzie spoilerów. Jako się rzekło, opowieść składa się z czterech części, ja zaś zanalizuję i opiszę pobieżnie tylko pierwszy z komiksów, żebyście wiedzieli, czego się spodziewać, ale nie tracili przyjemności z samodzielnego poznawania historii.

Akcja rozgrywa się kilkadziesiąt lat po śmierci Mary Jane, czyli żony Petera Parkera. Trauma związana z odejściem najbliższej mu osoby była jednym z powodów, dla których zrzucił z siebie swoje barwy – tak czerwono-niebieskie, jak i czarno-białe. Dołożyła się do tego również nagonka na superbohaterów, którzy zostali albo wygnani, albo pojmani i zgładzeni. Teraz w Nowym Jorku panuje dobrze zorganizowana policja, która w rzeczywistości bardziej przypomina wojsko i utrzymuje porządek bardzo twardą ręką, przemocą karząc wszelkie formy niesubordynacji. Innymi słowy, od ponad dwóch dekad Pająk nie rozpiął swoich pajęczyn nad Wielkim Jabłkiem.

Nie ma co ukrywać, że życie Petera się kompletnie posypało. Śmierć żony to jedno. Problem polega na czym innym i został w komiksie po prostu pięknie zarysowany. Parker nie ma dwóch tożsamości – ma tylko jedną, po prostu czasem nosi maskę, żeby z niektórymi rzeczami się za bardzo nie afiszować. Peter Parker i Spider-Man to jedna osoba, a nie dwie różne. A skoro Spider-Man umarł wraz z Mary Jane, to co zostało z Petera? Nic.

Wszystko zmienia się wraz z pojawieniem pod drzwiami Parkera starego znajomego, J.J.Jamesona. Stary nie wypowiada się zbyt składnie, najwyraźniej ostatnie lata odjęły mu już resztki rozumu. Liczy się jednak to, co przynosi dla Petera w paczce, którą oddaje mu z poczuciem wielkiego żalu, czując, jakim pośmiewiskiem był przez całe życie, nie potrafiąc odgadnąć tej jednej tajemnicy. W przesyłce znajduje się czarna maska Spider-Mana.

Reszta opowieści kręci się wokół dwóch tematów – pierwszym jest sam Peter, który znów staje się jedną całością po założeniu kostiumu. Drugim zaś motywem jest walka ze wspomnianymi siłami porządkowymi, które nie pozwalają szarym mieszkańcom miasta na praktycznie żadną egzystencję, a w najbliższym czasie planuję odciąć cały Nowy Jork od reszty świata. Pojawią się też oczywiście dawni wrogowie Pająka, ale ich tożsamości Wam już nie zdradzę. Tym bardziej nie powiem Wam, kto jest w tym wypadku głównym nemezis.

Strona techniczna

Ciężko mi jednoznacznie ocenić kreskę Kaare Andrewsa. Z jednej strony momentami niektóre postacie wydawały mi się zbyt proste i zwaliste, a z drugiej strony – oprawa przyciągała moją uwagę i pasowała do historii. Jest ciemna, przygnębiająca i mam wrażenie, że naprawdę dobrze zgrywa się z opowieścią. Gdybym miał ją oderwać od historii, byłbym umiarkowanie zadowolony. Natomiast jako całość, „Reign” przemawia do mnie w stu procentach.

Na oddzielną pochwałę zasługują tak dialogi, jak i narracja. Nie jest to prosta sprawa w tego typu historiach. Kiedy igra się z kultową postacią i ważnym z jej punktu widzenia tematem, łatwo przegiąć – kipieć patosem czy zalewać czytelnika bełkotliwymi frazami (trochę jak w niektórych komiksach Franka Millera o Batmanie, w których to opowieściach tak narracja, jak i dialogi bardzo nie przypadły mi do gustu). W przypadku „Reign” jest… prosto. To trudna historia, ale nie oznacza to, że Pająk stał się zupełnie inną osobą. To nadal on – bezpośredni i zawadiacko bezczelny.

Czy warto przeczytać „Reign”? Odpowiem w ten sposób – hell, yeah! Na taką historię zasłużył Peter Parker w wieku emerytalnym. Jest epicko, na początku bardzo przygnębiająco, trochę rozczulająco i… pozytywnie wtedy, kiedy, może nie tyle trzeba, co można i jest to na miejscu. Każdy bohater zasługuje na taką historię.