Wolverine – Superbohaterska obyczajówka

Wolverine nie ma szczęścia w solowych produkcjach. Choć jego postać już od lat jest kreowana przez rewelacyjnie dobranego Hugh Jackmana, zaś filmy „drużynowe” z jego udziałem trzymały bardzo dobry poziom, to samotne występy… cóż, „X-Men Origins: Wolverine” chyba wszyscy fani wyprali już z pamięci. Trzeba uczciwie przyznać, iż z nową produkcją o Loganie nie jest tak źle, by chcieć sobie od razu czaszkę trepanować. Ale nie można też powiedzieć, że jest to obraz, który w jakiś szczególnie pozytywny sposób byłby się w stanie zapisać w kronikach superbohaterskiej kinematografii.
W zakresie fabularnym otrzymaliśmy miks ekranizacji komiksu, luźnych nawiązań do anime i, jak mi się zdaje, pomysłów oryginalnych. W „Wolverine” bardzo wyraźnie widać silne nawiązania do powieści obrazkowej stworzonej przez duet Claremont/Miller – sceny otwierające wyglądają wręcz na wierną adaptację, budując świetny klimat. Co ciekawe, według mnie, autorzy zaczerpnęli też trochę pomysłów z marvelowskiego anime, które z kolei… było animowaną adaptacją tegoż samego komiksu, lecz po swojemu rozwijało oryginalny pomysł. Na deser zaś dochodzi fakt, iż scenariusz kontynuuje bezpośrednio wątek śmierci Jean Gray i wpływu tej straty na psychikę Logana.

Przekładając powyższe z języka nawiązań i adaptacji na nasze:: po bolesnych przeżyciach Wolverine znika. Szuka samotności, spokoju i, o ile to możliwe, ukojenia. Pijacką medytację w jaskini przerywa mu pojawienie się Yukio – Japonki, która została wysłana przez swojego mocodawcę, pana Yoshidę, z misją odnalezienia Rosomaka. Wiekowy już milioner ma przed sobą ostatnie dni życia – życia, które tak naprawdę zawdzięcza właśnie Loganowi. Jako że nie zostało mu wiele czasu, postanawia przed śmiercią złożyć mutantowi jeszcze jedne podziękowania i… propozycję. Yoshida twierdzi, iż może uwolnić Wolverine’a od „tragedii nieśmiertelności”. We wszystko szybko zostaje wmieszana wnuczka starego Japończyka, Mariko, której losy okazują się być ściśle związane z przyszłością Logana.

Oglądając „Wolverine’a”, nie mogłem się pozbyć uczucia, iż odpowiedzialny za reżyserię James Mangold zdecydowanie lepiej czuje się z wątkami obyczajowymi niż ze scenami akcji. I, szczere mówiąc, pasowało mi to właśnie do osoby Mangolda, gdyż kojarzyłem go głównie z bardzo przyjemnym filmem „Kate i Leopold”. Kiedy po powrocie do domu szybkie google’owanie przypomniało mi, iż ma on na koncie również kilka naprawdę przyzwoitych filmów bogatych w akcję, nie mogłem za bardzo w to uwierzyć. Niestety, większość bardziej dynamicznych scen wygląda, jakby (A) kręcił je człowiek niewtajemniczony albo (B) jakby była to już blisko 20-letnia produkcja, która nie mogła się pochwalić szczególnie wysokim budżetem. Wrażenie dynamiki jest budowane głównie poprzez rzucanie kamerą po planie filmowy i rażenie kamerzysty prądem. Chyba żadna z akrobacji podczas walki nie została pokazana od początku do końca, zaś całość została pocięta i zmontowana tak, jakby ktoś żywił głęboką nienawiść do tego filmu. W połączeniu z kiepskim 3D, miałem czasem ochotę zamknąć oczy – z żalu do zmarnowanego potencjału i z obawy przed atakiem epilepsji. Niestety, cięty i roztrzęsiony montaż jest wszystkim tym, czego w filmach akcji nie lubię.

Z drugiej strony, sceny obyczajowe, które zdecydowanie przeważają w tym filmie nad akcją, wyszły całkiem przyjemnie. Dialogi nie wywołują niemiłych grymasów obrzydzenia, sceny dramatyczne z udziałem Jean Gray nie wyszły głupio i nienaturalnie, zaś emocje napędzające bohaterów wypadły raczej wiarygodnie. A jest to, według mnie, osiągnięcie, gdyż komiksowa postać Mariko była dla mnie zawsze taką kukłą-księżniczką, która wymaga ratunku. W filmie Mangolda została wykreowana na osobę z krwi i kości, która ma własną motywację i nie jest bezwolnym narzędziem fabularnym. Co prawda, nie można powiedzieć, żeby wszystkie sceny wyszły dobrze, zaś każdy zgrzyt był o tyle bardziej zauważalny, że „Wolverine” nie potrafił niczego zatuszować widowiskowością, której praktycznie w ogóle nie było. W podobny sposób bardziej widoczne były wszystkie wyświechtane klisze, królujące w kinie akcji tak ze dwie dekady temu – po prostu nie było niczego, co by je przed widzem ukryło albo co by odwróciło od nich uwagę.

„Wolverine” wyszedł w ogólnym rozrachunku trochę lepiej niż się tego po nim spodziewałem. Mimo że tak bardzo kocham tę postać i jej interpretację w wykonaniu Hugh Jackmana, przed premierą miałem raczej same obawy. Jak się okazało, nie było tak źle, seans mnie nie bolał, ale też raczej nigdy go nie powtórzę. Dla fanów komiksu na pewno można na plus zaliczyć rozbiegówkę do zbliżającego się wielkimi krokami „Days of Future Past”, a dla pozostałych widzów… cóż, panie będą mogły sobie popatrzyć na roznegliżowanego i wyrzeźbionego specjalnie na potrzeby tego obrazu Hugh Jackmana. A tak bardziej poważnie – to film raczej tylko i wyłącznie dla komiksiarzy, reszta widzów nie ma tu czego szukać. To nie jest „Iron Man” czy nolanowski „Batman”, który dla każdego ma coś atrakcyjnego.