Rocksmith 2014 – Pierwsze wrażenia z bycia Kowalem Rocka

Za sobą mam dopiero kilka godzin nauki gry na wiośle z użyciem najnowszej edycji „gry” od Ubisoftu. Pomyślałem jednak, że pewnym spostrzeżeniami mogę się już podzielić, w szczególności, że kilka osób pytało się o wrażenia i o sensowność zakupu. Sprawdźmy w takim razie, czy jestem w stanie napisać coś w miarę konstruktywnego na ten temat.

Może najpierw odrobiona podłoża – zdarzyło mi się kiedyś przez parę miesięcy brać lekcje gry na gitarze, ale najróżniejsze okoliczności sprawiły, że zrobiłem sobie przerwę… kilkuletnią. Te okoliczności nazywają się „życie studenckie”, które to życie systematyczności na pewno nie sprzyja. Stojący w kącie piękny, wiśniowy Les Paul był jednak moim niekończącym się wyrzutem sumienia. Dlatego też postanowiłem zrobić kolejne podejście do tematu, zanim poddam się ostatecznie, i zakupiłem Rocksmitha 2014. Wersję PC udało mi się upolować, wraz ze specjalnym kablem, za 150 zł na Allegro, ale na wszelki wypadek ostrzegę, że jednak większość sklepów oferuje ten produkt w okolicy 180-200 PLN-ów. Wracając jednak do owej „odrobiny podłoża” – o samej grze na gitarze coś tam wiem, ale z praktyką jest po prostu dramatycznie źle. Dodam też, że piszę o Rocksmithie z perspektywy osoby, której słoń nie nadepnął na ucho, ponieważ… nie ma po czym deptać. Mam binarne zdolności muzyczne – albo słyszę dźwięk, albo nie. Ale co to za dźwięk? Tu się zaczyna bieda. Dlatego też akurat określenie „kowal” pasuje tu jak ulał, gdyż, jeśli kiedykolwiek nauczę się odtwórczo grać na wiośle, to będę to robił jako kompletny rzemieślnik, a nie artysta.

Zanim odpalicie pierwszy raz program, przygotujcie się, że sam Steam Wam nie wystarczy. Na pudełku jest też niezbyt widoczna informacja dotycząca Uplay. Jak się szybko okazało, z tego nieszczęsnego systemu też jesteśmy zmuszeni korzystać. Jeśli więc ktoś dostaje drgawek na samo brzmienie takich nazw, jak Origin czy Uplay, to niech ma na uwadze, że tego drugiego niestety nie uniknie.

Po odpaleniu od razu zachwyciłem się dołączonym do zestawu kablem Real Tone, który faktycznie sprawił, że – gdy Rocksmith jest włączony – z głośników dobiega odpowiednio podrasowane brzmienie mojej gitary. Po podłączeniu tradycyjnego elektryka do USB! Oczywiście obstawiam, że to nie jest absolutnie nigdzie blisko specjalnej karty dźwiękowej, ale swoje zadanie spełnia. Najwyraźniej też dobrze rozpoznaje dźwięki. Gitarę nastroiłem przed pierwszym włączeniem gry, zaś wbudowany w program tuner faktycznie zgodził się z moim zewnętrznym ustrojstwem, że gitara nadaje się do podbijania serc fanek i ze strojem jest wszystko OK.

Widać, że twórcy dołożyli starań, by program nie był przytłaczający – pierwsze odpalenie prowadziło mnie za rączkę przez kilka podstawowych założeń. Po poznaniu podstaw trafiłem do menu, gdzie w oczy rzuciły mi się przede wszystkim opcje „Learn a song” i „Lessons”. Zacząłem od tego drugiego, gdyż przede wszystkim zależy mi na nauczeniu się podstaw, zaś wszelkie „growe” elementy interesują mnie na razie znacznie mniej. Trafiłem na listę kilkudziesięciu lekcji, które krok po kroku przybliżają elementy gry na gitarze elektrycznej (i basie też), zaczynając od największych podstaw, co jest absolutnie genialne. Mamy do dyspozycji filmy instruktażowe, jak trzymać kostkę, jak ułożyć gitarę na nodze, jak ją poprawnie złapać, gdy stoimy, czy nawet jak wyregulować pasek, na którym wisi wiosło. W następnej kolejności zaś pojawiają się opcje, które już korzystają z możliwości kabla Real Tone. Zacząłem od uczenia się poruszania po progach na jednej tylko strunie i to już mam teraz w miarę obcykane. Drugie były tzw. „sustainy”, czyli dźwięki, którym pozwalamy wybrzmieć. Choć ćwiczenie było drugie na liście, poszło mi znacznie łatwiej niż to pierwsze, w którym jeszcze nie wyszlifowałem wszystkiego na 100%.

I tu, przyznaję, pojawiła się rzeczy, która aktualnie mi trochę przeszkadza i przytłacza. Myślałem, ze kolejne będzie zadanie polegające na poruszaniu się po wszystkich strunach (albo nawet po 2-3 na początek). A tu pojawiły się od razu „pull offy”, przy okazji połączone z bieganiem palcami po różnych pajęczych niciach (kto grał w Brutal Legend, doskonale wie, z czego są zrobione struny; to sprawdzony naukowo fakt). Przy moich – jakże ograniczonych w tym zakresie – zdolnościach manualnych było to już trochę dużo. Jeszcze sobie jakoś poradziłem, ale kompletnie wysiadłem przy ćwiczeniu bendów (podciągania strun w celu zmiany brzmienia), które też wymaga już w miarę sprawnego skakania po różnych strunach. I, oczywiście, z czasem to opanuję i przejdę, ale przyznaję, że taki pośredni krok byłby dla mnie bardzo pomocny.

Jak się jednak okazało, pomocne w ćwiczeniu palców jest odpalenie trybu „Learn a song”, który jest genialnie pomyślany. Wybieramy sobie jeden z 50 utworów i czujemy się jak na koncercie przed publiką. Program jest tak skonstruowany, że za pierwszym razem w danym utworze mamy do zagrania tylko bardzo małą liczbę dźwięków – dajmy na to 50 nutek. Odstępy między nimi są na tyle duże, że z wyprzedzeniem widzimy, jaki dźwięk nadchodzi, możemy sobie spokojnie spojrzeć na gryf, na monitor, znów na gryf, znaleźć odpowiedni próg, na monitor, na gryf, rzucić wszystkim w cholerę, bo jednak nie trafiliśmy palcem w próg, znów monitor, na gryf, żeby poprawić palec, i… w końcu zagrać ów dźwięk. I tak za każdym razem. Nutki są na tyle fajnie dobrane, że na ogół zaczynają jakiś element utworu, na przykład refren. Więc jeśli dobrze trafimy, otrzymujemy bardzo przyjemny efekt, jakbyśmy tym jednym szarpnięciem struny zapoczątkowali gitarowy efekt domina, zaś tłum elektronicznych fanów szaleje.

W praktyce brzmi to tak, że leci cały czas utwór w studyjnym wykonaniu, w tym również ścieżka gitarowa. Ale kiedy my wchodzimy do akcji, „nasze dźwięki” są znacznie głośniejsze i wyraźniejsze. Dzięki temu też nauka mija znacznie milej, gdyż po prostu słuchamy świetnej muzyki, zamiast tylko w kółko powtarzać elementy, które i tak nam nie wychodzą i w ogóle nie brzmią (tak to wyglądało, kiedy sam próbowałem się czegoś nauczyć na elektryku).

Ciężko jest natomiast napisać, jak to wszystko jest zwizualizowane, ale mam nadzieję, że załączone do tekstu screeny pomagają. Każda ze strun ma swój kolor, zaś napływające z ekranu prostokąty pokazują nam, na którym progu mamy trzymać palec. Jeśli więc trafi nam się czerwona dwójka, to znaczy, że mamy złapać najgrubszą strunę w drugiej pozycji etc. Muszę tu dodać, iż ani razu nie miałem tak, bym dobrze trzymał i bił kostką bez wyraźnego skutku w programie – jeśli jakiś dźwięk nie został zaliczony, to zawsze była moja wina. Co więcej, Rocksmith stara się też korygować brak dokładności, pokazując strzałeczkę, w którą stronę powinniśmy trochę przesunąć palec. Ze swojego doświadczenia dodam jeszcze, że lepiej grać bez słuchawek. Wtedy w głośnikach słyszymy to, co dzieje się w programie, ale też słyszymy ciche brzmienie strun. W ten sposób dużo łatwiej było mi ocenić, czy wydobywam w miarę czyste dźwięki, czy jednak tłumię albo „brzęczę”. Gdy założyłem słuchawki, wszystko poza grą było wygłuszone. Oczywiście, czułem się znacznie lepszym gitarzystą, ale w kontekście nauki było to dużo gorsze rozwiązanie.

W Rocksmithie są też tryby, którymi na razie za bardzo się nie zajmowałem. Można odpalić sobie sesję z komputerowymi grajkami, którzy będą dostosowywali się do tego, co robimy. Jako że ja robić jeszcze nic nie potrafię, nie mieli do kogo się dopasować. Można też odpalić „grę non-stop”, ale do tego trzeba… cóż, grać. Więc to też jeszcze dopiero przede mną. Na deser zostało zaś „guitarcade”, czyli coś w rodzaju salonu z grami automatowymi, z których każda jest sterowana gitarą. Na razie mam wrażenie, że jest to tryb, który może zmienić dosyć żmudne, rutynowe, ale za to konieczne i potrzebne ćwiczenia w niezłą zabawę. Ale o tym że napiszę za, jak przypuszczam, dopiero parę miesięcy.

Ostatnia kwestia, jaką muszę poruszyć, to… sama muzyka. Koniecznie przejrzyjcie listę utworów, zanim zdecydujecie się na zakup! Może się okazać, że na całej track liście nie ma nic, co by Was zainteresowało. Oczywiście, wtedy nadal będziecie się uczyli, ale może na przykład zabraknąć tej jakże motywującej frajdy. W mój gust Rocksmith trafia bardzo dobrze i cieszę się niezmiernie z Queen, czy Ironów. Choć np. z Queen zamiast „We Are The Champions” chętniej bym się nauczył „Crazy Little Thing Called Love”, jeżeli już jesteśmy przy wybrzydzaniu. Oczywiście, dla Ubi jest to kopalnia złota ze względu na możliwość wrzucania setek DLC. I, co tu wiele ukrywać, sam się na bank na kilka za jakiś czas skuszę, żeby dokupić sobie więcej Ironów.

Nie potrafię Wam odpowiedzieć teraz na pytanie, czy dzięki Rocksmithowi można się nauczyć grać na gitarze, ale… mam cichą nadzieję, że tak. Jeśli ktoś z Was zaryzykuje i się szarpnie, to koniecznie podzielcie się swoimi wrażeniami! Jestem bardzo ciekawy, jak Wam idzie w zawodzie rockowego kowala.

Powoli zbliżając się do końca tematu, poniżej staram się możliwie najdokładniej omówić kwestie, które Was interesowały, a o których pisaliście na Facebooku. W tym miejscu pragnę podziękować Pawłowi „Sinnerowi” Partyce za podzielenie się swoimi wrażeniami z obcowania z rocksmithowym bundlem, który zawierał w zestawie gitarę Epiphone Les Paul Junior. Dzięki!

[Sebastian Legenza] Grasz na swojej gitarze czy kupiłeś zestaw z Epi?

Niestety, nie miałem takiej możliwości. Jako że jestem „praworęczny inaczej”, potrzebowałem gitary dla mańkutów. Próbowałem grać na „normalnym” wiośle, ale jest to dla mnie kompletnie nienaturalne (co jest o tyle ciekawe, że przecież w ogóle nie potrafię grać – ale natura robi swoje i czuję się niewłaściwie, gdy trzymam praworęczną gitarę).

Odpowiadając na pytanie, które może paść: nie czuję się Jimim Hendrixem, by próbować grać na odwróconej gitarze praworęcznej. ;-]

[Paweł „Sinner” Partyka] Jestem ciekaw twojego zdania na temat pokazania akordów.

Nie mam jeszcze o nich zdania w pełni wyrobionego. Kiedy pierwszy raz je zobaczyłem podczas testowania „Learn a song”, chwilę mi zajęło zrozumienie, na co patrzę. Ale w końcu się domyśliłem, więc chyba nie jest źle.

[Paweł Mioduszewski] Laik nauczy się grać?

Mam wielką nadzieję, że tak. :-] Myślę, że na to pytanie będę potrafił sensowniej odpowiedzieć dopiero za kilka miesięcy (i liczę po cichu, że odpowiedź będzie twierdząca).

[Piotr Łatka] Opłaca się kupić tego bundle’a, czy może ta gitarka z zestawu to jakiś szajs i może lepiej kupić jakąś osobno?

Jako się rzekło, na to pytanie odpowiedz Paweł „Sinner Partyka”, który już wcześniej pisał u mnie o “Nie ma Solidarności bez Miłości” oraz „Jedi w twojej bibliotece”:

[Paweł „Sinner” Partyka] KoZa zaprosił mnie, żebym dorzucił parę słów od siebie o Guitar Bundle, tak więc odpowiadam na wezwanie. Swój bundle kupiłem za 599 zł wraz z grą pod PC. Wersje konsolowe kosztują stówkę więcej w większości sklepów internetowych. W olbrzymim pudle znajdziemy, poza grą z kablem, gitarę Epiphone Les Paul Junior. Choć ten model powstał ponad pięćdziesiąt lat temu, obecnie jest sprzedawana wyłącznie wraz z Rocksmithem. Względem Gibsonowego Les Paula różni się niewiele mniejszymi wymiarami oraz pojedynczym przetwornikiem humbucker zamiast tradycyjnego P-90. Pokrętła również są ograniczone do minimum: jedno dla głośności i jedno dla tonu. Stalowe progi są porządnie nabite, Junior jest również pozbawiony wejścia na wajchę. Gitara po rozpakowaniu ma już nałożone struny i jedyne czego wymaga to zdjęcia z niej folii ochronnej. Dzięki temu osoba, która zaczyna swoją przygodę z gitarą, będzie miała gotowy zestaw do podłączenia od razu po instalacji tytułu. Gitarzyści, którzy mieli wcześniej inne wiosło, mogą być na początku zdziwieni lekkością i wymiarami – choć jest to dosłownie parę centymetrów (od 2 do 4 w zależności z którym modelem porównamy), można to odczuć jedynie przez pierwsze parę minut. Szybko jednak można się do niej przyzwyczaić, po prostu trzymając ją w dłoniach. Gitara brzmi porządnie nawet bez wspomagania sprzętowego oferowanego przez Rocksmitha. Może spokojnie konkurować choćby z Gibsonowym Les Paulem 2008 Standard. Przy porównaniu obu, używając wzmacniacza Mesa Boogie Mark IV Combo nie usłyszymy żadnej różnicy w brzmieniu. Jedynym jej wadą jest fakt, że są dostępne jedynie w ulubionym kolorze Henrego Forda.

Do tego w bundle’u otrzymamy kod na 6 dodatkowych piosenek w formie DLC. Jednakże były on w pudełku z grą, więc sądzę, że w wydaniu bez gitary również można je znaleźć (KoZa: Mam wersję tylko z kablem i nie było tego kodu, to tak na marginesie). Do tego przy gitarze znajdziemy pasek oraz parę kostek/piórek (nazewnictwo według upodobania) z logo gry. Kostki osobiście uznałem za miły gadżet, gdyż są na tyle małe, że moje wielkie grube paluchy je zasłaniały. Zdecydowanie przygotowane pod młodszych odbiorców. Dodatkowo dla początkujących są dwa zestawy naklejek na gryf gitary z numerami najważniejszych progów (1, 3, 5, 7, 9, 12,15). Jeśli ktoś pierwszy raz dzierży gitarę w rękach, warto je nakleić. Znacznie ułatwiają początkowe poruszanie się po gryfie.

Odejmując koszt gry z kablem mamy gitarę za ok. 420 złotych (w przypadku wersji PC). Jednakże, na tym nasze wydatki się nie kończą. Warto zaopatrzyć się w stojak pod gitarę lub pokrowiec, zależnie od naszych preferencji. Stojak przyda się jeśli nie planujemy naszej gitary za dużo przemieszczać, a chcielibyśmy mieć pewność, że będzie miała swoją bezpieczną przystań. Pokrowiec przyda się osobą które chcą poćwiczyć poza domem, lub z braku miejsca chowają gitarę do szafy. Tu pojawia się problem – Les Paul Junior nie pasuje do większości pokrowców profilowanych pod Les Paula. W przypadku futerałów miękkich nie jest to problemem. Dokładając trochę pianki z pudełka w którym gitara była dostarczona, będziemy mieli pewność, że nie będzie w nim latać. Gorzej jeśli potrzebujemy pokrowca twardego. Wtedy trzeba zamówić robiony pod gitarę, lub pudło zawierające piankę do samodzielnego wycięcia. Epiphone ma w swojej ofercie futerał przygotowany dla Junior, lecz jego koszt to połowa ceny całego bundle’a. Czy jest on tego wart, o to już musicie spytać swoje portfele.

Całościowo bundle uznaję za dobrą propozycję dla osoby, która chce mieć zestaw, od którego zacznie swoją przygodę z gitarą. Wraz z grą tworzy zestaw, który stwarza niezbędne podwaliny pod naukę gry na instrumencie. Cała reszta pozostaje w waszych rękach.