Ręka mistrza, Stephen King – Horror obyczajowy

Przez długi czas bolał mnie fakt, że nie mam na koncie przeczytanych książek ani jednej pozycji autorstwa Stephena Kinga. Jakoś tak się składało, że kompletnie mijałem się z jego powieściami – ciężko mi nawet sprecyzować dlaczego. Chyba jednym z powodów był fakt, że King ma już tak zatrważająco dużo opowieści na koncie, że człowiek po prostu nie wie od czego zacząć. Los jednak chciał, że na pierwszy ogień poszła „Ręka mistrza”, gdyż dostałem ją na urodziny i w ten sposób nie musiałem się dalej kłopotać z wyborem.

O fabule siłą rzeczy będę pisał z pozycji czytelnika całkowicie świeżego. Słyszałem opinię, że King posługuje się ciągle tymi schematami przy tworzeniu swoich bohaterów (niektórzy nawet się upijają, wyliczając je). Nie wiem, możliwe, sam na razie nie mogę tego potwierdzić, ani temu zaprzeczyć. Jedno jednak nie pozostawia dla mnie wątpliwości – wszystkie jego postacie są łatwe do zapamiętania i po prostu wypchane po brzegi cechami charakterystycznymi. Przez „Rękę mistrza” przewijają się łącznie dziesiątki mniej lub bardziej ważnych indywiduów, z których każde zapada w pamięć. Nie mam pojęcia, jak się osiąga takie efekty, ale chciałbym tak umieć.

Głównym bohaterem jest Edgar Freemantle. Do dziś był dobrze sytuowanym przedsiębiorcą budowlanym ze świetnie prosperującą firmą. Sielanka jednak dobiegła końca – podczas inspekcji jednego z placów budowy jego samochód został przygnieciony przez dźwig, miażdżąc ciało kierowcy. Edgar nie tylko stracił w tym wypadku rękę, ale też zdrowie psychiczne, zaś kolejne miesiące jego życia były pasmem cierpienia i rehabilitacji połączonych z rozwodem. Nie pozostało mu nic innego, jak zmienić swoje życie i spróbować – w pewnym sensie – od nowa. Miał to szczęście, że nie musiał się w ogóle przejmować finansami. Postanowił więc wyjechać na Florydę, do domu na wyspie Duma Key, który po prostu ładnie prezentował się w folderze reklamowym. Tam zajął się malarstwem, które kiedyś go bardzo interesowało, ale na które po prostu nie miał czasu. Teraz miał cały czas na świecie. Szybko się okazało, że po wypadku coś się w nim zmieniło, nie tylko fizycznie czy psychicznie, ale również duchowo. Jego obrazy – w których malowaniu zaskakująco szybko nabył niebywałej wprawy – często zawierały ledwo uchwytny element proroctwa. Próbując zrozumieć, co się z nim dzieje, zaczął przez przypadek rozgrzebywać też brudy właścicieli wysypy Duma Key, tym samym wplątując się w bardzo złożoną intrygę, angażującą nie tylko tragedie z przeszłości, ale też siły nadprzyrodzone.

King w międzyczasie bardzo sprawnie wplata w swoją powieść coraz to nowe postacie, z których część awansuje do pierwszoplanowej ligi. Mogłoby się wydawać, że moje streszczenie wstępu do fabuły jest naprawdę rozbudowane (sami pewnie zauważyliście, że rzadko zdarza mi się napisać aż tak długie) – sęk w tym, że to tylko wierzchołek góry lodowej. „Ręka mistrza” jest niezwykle złożoną powieścią, przy okazji wymagającą sporej uwagi od czytelnika. Rozwija się w bardzo specyficznym tempie. Zdarzyło mi się przeczytać jednego wieczora 200 stron. Lekturę kończyłem z uczuciem, że w sumie nie wydarzyło się w tym czasie nic kluczowego i akcję mógłbym streścić w kilku zdaniach. Z drugiej strony, właśnie we wspomnianym „międzyczasie” zdążyła się pojawić masa postaci i faktów, które wpływ na fabułę miały dopiero dużo później.

Jest to powód, dla którego „Rękę mistrza” radziłbym czytać wtedy, kiedy naprawdę macie czas na taką powieść. Jeśli będziecie robili sobie zbyt długie przerwy, część faktów wyparuje Wam z głowy i, siłą rzeczy, ciężko będzie w pełni docenić złożoność intrygi.
Jak się zapewne domyślacie, w pełni polecam tę powieść Kinga. Wciąga, trzyma w napięciu i wprowadza w horrorowy – lecz nie: straszakowy – nastrój. Może zakończenie nie usatysfakcjonowało mnie w pełni, ale z drugiej strony… Po tak silnym związaniu się z bohaterami, nie mam pojęcia, jaki finisz uznałbym za w pełni zadowalający. Jak dotąd, „Ręka mistrza” to jedna z lepszych książek, jakie w tym roku przeczytałem. Inni autorzy będą musieli się bardzo postarać, żeby ten stan zmienić.