Tomasz Kozioł

Od dawna miałem wielką ochotę zagrać w coś, co byłoby można nazwać tak, jak tę recenzję – Tonym Hawkiem na śniegu. Bodaj rok temu miałem przyjemność grać w Shauna White’a, który choć niezły, prezentował jednak inną filozofię rozrywki. Może karkołomną, ale nie aż tak radośnie aracade’ową. Jak się okazało, żeby znaleźć to, czego szukałem, było trzeba się cofnąć aż do roku 2005 i pierwszych gier wydanych Xboxa 360. Ponieważ wtedy powstało Amped 3.

Z poprzednimi odsłonami serii nie miałem okazji się zetknąć – nie zostały wydane na next-genie Microsoftu, więc siłą rzeczy mnie ominęły. Warto za to zaznaczyć, że “trójeczka” jest exclusivem dla X360 – nie jest to żaden morderca pokroju co najmniej Crackdowna, o Gears of War nie mówiąc, ale i tak nie wypada takiej informacji pominąć. Czym zaś jest sama gra? Cóż, najlepiej byłoby użyć tu kilku solidniejszych wulgaryzmów, żeby opisać nie tylko szalone ewolucje, które wykonujemy, ale też totalnie pokręconą i – nie bójmy się tego słowa – chorą otoczkę. Wybaczcie łacinę, ale trzeba scenarzystom oddać sprawiedliwość: są po prostu posrani. Bardzo i najwyraźniej od dziecka. (więcej…)

Epic Games – dwa słowa, a tak wiele znaczą dla graczy. Po tej ekipie zawsze spodziewałem się najlepszych shooterów i, co więcej, zawsze je od nich dostawałem. Nie myślałem jednak, że nadejdzie dzień, w którym dostarczą mi również najlepszego arcade’a, dostępnego na XBLA.

Po Shadow Complex oczekiwałem naprawdę wiele, otrzymałem zaś jeszcze więcej. Epic wyprodukował kolejną genialną, piękną strzelankę, tym razem jednak w konwencji Army of Mario – nie dość, że poruszamy się w dwóch wymiarach, jak przykazał hydraulik, to na dodatek mamy do wyboru naprawdę atrakcyjny pakiet pukawek. Nie tylko do przepychania kanalizacji. To po prostu „wielka mała” gra, warta tych 1200 punktów, które są bardziej niż rozsądną ceną za taki produkt. Możecie po prostu w ciemno kupować i ściągać! Jeśli jednak jesteście ciekawi powodów, dla których tak się rozpływam w zachwytach, zaś Epic w rubryce „developer” to dla was za słaby argument, to zapraszam do dalszej lektury. (więcej…)

Pierwsze Red Faction wyryło się w pamięci graczy, jako produkcja, w której naprawdę wiele dało się zniszczyć. A, jak powszechnie wiadomo, każdy lubi sobie czasem coś zdemolować, więc tytuł ten nie mógł przejść bez szumu. Jak na swoje czasy był poniekąd rewolucyjny, a przy okazji pozostał również przykładem sprawnie zrealizowanej strzelanki. Dwójka… była, i może na tym zakończmy, gdyż sukcesu praojca nie powtórzyła. Po wielu latach czekania nastał czas Guerrilli. Czy udało się jej powtórzyć sukces? (więcej…)

Jeśli myślicie, że widzieliście trudnego arcade’a, a nie graliście w Trials HD, to… nic nie widzieliście. Życia nie znacie. Nic nie wiecie. To jedna z nielicznych gier, których stopień trudności w zdobyciu calaka określa się jako 10/10. Tytuł, o którym nawet twórcy mówią, że chyba jest zbyt skomplikowany, a jeden z aczików jest „w sumie nie do zdobycia”… Sęk w tym, że Trials jest nie tylko diablo trudny, ale też piekielnie wciągający! (więcej…)

Army of Two: The 40th Day było dla mnie typową grą, którą recenzowałem, ponieważ ktoś to i tak musi zrobić. Jedynka mi zupełnie nie podeszła. Nie widziałem sensu gry (skoro nie musiałem recenzować) w coś, co chce być klonem Gears of War, ale nie za bardzo sobie z tym zadaniem radzi. Tego samego spodziewałem się po kontynuacji. Jak się okazało, czekała na mnie miła niespodzianka.
Przyznaję się bez bicia, że nadal nie do końca wiem, o co chodziło w The 40th Day, mimo że całość z radością przeszedłem. Rios i Salem, bohaterowie pierwszej części, trafiają do Szanghaju, gdzie mają wykonać podejrzanie prostą misję. Jak się okazuje, haczyków nie ma i zadanie faktycznie jest po prostu łatwe. Sęk w tym, że gdy już się z nim uporali, Szanghaj “się akurat wziął i wybuchł”. Całe szczęście, okazało się, że nie tylko ja nie rozumiem, co i dlaczego się dzieje – bohaterowie też byli zaskoczeni. Grunt, że przez najbliższe sześć godzin będą się przebijać przez ruiny, wybijając w pień armię klonów, ratując swoją koleżankę, zabijając złego dyktatora i odlatując w kierunku zachodzącego słońca. Do ostatniej chwili nie wiedziałem, dlaczego, ale… cholera, fajnie było! (więcej…)

…ale chyba w innym uniwersum, niestety. Szczerze mówiąc, byłem święcie przekonany, że jeśli już jakaś ścigałka wypływa na branżowe wody pod banderą Codemasters, to mi nie pozostaje nic innego, jak wyjęcie kierownicy z szafy. Tak było do premiery FUELa… cóż, w kontekście historii firmy jest porażką na całej linii. W porównaniu zaś do gier tworzonych przez śmiertelników, a nie Bogów Czterech Kółek, wypada co najwyżej przeciętnie. (więcej…)