Tomasz Kozioł

Są takie gry, po których ukończeniu nigdy już nie spojrzycie tak samo na dany gatunek. Istnieją takie tytuły, które w myślach graczy stają się po prostu jednostką miary. Jedne z najpopularniejszych, uznawanych przez większość ludzi przykładów to Baldur’s Gate i jego znaczenie dla cRPG, Diablo jako wzór hack’n’slasha i pierwszy Crysis w roli graficznego benchmarku. Do mojej prywatnej listy dołączyła kilka miesięcy temu jeszcze jedna pozycja: Far Cry 3.

Przyznaję się bez bicia – po skończeniu przygody na rajskiej wyspie, miałem problem usiąść do kampanii w kolejnym z rzędu Call of Duty. Tak jak wcześniej przechodziłem te naciągane, miałkie scenariusze bez szybkiego zniechęcenia, tak ostatniej części już nie przełknąłem zbyt gładko (a nie przełknąłbym w ogóle, gdybym nie musiał recenzować). Zaś przy kampanii z bodaj trzeciego Battlefielda wytrzymałem może z pół misji. Wszystko przez to, że Far Cry 3 przypomniał mi, iż dobry shooter z przyjemną fabułą nie musi być jednocześnie liniową strzelnicą. (więcej…)

Dragon’s Crown było jedną z tych gier, które bardzo chciałem poznać. Interesowało mnie do tego stopnia, że nawet rozważałem zakup w okolicy premiery, a nie zdarza mi się to szczególnie często. Ostatecznie jednak się wstrzymałem, by… cieszyć się jak małe dziecko kilka miesięcy później, gdy gra trafiła do abonamentu PS Plus. Jak się okazało, tym razem dzięki tej usłudze nie tylko oszczędziłem pieniądze, ale też… oszczędziłem sobie zawodu.

Po Dragon’s Crown spodziewałem się takiego Golden Axe’a na sterydach. Nie pamiętacie Golden Axe’a? OK, inaczej. Miałem ochotę na hack’n’slasha w stylu Mario Bros., czyli „chodzonego” z lewo na prawo. Czasy świetności takich tytułów w dużej mierze przeminęły, ale czasem pojawiają się rozmaite perełki. Zaś Dragon’s Crown zapowiadało się na ucztę dla fanów gatunku, dając nam wszystko to, co lubimy, tyle że w zatrważających ilościach i w pięknej oprawie. I o ile cudna grafika faktycznie złapała mnie za serce, o tyle od nadmiaru wielu pozostałych elementów po prostu rozbolała mnie głowa. (więcej…)

W temacie gier niezależnych – zwanych pieszczotliwie indykami – mocny zdecydowanie nie jestem. Jest jednak kilka tytułów, które przebiły się do mojej świadomości, mimo naprawdę umiarkowanego zainteresowania tematem. Te, które zawsze przychodzą mi do głowy, gdy mam wymienić jakiś tytuł indie, to Braid, Bastion i Hotline Miami. Mam nadzieję, że zaraz się nie okaże, iż zaliczyłem poślizg i któryś z tych tytułów był tak naprawdę klasy AAA, tylko fakt ten umknął mej percepcji. Nie zbaczając jednak za bardzo z tematu: dzięki jakże cudownemu abonamentowi Playstation Plus nadrobiłem ostatnio trzecią z wymienionych gier.
I bawiłem się krwawo i wybornie. (więcej…)

Nigdy nie byłem szczególnym fanem serii Tomb Raider. Ot, jak była okazja, to chętnie trochę pograłem, ale nigdy nie czułem się porwany, ani szczególnie wciągnięty. Do tego stopnia towarzyszyła mi obojętność względem tej sagi, że nie jestem pewien, czy kiedyś ukończyłem którykolwiek z tytułów. Nową inkarnację przygód Lary z domu Croft miałem jednak ochotę poznać. Co tu wiele mówić, zasada „reklama dźwignią handlu” zadziałała i kuszące trailery zainteresowały mnie tym tytułem. Z zakupem jednak się nie śpieszyłem i… skończyło się na tym, że Tomb Raidera dostałem w pakiecie z Playstation Plus. Wspominałem już kiedyś, że kocham ten abonament?

Powiem tak, po ukończeniu gry poczułem, że w zakresie tytułów skakano-przygodowo-strzelanych panna Croft może nie mieć teraz nikogo równego sobie. (więcej…)