Konstrukt (#01-04) – Intrygujący komiks, po prostu

Przyznaję, że moje dosyć świeże zainteresowanie polskimi komiksami bardzo szybko rzuciło mnie na głęboką wodę. Po łatwym do przyswojenia „Białym Orle”, który zresztą oscylował bardzo blisko wokół klimatów, które znam całkiem przyzwoicie, przyszła pora na opowieść obrazkową, którą przetrawić i przyswoić jest już zdecydowanie trudniej. Co nie zmienia faktu, że po skończonej lekturze pierwszych czterech zeszytów „Konstruktu” autorstwa Jakuba Kijuca czuję się zaintrygowany.

Przez większość czasu będziemy towarzyszyli Erykowi Horowitzowi, genialnemu matematykowi i fizykowi, który, jak się zdaje, swoje niesamowite umiejętności przypłacił po części stabilnością psychiczną. Dla przykładu, regularnie ma wrażenie, że jego żona jest robotem. Oczywiście, nie jest to nic, z czym nie uporałyby się odpowiednie tabletki – na radzenie sobie z halucynacjami wymyślono już sporo sposobów. Ale może te rzekome halucynacje wcale nie są halucynacjami? A psychiatra jest kimś zgoła innymi, niż mogłoby się początkowo wydawać? Jedno jest pewne, wokół Eryka dzieje się znacznie więcej dziwnych rzeczy, niż on sam jest w stanie objąć umysłem.

Konstrukcja „Konkstruktu”* nie ułatwia czytelnikowi połapania się w zawiłościach fabuły. I to fabuły, w którą wplecione są takie motywy, jak wielka, zębata kobieta, która… pożera cały Zamość. Liczba postaci, biorący w udział w intrydze, potrafi być momentami przytłaczająca, zaś sam miałem często wrażenie, jakby do zrozumienia całości zdecydowanie brakowało mi ukończonej lektury jakichś zeszytów, które pojawiły się w tak zwanym „międzyczasie”. Z drugiej strony, po silniejszym skupieniu się na nurcie akcji, dochodziłem do wniosku, że jednak wszystko jest na miejscu – po prostu nie jest to komiks, który można „połykać” (jak np. niektóre kobiety czynią z Zamościem, żeby daleko nie szukać). Ciężki klimat i psychodeliczne, ekspresywne rysunki wymagają raczej od czytelnika skupienia niźli pobieżnej lektury na tablecie czy telefonie podczas podróży komunikacją miejską.

Właśnie – rysunki. Sam mam obycie tak naprawdę tylko ze stylem typowym dla amerykańskich opowieści superbohaterskich, dlatego też pisanie o „Białym Orle” przychodziło mi bez większego trudu. „Konstrukt” był dla mnie ostrą jazdą bez trzymanki. Czułem się, jakbym siedział w jednym cabrio razem z Johnnym Deppem i Benicio Del Toro, zmierzając w kierunku Las Vegas na, przynajmniej, potrójnym gazie. Rysunki jednoosobowej orkiestry, jaką jest Jakub Kijuc, z jednej strony robiły na mnie wrażenie niedbałych, tworzonych jakby od niechcenia. z drugiej zaś świetnie zgrywały się z ogólnym nastrojem „Konstruktu”.

„Konstrukt” na pewno nie jest łatwą lekturą. I ciężko ferować wyroki na temat jego jakości – jako całości – póki seria trwa, a przynajmniej: póki nie zakończył się pierwszy wątek fabularny. Dla mnie jest oryginalny i intrygujący – muszę jednak uczciwie przyznać, iż nie wiem, czy jest tak dla tego, że po prostu mało wiem o komiksach innych niż amerykańskie, czy… może dla komiksowych wyjadaczy to też będzie nie mniej ostra jazda? Sam jestem zaintrygowany tym, co będzie dalej i na kolejne zeszyty „Konstruktu” zdecydowanie czekam.

PS: Przyznaje, że nie wiem, jakie plany co do swojego komiksu ma sam autor. Czy aktualnie trwający wątek fabularny będzie jedynym, jaki będziemy mieli okazję poznać na kartach „Konstruktu”, czy może po jego zakończeniu doczekamy się od razu jakiejś kontynuacji? Jeśli natomiast sami chcecie sobie wyrobić zdanie na temat tego niecodziennego komiksu, zapraszam na stronę wydawnictwa Czarna Materia (którego właścicielem jest zresztą sam autor), gdzie możecie kupić każdy z zeszytów po bardzo atrakcyjnej cenie, wynoszącej 5 zł (w formacie .pdf). Jeśli natomiast interesują Was bieżące wiadomości związane i z komiksem, i z wydawnictwem, odsyłam na blog autora oraz na „fejsbukowy fanpejdź”.

*Taki żarcik. Ha ha?