Kick-Ass 2 – Uderzenie nadal mocne

Pierwszy „Kick-Ass” bawił się z konwencją, czasem ślepo za nią podążając, czasem brutalnie łamiąc. Robił to ze stylem, gracją, humorem i potężną dawką groteski. Dwójka podąża dalej tą samą ścieżką, przez co już tak bardzo nie zaskakuje, ale nadal dostarcza silnych wrażeń.

Tym razem twórcy wzięli na warsztat dwa klasyczne motywy, przez które przechodził chyba każdy liczący się superbohater. Mowa tu o uczestnictwie w drużynie mścicieli, która łączy siły, by skuteczniej zwalczać siły zła, oraz o porzuceniu kostiumu na rzecz normalnego życia i ze względu na bezpieczeństwo bliskich etc. Jeśli widzieliście „jedynkę”, zapewne domyślacie się, że film ten nie ma litości dla pewnych rozwiązań i tak samo jest właśnie w tych dwóch przypadkach. Z jednej strony mamy tu kompletnie ograne schematy, z drugiej zaś – często bardzo nieoczekiwane ich rozwinięcie i zakończenie. Nie da się jednak tego docenić – a już tym bardziej: dobrze bawić – jeśli idzie się do kina bez choćby śladowej wiedzy o superbohaterach, komiksach i rządzących nimi prawach.

Do akcji ponownie wkracza Red Mist – niegdyś rywalizował z Kick-Assem o to, kto jest lepszym superbohaterem, teraz zaś po licznych tragediach osobistych zmienił się nie do poznania. Tragiczna śmierć ojca w wyniku penetracji ciała przy użyciu pocisku wystrzelonego z bazooki i skwierczący koniec matki sprawiły, że coś w nim pękło. Z niewinnego Red Mista, zmienił się nieokiełznanego… Motherfuckera! Prawie tak złego, jak portfel Tarantino w „Pulp Fiction”. Tak jak bohaterowie zaczęli tworzyć ligę sprawiedliwych, tak on zaczął gromadzić wokół siebie najgorsze męty. Cel przyświeca mu oczywiście jeden – dominacja nad miastem. Choć ciężko nie odnieść wrażenia, iż tak naprawdę najbardziej marzy mu się ujrzenie głowy Kick-Assa podanej na srebrnej tacy…

Jako się rzekło, jedynka była filmem zdecydowanie bardziej zaskakującym (w szczególności, jeśli nie znało się wcześniej komiksu). Ale… mam wrażenie, że pod pewnymi względami „Kick-Ass 2” uderza nawet mocniej. Zwroty akcji są jeszcze bardziej nieprzewidywalne, zaś lista rzeczy „których przecież nikt nie zrobi w filmie superbohaterskim”, a które jednak twórcy „Kick-Assa” zrobili, jest naprawdę… długa. Nie przypominam sobie, by „jedynka” robiła na mnie wrażenie tak dramatyczne – raczej odebrałem ją jako czystej wody pastisz łamany przez komedię. Tu zaś znacznie częściej zdarzało mi się zadziwić i zamyślić, zaś tworzony przez autorów nastrój powagi faktycznie się udał i zdecydowanie mi się udzielił. W ogólnym rozrachunku, mamy tu wszystko – komedię, dramat i superbohaterski film akcji.

Choć zakończenie ma dosyć otwartą formułę, wolałbym chyba, by ta seria w tym momencie się zakończyła. W „dwójce” nie brakowało świeżych pomysłów, ale też nie da się powiedzieć, by uczucie powtarzalności nie towarzyszyło podczas seansu. Obawiam się, że ponowne wałkowanie niektórych tematów w kolejnej odsłonie mogłoby skutecznie przykryć nudą to, co twórcy chcieliby pokazać.

PS: Muszę w końcu przeczytać komiksowy oryginał.