Guardians of the Galaxy – Indiana Jones spotyka Avengers w kosmosie

Cieszę się, że „Strażnicy Galaktyki” zostali nakręceni dopiero teraz. Cieszę się, że Marvel zdążył się wprawić na „Avengers”, pierwszym „Iron Manie” i poeksperymentował na „Iron Manie 3”. Cieszę się, że Dom Pomysłów w okolicy „Thora 2” i „Winter Soldier” doszlifował swoją filmową formułę, doprowadzając ją w okolice perfekcji. Cieszę się, ponieważ dzięki temu „Guardians of the Galaxy” wyszło tak niesamowicie dobrze. To film, który przeczy zasadzie, że jeśli „coś jest do wszystkiego, to jest do niczego” – mam wrażenie, że każdy może pójść na seans i się dobrze bawić. Można być zagorzałym wrogiem fantastyki jako takiej, a i tak zakochać się w szopie z CKM-em i morderczym drzewie z poważnie ograniczonym słownikiem. Do jasnej anielki, wychodząc z sali miałem ochotę utonąć w komiksach o grupie bohaterów, o których dotąd nie wiedziałem absolutnie nic!

Poznajcie StarPrince’a… StarKinga… pana Lorda… tego sympatycznego gościa, który znowu trafił do karceru, całkiem nieźle sobie radzi, ale jego sława jeszcze go nie wyprzedza. Właśnie wszedł w posiadanie tajemniczej kuli, za którą jest wyznaczona całkiem godziwa cena. Niestety, na spotkaniu z paserem okazuje się, że owa cena eskaluje bardzo szybko, a pod drzwiami czeka już całe stado interesantów, którzy pragną zdobyć glob drogą ubicia poprzedniego właściciela. Cały rozgardiasz kończy się względnie szczęśliwie – bez ofiar w cywilach i z czterema elementami kryminogennymi w kaftanach. Do jednej celi ze StarLordem trafia też mordercza Gamora, szurnięty szop-wynalazca-najemnik-szop Rocket i wykidajło tego ostatniego, Groot, drzewo… Po prostu drzewo. Szybko przyciągają do siebie jeszcze piątego zakapiora, Draxa, który w innych czasach i w innym miejscu byłby pewnie zapaśnikiem z bardzo ograniczonym pojmowaniem metafor. Teraz ma po prostu ograniczone pojmowanie metafor. I tak jak pozostała czwórka, ma na pieńku z niejakim Ronanem, od którego zaczęła się cała heca z tajemniczą kulą…

Fabuła „Guardians of the Galaxy” szybko ewoluuje z klimatów lokalnych do pangalaktycznych, jak się zapewne wszyscy domyślają. Od początku do końca, jest to wyśmienicie napisana, zaprojektowana i nakręcona jazda bez trzymanki po kosmicznym rollercoasterze i to w pięknym technikolorze. Reżyser i scenarzysta, James Gunn, nie daje widzom praktycznie żadnej chwili wytchnienia. Gdy akurat wszystko dookoła nie eksploduje, serwowane są wyborne, cudownie napisane gagi i dialogi. Albo coś z zupełnie drugiej strony skali – delikatne, niewymuszone wzruszenia, często puentowane autoironiczną uwagą, subtelnie zmniejszającą ciężar sceny. Są i śmiechy, i wybuchy, i westchnienia, a wszystkie te elementy zostały wymieszane w doskonałych proporcjach.

Marvel od lat ma dobrą ręką do aktorów i nie inaczej jest tym razem. Czy można nawet: w tym wypadku prześcignęli samych siebie, podbijając poprzeczkę jeszcze wyżej. Nie wiem, jak w radosnym grubasku, Chrissie Prattcie ktoś wypatrzył StarLorda, ale trzeba temu komuś postawić piwo – odnalazł prawdziwy diament. Zoe Saldana jak zwykle dodała blasku obsadzie – tak jak robi to w każdym filmie fantastycznym, w którym się pojawia. Bradley Cooper po raz kolejny potwierdził, że jest niesamowicie zdolnym aktorem i nic mu nie jest straszne, ani fryzura z „American Hustle”, ani granie szopa z CKM-em. Zaś moją prywatną wisienką na torcie był głos Vina Diesela udzielony Grootowi – był to raptem detal, ale ucieszył mnie niezmiernie. Do tej plejady dochodzi jeszcze oczywiście Drax, który mnie osobiście najmniej ruszył w zakresie doboru obsady – był po prostu bardzo dobry.

Rozwodzenie się nad efektami specjalnymi w filmach Marvela nie ma dla mnie już większego sensu, gdyż jest po prostu idealnie. I tu nie chodzi tylko o rzemieślniczą jakość wykonania – nie, Dom Pomysłów jak zwykle wrzucił do kotła masę kreatywnych… cóż, pomysłów. I cudownie jest mi ze świadomością, że czuję się do tego przyzwyczajony – jestem dopieszczonym i klientem, i fanem. Dla odmiany, z przyczyn fabularnych, muzyka grała ważniejsza rolę niż zwykle, ale nie będę się w tym temacie zagłębiał, żeby nie psuć frajdy. To jeden z tych detali, które cudownie odkrywa się samemu.

Na deser postanowiłem sobie zostawić jedną kwestię. Otóż, trafiam w internecie na praktycznie same ultrapozytywne opinie na temat „Guardians of the Galaxy”. I tak jak mnie to bardzo cieszy, tak miałem też czasem wrażenie, że niektórzy trochę za bardzo… cóż, popłynęli. Pewnie przez całą tę radość i euforię wywołaną genialnym seansem, co całkowicie rozumiem. Jednak porównania do „Gwiezdnych Wojen” (np. w kontekście takim, że „Strażnicy są na poziomie Gwiezdnych Wojen”) wydają mi się strasznie przestrzelone. I to nie dlatego, że tak naprawdę są słabsi od Star Wars. Albo w drugą stronę – że są o niebo lepsi*. Są po prostu kompletnie inni, a porównywanie ich do takiego klasyka, to wsadzanie kija w emocjonalne mrowisko. Natomiast spokojnie mógłbym powiedzieć, że „Guardians” mają w sobie coś z Indiany Jonesa. I ponownie – nie chodzi tu o wrzucenie na jedną skalę jakości! Nie, tu chodzi o ten uśmiech, o błysk w oku, o kreatywność, o nieznośną lekkość bytu, o pojedynek tureckiego miecza z rewolwerem. Faktycznie, w sensie duchowym wszystko to w „Strażnikach” jest. I jest też dużo, dużo więcej. I to jest takie cudowne.

PS: Mimo że to film komiksowy, tym razem obyło się bez ścian-o-tekstu, głównie z tego względu, że… „Guardians of the Galaxy” po prostu nigdy nie czytałem i nic o nich nie wiem. Ale! Film mi się podobał tak bardzo, że chcę tę lukę możliwie szybko nadrobić i mam już ułożony wstępny plan pochłaniania kolejnych zeszytów. Z tego też względu nadal nie zmienił się lider w tabeli moich ulubionych filmów superbohaterskich – na szczycie nadal pozostają pierwszy „Iron Man” oraz „Avengers”. Z tego względu, że tam byli bohaterowie, których całkiem dobrze znałem i sentyment zrobił swoje. Ale to bynajmniej nie ujmuje niczego „Strażnikom” – są niesamowici!

*OK, są o niebo lepsi od „Mrocznego Widma”. Ale w przypadku kilku filmów Uwe Bolla można byłoby się kłócić, czy nie są one lepsze od „Mrocznego Widma”, więc ten argument jest inwalidą i nie o to chodziło.