God of War – Niektórzy bogowie są nieśmiertelni

Początkowo tytuł tego tekstu miał brzmieć „Bogowie są nieśmiertelni”. Szybko jednak ten pomysł poddałem rewizji – w końcu będzie mowa o pierwszym „God of War”, czyli dokładnie o grze, w której jednak trup ściele się gęsto, zaś jedną z ofiar jest ów niby nieśmiertelny bóg. Trzeba tu zaznaczyć, iż tytuł tekstu nabrał przez to wartości metaforycznych*. Tak ja tylko niektóre wyższe byty są prawdziwie nieprzemijalne, tak jest też z… niektórymi grami. I takim tytułem zdecydowanie jest właśnie „God of War”.

Jest to jedna z tych nielicznych gier, które zdarzyło mi się ograć jeszcze na PlayStation 2. Dopiero teraz jednak, bawiąc się odnowioną wersją HD przeznaczoną dla PS3, w pełni doceniłem to dzieło growej sztuki. Znacie to uczucie, kiedy oglądacie jakiś stary, klasyczny film i uświadamiacie sobie, że to właśnie w nim narodziły się motywy, które po wielu latach są uważane za kalkę, kliszę, sztampę albo, po prostu, element wręcz obowiązkowy w danym gatunku. Ja tak miałem z pierwszym „Bogiem Wojny”. Slasherów ograłem całkiem sporo, ale dopiero teraz zdałem sobie sprawę, jak bardzo czerpały one z dzieła SCE. Ot, dosyć niedawno miałem (nie do końca) przyjemność przejść „Splatterhouse’a”, a dopiero później wziąłem się za „God of War”. I choć ten pierwszy tytuł jest o 6 lat młodszy, był tak naprawdę po prostu brzydziej i dużo gorzej wykonaną interpretacją wiekowych przygód Kratosa.

Właśnie – wiekowych. „God of War” ma już ponad dziewięć lat i tak jak kiedyś wyciskał wszystkie soki z drugiej generacji konsol od Sony, tak teraz… nadal potrafi zachwycić swoją zaszpachlowaną wersją.

Co ciekawe, choć sama fabuła nie jest może szczególnie oryginalna, tak w połączeniu z settingiem opartym o grecką mitologię, całość nabiera bardzo świeżego, ciekawego charakteru. Wcielamy się w Kratosa, który podczas jednej z prawie przegranych bitew oddał się w pełni pod opiekę boga wojny, Aresa. I właśnie dlatego owa bitwa była „prawie przegrana” – ofiara Kratosa odwróciła jej losy, zaś dopiero co zyskana potęga zmieniła też jego życie i przyszłość, która już niedługo miała go poddać ciężkim próbom. Nasz bohater szybko sobie uświadomił, iż bycie sługą Aresa niosło ze sobą znacznie poważniejsze konsekwencje, niż ten się pierwotnie spodziewał. I tak wkroczył Kratos na drogę zemsty, stawiając sobie za cel obalenie greckiego boga wojny i, tym samym, wyrwanie się spod jego władzy. Owa ścieżka powiedzie go nie tylko przez zrujnowane Ateny, ale też przez labirynt, w którym kryje się mityczna Puszka Pandory, jak i przez sam Hades.

Oparta o grecką mitologię historia została wsparta przez mechanikę rozgrywki, która – według mnie – do tego stopnia przetrwała próbę czasu, iż spokojnie można nazwać ją… absolutnie bezbłędną. Zarówno jeśli chodzi o warstwę związaną z walką, jak i tę, która tyczy się łamigłówek przestrzennych i skakania po wymyślnych lokacjach.

System walki gwarantuje dwa rodzaje broni o zupełnie odmiennych stylach oraz cztery różne czary, którymi możemy się wspomagać. Co więcej, każda z umiejętności Kratosa podlega rozwojowi, co gwarantuje jeszcze większą różnorodność. Trzeba tu też zaznaczyć, iż posługiwanie się firmowymi ostrzami Kratosa, przytwierdzonymi do jego przedramion przy pomocy Większych Łańcuchów Spawania +3, to czysta radość i poezja! Nawet jeśli w niektórych starciach nie byłą to najefektywniejsza droga do pokonania przeciwników, i tak najbardziej lubiłem korzystać właśnie z nich. Choć gigantyczny Miecz Artemis też był niczego sobie i zapewniał krwawą frajdę z rąbania przeciwników na kawałeczki.

Z kolei elementy związane ze wspomnianym przemieszczaniem się po malowniczych miejscówkach, zostały dopracowane do tego stopnia, że nigdy, ale to nigdy, nie mogłem zwalać swojej porażki na błąd w grze. Tak, sterowanie przez liczne platformy i równoważnie wymagało precyzji, ale też owa precyzja została zapewniona przez programistów. Jeśli moja próba kończyła się przenicowaniem Kratosa jakimiś wystającym z ziemi dingsem, to… cóż, biedny Kratos. Wina była moja, a nie gry. To bardzo rzadka sytuacja, w szczególności w slasherach, które często charakteryzują się tym, że o ile system walki daje radę, o tyle już elementy „skakane” to udręka i smutny obowiązek dla gracza. Cóż, „God of War”, jako się rzekło, w tym zakresie jest absolutnie idealny, zaś pokonywanie kolejnych wyzwań gwarantuje niebywałą satysfakcję**.

Ostatnia kwestia to grafika, która… jest kolejnym dowodem na to, że pewne gry się po prostu nie starzeją. Jedyne, co było potrzebne, to podbicie całości do jakości HD i… już. „God of War” wygląda po prostu olśniewająco. Oczywiście, w stosunku do najnowszych gier widać braki w detalach, ale… koncepcje artystyczne nadrabiają wszystko z nawiązką. Projekty niektórych poziomów są po prostu nieśmiertelne i, po dziś dzień, mogą służyć za przykład tego, jak się powinno robić gry. Wspinaczka po ścianie góry niesionej na plecach jednego z tytanów zapada w pamięci na długo.

Oczywiście, wiem, że czas nie byłby taki łaskawy dla pierwszego „Boga Wojny”, gdyby nie świetnie przygotowany, wspomniany wyżej lifting do Wysokiej Definicji, znanej też jako HD. Zresztą, widać to po niektórych cutscenkach, które w roku 2005 zostały stworzone na silniku gry i, najwyraźniej, nie dało się ich już „odratować”. Nie zmienia to jednak faktu, że gra broni się przede wszystkim designem, a remake HD po prostu pomaga ów design docenić. Co się zaś tyczy cutscenek… nie licząc tych na silniku gry, filmiki po prostu olśniewają tak swoimi kompozycjami i dbałością o detale. Nie jest to może poziom Blizzarda z tamtego okresu, ale na moje oko niewiele brakowało.

Cieszę się, że zdecydowałem się na zakup PlayStation 3, a nie powrót do Xboxa 360. Już pierwszy „God of War” był warty podjęcia tej decyzji, a przede mną przecież jeszcze pięć części tej serii. Staram się jednak nie przedawkować i po ukończeniu jedynki robię sobie krótką przerwę, zanim siądę do kontynuacji.

PS: Platyna zrobiona. :-]

*A przynajmniej chciałbym, żeby tak było. Wiecie – mądrze.

**Polecam wejście na którąś z kolumn w Hadesie bez ani jednego błędu – świetna zabawa i niesamowita satysfakcja.