Po dosyć długim czasie przypomniało mi się, że przecież w końcu nie napisałem ani słowa o ostatniej z przeczytanych przeze mnie książek Kossakowskiej. Postanowiłem to szybko nadrobić.
Jak część z Was zapewne pamięta, kolejne części cyklu „Upiór Południa” satysfakcjonowały mnie na najróżniejszym poziomie. Zdecydowanie najbardziej podobał mi się tom drugi, czyli „Pamięć umarłych”, a najmniej podeszła mi „Czerń”. „Czas mgieł” plasuje się gdzieś bliżej tej pierwszej powieści, ale w moim osobistym rankingu jej nie przebija.
Tym razem głównym bohaterem jest Nataniel – nieszczęśnik cierpiący na zaniki pamięci i z tegoż względu wpisany na listę „pensjonariuszy” szpitala psychiatrycznego. Po raz kolejny jest to opowieść o mężczyźnie zmagającym się z demonami swojej przeszłości, oczywiście o zabarwieniu fantastycznym (choć pod tym względem „Czas mgieł” jest najsubtelniejszą, jak mi się zdaje, częścią tetralogii). Jak wiadomo, Kossakowska nie ma problemu z zarysowywaniem zapadających w pamięć postaci, więc galeria indywiduów w tej mini-powieści powstała naprawdę ciekawa. Cieszy mnie również fakt, iż tym razem nie odczułem tej skrótowości i skakania po łebkach, o którym wspominałem przy okazji tekstu o „Burzowym kocięciu”. Tym razem fabułą opowieści jest mniej obszerna, dzięki czemu udało się autorce zmieścić ją w naprawdę skromnej objętościowo książce, bez uszczerbku na jakości.
Ba, zmieściła się nie tylko owa mini-powieść, ale również opowiadanie, która spina klamrą cały cykl. I właśnie ten ostatni tekst spodobał mi się chyba najbardziej w tym wypadku. Kossakowska miała na tyle ciekawy pomysł, że chyba nawet wybaczyłem jej – przynajmniej po części – ten strumień myśli z „Czerni”. Pozostaje mi tylko pogratulować ciekawego konceptu. Summa summarum z lektury „Upiora południa” jestem nawet zadowolony – nie powalił mnie na kolana, ale czasu spędzonego nad lekturą zdecydowanie nie żałuję.