CategoryRecenzje filmów

Pisanie o takich filmach, jak „Underworld: Evolution” zawsze wydaje mi się dość kontrowersyjne. Jak ocenić film, który z jednej strony daje bardzo dużo zabawy i przyjemności z oglądania, a z drugiej – jest pełny nielogiczności i nieścisłości, które zwyczajnie rażą? Po seansie byłem bardziej niż zadowolony, że miałem okazję poznać kontynuację przygód Seleny (Kate Beckinsale) i Michaela (Scott Speedman). Jednak po kilku dniach naszły mnie chwile refleksji i zdałem sobie sprawę, że kilka rzeczy do siebie kompletnie nie pasuje. Co w sumie nie ma też większego znaczenia.

Jako się rzekło, film jest kontynuacją produkcji z roku 2003 w reżyserii Lena Wisemana. Selena pomaga Michaelowi w opanowaniu nowych umiejętności związanych z byciem hybrydą i równocześnie prowadzi krucjatę przeciw wampirom, które ją zdradziły. W tym samym czasie budzi się z wiekowego snu Marcus (Tony Curran) – pierwsza istota, która została zarażona wampiryzmem. Jego celem jest odnalezienie brata – Williama (Brian Steele) – który dla odmiany jest ojcem wszystkich wilkołaków. Jak się szybko okazuje – kluczem do wypełnienia tej misji jest nie kto inny, jak właśnie piękna Selena. (więcej…)

Wtórność w kinematografii to już rzecz, niestety, normalna. Nowy film Jona Favreau „Zathura” jest stuprocentowym potwierdzeniem reguły, że odcinanie kuponów od sławy hitowej produkcji sprzed lat nie popłaca. W szczególności – w oczach widzów. Ci, którzy oglądali „Jumanji” (obraz tych samych producentów), będą, zapewne, przez cały seans nawiedzani przez natrętną myśl: „Hej, ja to już gdzieś widziałem!”.

I owszem – nie można im odmówić racji. Historia „Zathury” jest niemalże kalką tej opowiedzianej w „Jumanji”. Pewnego dnia dwóch skłóconych ze sobą braci znalazło w piwnicy zakurzoną grę planszową. Już pierwszy ruch pionka zmienił cały świat wokół nich. Ich dom przeniósł się w przestrzeń kosmiczną, a kolejne rzuty kością były przyczyną następnych przygód. (więcej…)

Kevin Smith jest znany nie tylko z oryginalnego poczucia humoru, ale również z tego, że większość jego filmów to odzwierciedlenie autorskich poglądów na życie religijne, społeczne lub osobiste. Co więcej, sposób, w jaki na ogół daje ujście swoim przemyśleniom, jest, delikatnie mówiąc, kontrowersyjny. Tak było z „Dogmą”, tak było ze ” Sprzedawcami” i tak również jest z filmem „W pogoni za Amy”. Tym razem na warsztat trafiła obszerna część stosunków międzyludzkich, która od dłuższego czasu budzi spory i rozbieżne oceny na całym świecie. Najwyraźniej Kevin Smith nie mógł pozostać bierny i również dorzucił swoje trzy grosze do popularnego tematu homoseksualizmu… i nie tylko. (więcej…)

„Planeta małp” zdecydowanie jest jedną z tych serii, do których mam sentyment. Zdaję sobie sprawę z faktu, że mimo sporej liczby filmów, które ukazały się na przełomie lat 60-tych, 70-tych i 80-tych, tak naprawdę dobry był tylko pierwszy, zaś ze dwa uszły w tłoku. Reszta oscylowała w okolicach szmiry i klapy totalnej. Ale nadal miałem przyjemność z ich oglądania. Na początku XXI wieku za wskrzeszenie marki wziął się nie kto inny, jak sam Tim Burton. Niestety, jedyne, co osiągnął, to zmienienie Heleny Bonham Carter w możliwie seksowną małpę, co samo w sobie było już dosyć niepokojące. A reszta filmu była jeszcze gorsza. Dlatego też „Genezie Planety Małp” nie wróżyłem niczego dobrego. Jasne, cieszyłem się, że znów jedna z moich ulubionych serii trafi na srebrne ekrany, ale obstawiałem się, że będzie to bardzo bolesna przyjemność. A nie była. (więcej…)

Ostatnio mam szczęście do dobrze nakręconych horrorów. Choć „Przypadek 39” nie jest tak solidnie zrobiony, jak „Naznaczony”, o którym niedawno wspominałem na miniblogu, to mimo wszystko dobrze się go oglądało. Zaskoczyła mnie między innymi świetna obsada – Renée Zellweger, Bradley Cooper oraz Ian McShane to naprawdę solidne marki w aktorskim świecie i w tej produkcji również było to czuć. Co więcej, jestem pod sporym wrażeniem roli dziecięcej – Jodelle Ferland była co najmniej… niepokojąca.

Jeśli macie ochotę na przyzwoity horror, który bardziej buduje atmosferę niż straszy, „Przypadek 39” to niezły wybór. Nie powala, ale pozwala miło spędzić czas.

A na mojej liście 104 filmów jest to pozycja z numerem 170. :]

Lubię, gdy raz na jakiś czas horror, który ni z tego, ni z owego okazuje się być naprawdę niezły. Ba, dobry nawet. „Naznaczony” taki właśnie jest – nie ma fajerwerków, nie ma nic odkrywczego, ale jest za to solidna, rzemieślnicza robota, która daje masę frajdy. Film ma swoje „momenty”, potrafi zbudować napięcie i wciągnąć. A finał… może zaskoczyć, mi zaś bardzo przypadł do gustu.

Przy okazji polecę Wam jeszcze jeden film, który mi się przypomniał przy okazji „Naznaczony”. Otóż, jeśli nie widzieliście „Udręczonych” z 2009 roku, to naprawdę polecam go nadrobić. To też taki „niby normalny, niewyróżniający się” horror. Ale za to potrafi zabić gigantycznego ćwieka, w szczególności, jeśli pozwolicie się, by atmosfera grozy Was pochłonęła.

Co się tyczy licznika – to był film nr 162 na mojej liście 104 filmów. :]

Intrygujący film – bardzo ciekawie łączy motywy kina drogi z komedią i niszowym humorem o sadze Gwiezdnych Wojen oraz dużą ilością nawiązań do Star Treka. Choć mogę też dodać, że nie trzeba być specjalistą od tych dwóch serii, by się dobrze bawić. „Fanboys” jest ciekawą opcją, jeśli macie ochotę na niestandardową komedię, która naprawdę ma swoje momenty i potrafi bawić. Poza tym, nie jest to pean pochwalny o Star Warsach, a raczej o społeczności, która wokół nich powstała. Według mnie – film jest zdecydowanie warty uwagi.

A trzymając się licznika – to pozycja numer 161 na mojej liście 104 filmów. :]

Jedynka, o dziwo, całkiem niezłe napięcie potrafiła zbudować, a i przy okazji nawet-nawet wciągała. Nie było szału, ale film oglądało się przyjemnie. Niestety, dwójka już kompletnie nie zrobiła na mnie wrażenia – głównie dlatego, że za dużo tego samego. Powtarzały się wszystkie schematy z jedynki. Jeśli więc komuś nie przeszkadza odgrzewanie kotletów, a pierwsze część się podobała, to można obejrzeć. W przeciwnym wypadku odradzam.

A że filmy podliczam – to pozycja numer 160 na liście moich 104 filmów w tym roku. :]

Jak sobie pomyślę o tych wszystkich żenująco kiepskich filmach, które trafiają do polskich kin, to nie jestem w stanie pojąć, czemu ta produkcja została u nas wydana tylko na DVD. Najlepsze amerykańskie S-F, jakie widziałem od bardzo, bardzo dawna (OK, od czasu obejrzenia „Moon”). Nie tylko dla facetów – również dla fanek Jude’a Law. ;] Poza tym, jeszcze dwóch świetnych aktorów trafiło na listę płac – Forest Whitaker oraz Liev Schreiber. Ode mnie – znak jakości i paszport Polastu, lekką ręką.

A przy okazji – to film numer 158 na mojej liście 104 filmów w tym roku. :]