Assassin's Creed: Liberation – I tylko sentyment pozostał

Z jednej strony mam do serii Assassin’s Creed spory sentyment. Jedynka była pierwszą grą, jaką ogrywałem na Xboxie 360, kiedy był to jeszcze tytuł na konsolową wyłączność. Dwójka natomiast zapisała się w moich myślach, jako naprawdę solidny, przyjemny tytuł, który miał swoje problemy, ale mimo wszystko dawał mi masę frajdy. Z drugiej strony, liczba odsłon serii, których nawet nie tknąłem, nie przestaje rosnąć. Jest już ich tak dużo, że czuję się przytłoczony i ostatecznie biorę się za coś zupełnie innego. Traf chciał, że po dłuższej przerwie od przygód asasynów zabrałem się za odsłonę (pierwotnie) przenośną, czyli spin-off AC3 z podtytułem Liberation. Cóż mogę powiedzieć… mam nadzieję, że tytuł ten nie odwzorowuje aktualnego stanu serii. Ponieważ jeśli tak, to nie jestem przekonany, czy mam powód, by wracać na jej łono…

Poprzednie ubisoftowe opowieści przyzwyczaiły mnie do lekkiego chaosu w narracji. Szybko się jednak okazało, że to, co pamiętam z jedynki, dwójki czy Brotherhood, to nic w porównaniu do Liberation. Tym razem, co jest miłą odmianą, wcielamy się w główną bohaterkę zamiast głównego bohatera. Naszą podopieczną jest Aveline, która – tak jak wszyscy nasi poprzedni pupile – od lat młodości zasila szeregi bractwa zabójców. W ciągu dnia udaje przykładną, przybraną córkę, wieczorami zaś wykrada się z domu, przebierając się to za niewolnicę, to za asasyna. Biega po Nowym Orleanie, ratuje zniewolonych w opresji i, jak zwykle, obala rządy Templariuszy, którzy… którzy… cholera, nie wiem, co oni właściwie robią.

O ile ciężko mi się łykało niektóre pomysły na świat przedstawiony w poprzednich odsłonach cyklu, o tyle w Liberation już w ogóle nie czułem wagi spraw, którymi się zajmowałem. Kolejne fabularne lata leciały – i to w zastraszającym tempie – a ja nie tylko nie rozumiałem intrygi, w którą zostałem wplątany, ale też… w ogóle jej nie widziałem. I do samego końca wiele się w tym zakresie nie zmieniło. Co więcej, motywacje bractwa asasynów nie wydawały mi się wiele sensowniejsze od pomysłów wielkich i złych Templariuszy. Najgorszy zaś w tym wszystkim był niby-mentor Aveline, który był krótkowzrocznym bucem i prostakiem, po prostu nie dającym się lubić. Sama Aveline o dziwo nieźle się w tym wszystkim broniła i wzbudzała sympatię – kompletnie nie wiem, jakim cudem.

Co ciekawe, tak jak kojarzę kolejne części Assassin’s Creed z grami długimi, tak główny wątek Liberation można z powodzeniem zaliczyć w jakieś 6-7 godzin. Maksymalnie drugie tyle da się wycisnąć z banalnych zadań pobocznych, znajdziek i innych uroków eksploracji świata. Szczerze mówiąc, nie jest to szczególnie dużo. Sytuacja wygląda tym gorzej, że kiepska fabuła to jest… najmniejsze zmartwienie tego tytułu. Liczba błędów, bugów, glitchy, niedoróbek i wszystkich innych paskudztw osiągnęła poziom wręcz niebywały. I, niestety, chyba powoli typowy dla kolejnych gier Ubisoftu, zakładając, że relacje fanów z premiery Unity nie są przesadzone (obstawiam, że nie są).

Moje szczęście polegało na tym, że żaden z błędów, na które trafiłem, nie psuł gry, nie usuwał zapisów, ani nie uniemożliwiał dokończenia – nazwijmy to – zabawy. Muszę wręcz przyznać, że dawno się tak nie bawiłem, grając w produkt kompletnie niedorobiony. Szczególnie cieszyło mnie regularne strzelanie we własną stopę, zawsze kończące się śmiercią jakiegoś spacerującego po dachu strażnika. Tak, naprawdę po prostu strzelałem w dowolnym kierunku, bardzo często faktycznie była to stopa Aveline, i ktoś umierał. Niestety, nie wszystkie niedoskonałości były takie rozrywkowe – notoryczna niemożność wspięcia się na jakieś drzewo czy skarpę potrafiły potężnie zirytować.

Choć AC: Liberation trudno nazwać grą nawet średnią, gdzieś w tym wszystkim tliła się jakaś frajda, przebijająca się przez niemal zaporową warstwę twórczej niechęci do poprawnego zaprogramowania czegokolwiek. System walki kompletnie nie ma sensu, większość starć to chaos w najczystszej postaci, a bieganie po lesie na ogół kończy się kąpielą w brudnym bajorze. I mimo tego wszystkiego, odrobina pozytywnych wartości z pierwszych edycji serii nadal pozostała. To chyba jedyny powód, dla którego nie rzuciłem Liberation w kąt po pierwszych kilku rozdziałach. Nie zmienia to jednak faktu, że samej gry nie polecam – niezależnie od tego, czy jesteście fanami serii, czy też nie.