World War Z – Człowiek człowiekowi wilkiem, a zombie zombie zombie

Jak w przypadku wielu innych filmów, tak i teraz warto zacząć od ustalenia pewnych faktów. Jeśli o mnie chodzi, jestem człowiekiem, który uważam, że może być coś takiego, jak „dobry film o zombie”. Wiem, że wielu kinomanów uważa coś takiego za absolutnie niemożliwe, ja się jednak do nich nie zaliczam. Co prawda, miałbym problem napisać, jaki dobry film o zombie ostatnio widziałem – wszystko, co mi przychodzi do głowy, mimo wszystko oscylowało w okolicy kompletniej średniości. Miałem jednak nadzieję, że kiedy ktoś mi powie w najbliższej przyszłości, że absolutnie nie ma czegoś takiego, jak udana produkcja o żywych inaczej, to zamiast standardowego „A wp… chcesz?” będę mógł mu powiedzieć: „A co z World War Z?”. Cóż, po seansie stwierdzam, że jednak nie będę mógł kontrować takim argumentem, ponieważ byłby to strzał na własną bramkę.

Pora na kolejną informację, która wpływa na mój odbiór filmu – otóż, nie czytałem powieści, która stanowiła wzór/podstawę/inspirację/delikatną sugestię co do tego, jak efekt ostateczny powinien wyglądać. Coś mi się też obiło o zmysły, iż jest również komiks poświęcony dokładnie tej serii. Cóż, jego też nie czytałem. Ale! Mimo że sam film mi nie podszedł, powieść i tak chcę przeczytać, ponieważ słyszałem o niej zbyt wiele dobrych opinii, by móc ją po prostu zignorować.

Przejdźmy jednak do samego filmu. Brad Pitt z przyczyn początkowo widzowi nieznanych jest specem od przeżycia w dżungli – niezależnie od tego, czy jest to dżungla a la „Wielka księga dżungli”, czy dżungla a la Nowy Jork. W ciągu pierwszych pięciu minut seansu okazuje się, że teraz jego umiejętności będą bardzo przydatne, ponieważ ulicami właśnie zaczęła się przelewać fala żywych trupów. Co więcej, jego wiedza nie jest niezbędna tylko do przetrwania najbliższej rodziny, ale też – całego narodu. Armia Stanów Zjednoczonych szybko organizuje dla Brada (OK, grał niejakiego Gerry’ego, ale nie potrafię o nim inaczej myśleć) ewakuację i zleca niezwykle ważną misję. Pan Pitt będzie musiał się udać do Korei, wraz z grupą naukowców i żołnierzy, by ustalić źródło epidemii i spróbować ustalić możliwe sposoby walki z nią.

Przez pierwszą tercję filmu akcja rozwija się w niesamowicie satysfakcjonujący sposób – szczerze mówiąc, mimo że do finału brakowało jeszcze tak wiele, byłem już gotowy zakochać się w „World War Z”. To było takie miłe doświadczenie, obserwować losy bohaterów, którzy naprawdę myślą podczas epidemii zombie i starają się w możliwie efektywny sposób wykorzystywać swoje umiejętności. Co więcej, nie tylko Brad dobrze sobie radził, ale również nie gorsza byłą jego żona, tak odległa od stereotypu panienki w opałach. Miałem wrażenie, że oglądam – co wydaje się niepodobne – realistyczny film o żywych trupach. Zakładając, że taki typ epidemii byłby w ogóle możliwy, miałem uczucie, że właśnie tak mogłyby wyglądać hipotetyczne wydarzenia w jakimś miejscu na świecie. I to było naprawdę świetne uczucie.

Niestety, po wspomnianej jednej trzeciej seansu film najwyraźniej osiągnął szczyt swoich możliwości i później było już tylko gorzej. Katastrofa rozpędzała się co prawda powoli, ale gdy już nabrała pędu, rozbiła cały urok „World War Z” w drobny mak. Zaczęło się od nielogiczności i koncertowych pokazów ślepego szczęścia w nadmiernych ilościach, które bardzo skutecznie zaczęły podważać stawiający na realizm klimat. Następnie byłą seria żartów, tudzież „żartów” – nadal nie wiem, czy zamiarem twórców było faktycznie rozbawienie publiczności, czy po prostu były to kiepsko napisane dialogi i sceny. Wszystko zaś zmierzało w kierunku filmu o ostatnim myślącym człowieku na świecie, który jako jedyny potrafił dodawać dwa do dwóch. Znacznie lepiej by było dla filmu, gdyby kilka scen choć delikatnie zmieniono, a kilka po prostu wycięto w pień. Nie da się utrzymać jakiegokolwiek poczucia realizmu i logiki, gdy Brad notorycznie jest jedynym ocalałym z kolejnych, szybko po sobie następujących katastrof.

Największy mój problem z „World War Z” po wyjściu z seansu był taki, ze kompletnie nie wiedziałem, czym ten film chciał być. Zaczął jako inteligentny film katastroficzny, który obrazował to, jak sytuacja mogłaby się potoczyć, gdyby zombie naprawdę zagroziły ludzkości. Później twórcy dynamicznie przełączyli się na komedię sensacyjną, by ostatecznie zatrzymać się na etapie „koniec świata według Michaela Baya”. Wielce tego żałuję, gdyż bardzo wyraźnie czułem, jaki ten film miał niesamowity potencjał. Ba, sam przed sobą bardzo długo broniłem „World War Z”, powtarzając jak mantrę, że ta scena nie jest głupia, twórcy ją po prostu tak pokrętnie wymyślili. W końcu jednak i moja tama pękła, przez co do końca seansu raczej śmiałem się razem ze wszystkimi pozostałymi widzami na sali, zamiast bronić w myślach ten tonący statek przed szyderczym nastrojem publiki.

Na otarcie łez mogę powiedzieć, że to chyba najlepiej zrealizowany film o zombie pod względem wizualnym. Szczególnie chodzi mi o te wszystkie sceny, w których truposzy na planie były po prostu tysiące. Wrażenie „przelewającej się fali” było rewelacyjne. Z drugiej strony, sam koncept zombie podszedł mi co najmniej umiarkowanie – nadmiar zabawnych dźwięków i przerysowanej mimiki ostatecznie stał się kolejnym powodem do śmiechu, który bardzo brutalny sposób zarzynał dramatyzm każdej sceny. Dodam też, że „World War Z” powinno zgarnąć nagrodę w kategorii „najbardziej bezużyteczne 3D”. To już w „Krwawych Walentynkach Trzy De” twórcy postarali się chociaż, żeby w kierunku publiki poleciał kilof. A tu nic nie poleciało…