Wojownicze Żółwie Ninja – Teenage Mutant Megan Fox

Miałem ten komfort, że wybierając się do kina na najnowszą iterację „Nastoletnich Zmutowanych Ninja Żółwi”, byłem już odpowiednio nastawiony. Cały świat zmieszał ów film z błotem i to w znacznie bardziej jednoznaczny sposób, niż się spodziewałem. Dzięki temu wiedziałem, że mały chłopiec we mnie będzie najprawdopodobniej płakał podczas seansu. Byłem pogodzony z tą myślą i gotowy zmierzyć się z losem. I najprawdopodobniej dzięki temu skrajnie negatywnemu nastawieniu… aż tak strasznie nie cierpiałem.

I nie zrozumcie mnie źle – nowe „Żółwie” nie są dobrym filmem. Nie są nawet blisko dobrego filmu. Ale też niemożliwe było chyba jednoczesne spełnienie wszystkiego tego, co zostało już w internecie napisane, więc siłą rzeczy otrzymałem coś trochę lepszego od tego, czego się spodziewałem. Mogę na przykład z ręką na sercu powiedzieć, że wolę nowe „TMNT” od „Transformers” w przedziale od drugiej do czwartej części. Nawet jeśli filmy te prezentują podobny poziom braku finezji i treści, to przynajmniej ten pierwszy jest krótszy o… godzinę. Tak, „Żółwie” trwają rozsądne półtorej godziny, więc nawet jeśli już sięgałem do twarzy, żeby wydrapać sobie oczy, to ostatecznie po prostu nie starczyło mi czasu, by akcję tę sfinalizować.

Fabularnie jest… cóż, źle. I to nie dlatego, że dotychczasowe produkcje z logo „TMNT” były szczególnie rozsądne. To dlatego, że mając tyle możliwości do wyboru, twórcy często wybierali te najgorsze, najmniej ciekawe i przy okazji po prostu skrajnie głupie. Prosty przykład – mistrz Splinter nauczył się ninjutsu z… książki. Ze wszystkich szalonych rzeczy, które można było wstawić jako historię tła dla gadającego szczura, autor scenariusza zdecydował się na przypadkowy kontakt z książka na śmietniku. Ja wiem, że czytelnictwo kuleje i trzeba prezentować jego pozytywne walory, ale nie tędy droga.

Podobnie ma się sprawa z kilkoma konceptami. Bardzo Zły Plan Zniszczenia Świata jest rekordowo miałki i nieciekawy. Wizualny projekt Shreddera jest… wiecie, nawet nie wiem, od czego zacząć. Tak nudnego projektu End Bossa nie widziałem chyba w żadnej wysokobudżetowej produkcji przez ostatnie dziesięć lat. Postrach mojego dzieciństwa wygląda jak połączenie Silver Samuraia (z ostatniego filmu z Wolverinem) z blenderem. Podobne kalectwo spotkało mistrza Splintera, który momentami wyglądał, jakby grafikowi się coś pomieszało przy renderowaniu. I do tego jakość samej animacji była tak niska, że ów szczur wyglądał na uciekiniera z niskobudżetowego serialu telewizyjnego z lat 90-tych. I to w sytuacji, kiedy jakości pozostałych efektów CGI ciężko coś szczególnie ciężkiego zarzucić.

Już się trochę rozpisałem, a nadal nie było słowa o fabule. Cóż, nieprzypadkowo – ta jest skrajnie banalna, co samo w sobie nie byłoby jeszcze takie złe. Ot, Żółwie starają się być superbohaterami i pomagać ludziom. Shredder zaś śni o byciu typowym arcyłotrem i do tych samych ludzi strzela albo ich kroi. Temat zamknięty, dwie strony ze sobą walczą. Gdyby tylko ubrano ten schemat w odrobinę finezji i uniknięto absolutnie pozbawionych kreatywności rozwiązań, które opisałem powyżej, byłoby całkiem OK. Biorąc oczywiście pod uwagę, że efekty, choreografie i dynamika są w takim kinie królami, a nie treść i narracja.

Banalny i nieciekawy scenariusz zostaje ostatecznie sprowadzony do parteru i rozszarpany na strzępy przez dialogi, które osiągają zero absolutne, i aktorstwo, przez które momentami czułem, że podstawy naszego świata drżą w posadach i chcą się rozkruszyć. Zajmijmy się najpierw pierwszą kwestią. Otóż, wymiany zdań między postaciami chyba nie były w ogóle planowane w pierwotnym zamyśle filmu i aktorzy musieli na bieżąco coś wymyślać. W całym filmie nie ma ani jednej linijki tekstu, która byłaby zabawna. Gorzej! W całym filmie nie ma ani jednej linijki tekstu, która by nie wywoływała większego bądź mniejszego uczucia zażenowania. Oczywiście, można powiedzieć, że dialogi w takim kinie nie mają większego znaczenia… ale w tym sęk właśnie. Te dialogi są aż tak złe. Ba, użyję nawet „caps locka”, żeby podkreślić wagę tej sprawy. Te dialogi są AŻ TAK złe. Gdyby podobna jakość była prezentowana przez scenariusz „Avatara”, Cameronowi pękłaby kamera w trakcie kręcenia, gwarantuję.

Ostatnią kwestią jest wspomniane wcześniej aktorstwo, które perfekcyjnie koresponduje z dialogami, prezentując identyczny poziom. Nigdy nie byłem szczególnym przeciwnikiem Megan Fox, nawet lubiłem jej drugoplanowe lub epizodyczne występy. Niestety, okazało się, że w pierwszoplanowej roli nawet ja nie jestem w stanie jej strawić. W sumie jest to nawet jakiś powód, żeby „TMNT” ostatecznie obejrzeć. Nieczęsto widzi się w blockbusterach aktorstwo na poziomie horrorów typu „Dwugłowy rekin atakuje”*, zamawianych hurtowo przez amerykańskie stacje telewizyjne. Połączenie takiego kunsztu aktorskiego z AŻ TAK strasznymi dialogami stworzyło w sumie trudną do podrobienia jakość.

Widzicie jednak, nawet mimo tego wszystkiego, co napisałem powyżej… na samym filmie nie było aż tak źle. Przede wszystkim nie czułem się do końca tak, jakby ktoś bezceremonialnie zgwałcił moje wspomnienia z dzieciństwa. Otóż, Żółwie same w sobie nie były takie straszne i było ich relatywnie dużo. Z jednej strony zawodził trochę koncept wizualny (te potworne nosy), ale z drugiej – same różnice i w wyglądzie, i w charakterach bohaterów zostały całkiem przyzwoicie uchwycone. Nie brakowało też pizzy, a to kluczowe. Zaś na otarcie łez było jedno przyzwoite mano-a-mano ze szczurem i blenderem w rolach głównych oraz całkiem nieźle zrealizowana batalia na górskim stoku. Jasne, to niewiele, ale mimo wszystko jest to jakiś sposób na delikatne odbicie się od dna.

Już teraz wiadomo, że druga część „Wojowniczych Żółwi Ninja” zostanie wyprodukowana. Mam nadzieję, pewnie głupią, że ktoś wyciągnie wnioski z miażdżącej krytyki i obok hitu kasowego zrobi też po prostu przyzwoity film. To jest do osiągnięcia, gdyż same Żółwie – a te są, siłą rzeczy, kluczowe – nie były najgorszym elementem tego obrazu. Gdyby tylko komuś chciało się odpalić milion grupie geeków, których zadaniem byłoby napisanie dialogów, bylibyśmy na właściwej drodze. A jeśli już jestem przy marzeniach, to jeszcze wymieniłbym Megan Fox na Zoe Saldanę albo kogokolwiek innego, kto nie tylko wygląda, ale również gra. I byłby kolejny plus. Restart „TMNT” jest w opłakanym stanie, ale… wydaje mi się, że da się go odratować.
*Widziałem „Dwugłowy rekin atakuje”, wiem, co mówię.