Weapon X – Logan, jakiego znamy, Logan, jakiego kochamy

Zawsze staram się podchodzić z dużą dozą rezerwy do klasycznych komiksów. Zdaję sobie sprawę, że często jest bardzo ciężko docenić niektóre ze starszych historii, które kiedyś były przełomowe i zniewalały umysły fanów, a dziś… cóż, a dziś już mocno nie przystają do aktualnych standardów narracyjnych. Powrotu do „Weapon X” obawiałem się zaś w dwójnasób, gdyż był to właśnie… powrót. Czytałem ten komiks wieki temu, kiedy ukazał się w ramach świetnej serii Mega Marvel, i bardzo mi się podobał. Głupi jednak byłem niemożebnie i moja kopia gdzieś zaginęła*. Zaś samej fabuły już praktycznie nie pamiętałem, więc postanowiłem przeczytać opowieść jeszcze raz, tym razem już dzięki Wielkiej Kolekcji Komiksów Marvela.

Historię można bez problemu streścić jednym zdaniem. Na kartach komiksu poznamy jeden z najmroczniejszych zakamarków z przeszłości Logana – dowiemy się, jak to się stało, że jego szkielet przybrał taki ładny, metaliczny połysk. I… to zasadniczo wszystko, co warto streszczać – cała narracja kręci się wokół tego jednego tematu i żal byłoby zdradzić zbyt wiele. Od razu nadmienię, że kocham takie historie, kocham obserwować narodziny superbohaterów. Zaś „Weapon X” to jedna z lepszych tego typu opowieści. I na pewno jedna z najbardziej brutalnych i najmniej cukierkowych.

Choć powieść obrazkowa Barry’ego Windsora-Smitha ma już swoje lata, nie potrafię mówić w tym wypadku o starzeniu się. Wręcz przeciwnie – jestem niesamowicie zaskoczony, że narracja tak dobrze zniosła próbę czasu i robi wrażenie bardzo bliskie współczesnemu. Warto tu też zaznaczyć, że jest to komiks, który wymaga skupienia w trakcie czytania, jeśli chce się z niego wyciągnąć pełnię wartości. Nie wynika to do końca z dynamiki akcji, a z niesamowitego napięcia panującego między bohaterami. Dobrze jest dać sobie czas i nie pędzić przez kadry.

Elementem, który cieszy oko bez względu na upływ czasu, jest niezwykle przyjemna kreska Barry’ego Windsora-Smitha. A jeszcze bardziej od niej – ciekawe koncepcje, świetnie zwizualizowane na kolejnych stronach. Muszę przyznać, że naprawdę czuć, iż całe „Weapon X” jest zrobione od początku do końca przez jedną osobę – w trakcie lektury miałem ciągłe wrażenie „kompletności” poznawanej historii. Kiedy byłem małym brzdącem, w ogóle nie zawracałem sobie głowy takimi „detalami” – kończyny fruwały na lewo i prawo, więc było dobrze. Dziś to szczerze doceniłem.

PS: Jeśli ciekawi Was, czemu stare komiksy są kolorowane tak, jak są, to na stronie Wielkiej Kolekcji Komiksów Marvela został opublikowany świetny, krótki, treściwy artykuł na ten temat.

*Miałem też jubileuszowy, 50-ty zeszyt „Amazing Spider-Man”! Z hologramem na okładce! I go zgubiłem! Jestem tępy…