Wake – Scott Snyder i jego Wodny Świat

Morska postapokalipsa jest tematem cokolwiek śliskim (ha ha). Nie wiedzieć czemu, ciężko jest z niej wycisnąć coś sensownego i wiarygodnego. Może dlatego, że utarło się, iż najbardziej przerażającym mieszkańcem oceanów jest rekin, a ten swoją niszę w popkulturze już ma i bynajmniej nie jest ona – ta nisza – związana z życiem po końcu świata. Już dawno temu Kevin Costner próbował ożenić „Mad Maxa” z morską opowieścią i skończyła się to spektakularną klęską pod postacią trudnego w odbiorze filmu „Wodny Świat”. Dosyć niedawno zaś za podobny temat złapał się Scott Snyder, którego dotąd znałem głównie z rewelacyjnych komiksów o Batmanie (przypomnijmy: mowa o „Court of Owls”, „Death of the Family” oraz „Year Zero” i „Endgame”). Jak sobie poradził z „The Wake”?

Na wstępie trzeba zaznaczyć, iż wspomniane „życie po końcu świata” nie jest tematem przewodnim całej serii. Pierwsze pięć zeszytów pokazuje drogę do apokalipsy, a drugie pięć – w zaskakująco płynny sposób – przenosi akcję 200 lat do przodu, prezentując czytelnikowi to, co zostało z ludzkości. Cała opowieść kręci się wokół odnalezionej na dnie oceanu rasy syren. Bynajmniej nie należy ich kojarzyć z uroczą Ariel – wyobraźcie sobie raczej znaną bohaterkę Disneya w wersji „gender bender”, czyli po zmianie płci. I po intensywnych latach na siłowni. I po piłowaniu zębów. I ze złym nastawieniem do obcych, w stylu teksańskim – strzelamy do wszystkich, którzy wejdą na naszą posesję. A nasza posesja obejmuje ponad 70% powierzchni Ziemi. Już po was.

Pierwszą część historii czyta się szybko, lekko i wręcz wyśmienicie. Nie przez nadmierną złożoność, a przez świetną rękę Snydera do pisania postaci. Pierwszoplanowa bohaterka, doktor Lee Archer, jest silną, zawadiacką kobietą, która lepiej dogaduje się z waleniami niż z ludźmi. Towarzyszy jej sklecona na szybko ekipa naukowców do rządowych zadań specjalnych – i każdy z członków tego tymczasowego stowarzyszenia ma niesamowicie silny, zapadający w pamięci charakter. To jest po prostu magia talentu Snydera – na przestrzeni dwóch zeszytów potrafi tak zarysować tych 6-8 postaci, że każdemu z osobna będzie się kibicowało.

Całość niestety traci jakość po przejściu do drugiej fazy opowieści. Żeby nie było wątpliwości – kolejne komiksy wyraźnie sugerują zmianę czasu akcji i mój zawód nie wynikał z nagłej rotacji obsady bohaterów. Tu chodzi o problem zbieżny w naturze z tym, który miał „Wodny Świat”. Po prostu świat przedstawiony nie jest nawet za grosz wiarygodny. Relacje społeczne po końcu świata są nakreślone na szybko i mało dokładnie. Wyraźnie widać, że „Wake” cierpi na zbyt małą liczbę dostępnych zeszytów. Łatwiej jest w pięciu zeszytach przedstawić dobrą historię osadzoną w świecie nam znanym i bliskim. Ale pięć zeszytów na ukonstytuowanie zupełnie nowego, fantastycznego uniwersum, stworzenie bohaterów, utkanie intrygi i jeszcze zaserwowanie satysfakcjonującego finału? To za mało, i tyle. A, jak na złość, Snyder chciał na dokładkę wycisnąć z tak małej objętości jeszcze więcej niż w ogóle wypadałoby próbować. Efektem tego stała się fantasmagoryczna, niespójna opowieść, w której autor pływał po wierzchu swoich szalonych wyobrażeń, mających w jego myślach pewnie znacznie więcej sensu.

Pozytywnie na odbiór „Wake” na pewno nie wpływa niedbała kreska Seana Murphy’ego. Wszystkie dziesięć zeszytów wygląda na wyrwane ze szkicownika i naprędce pokolorowane. Niechlujne ilustracje w ogóle nie ułatwiają zrozumienia szalonej wizji scenarzysty, przez co cały komiks w efekcie wygląda na sklecony na prędko, na kolanie. Gdyby całą serię rozbudować o przynajmniej pięć kolejnych zeszytów, przytemperować odrobinę poziom szaleństwa i przygotować budżet pod zatrudnienie solidniejszego artysty, „Wake” mógłby być ciekawą powieścią obrazkową. W aktualnym stanie uważam jednak efekt pracy duetu Snyder-Murphy  za słabego reprezentanta możliwości utytułowanego scenarzysty historii z Batmanem. Tyle, na ile poznałem dorobek Scotta Snydera, ma on w swoim repertuarze wiele znacznie lepszych pozycji.