Czasem człowieka nachodzi chęć obejrzenia filmu miłego, lekkiego i przyjemnego. Powinien być obrzydliwie politycznie poprawny, z obowiązkowym happy endem. Gdyby jeszcze śmieszył raz na kilka minut, to już byłoby wręcz cudowanie. Właśnie z myślą o takich chwilach Paul Weitz najwyraźniej nakręcił swój film – „W doborowym towarzystwie”. Warto wspomnieć, że ten pan dostarczał już nam zabawy przy okazji filmów „Był sobie chłopiec” czy „Mrówka Z”. Gdyby sprawdzać zgodność „In good company” z przedstawionym powyżej „ideałem”, to otrzymany wynik na pewno oscylowałby w okolicach 100%.
Przyjemna, sztampowa fabuła doskonale pasuje do lekkiej konwencji. Na talerzu dostajemy opowieść o perypetiach 50-letniego weterana branży reklamowej, Dana Foremana (Dennis Quaid) i jego nowego szefa – 26-letniego „złotego dzieciaka” (Topher Grace). Mamy tu wszystko – zwolnienia, awanse i romanse. Jedyny problem stanowi przesadzony kontrast między „tymi dobrymi” i „tymi złymi”.
Bardzo pozytywnie zaskoczyła mnie muzyka, przygotowana przez Stephena Traska. Kawałki wpadały w ucho i, o dziwo, zapadły mi w pamięć. Chętnie bym posłuchał jeszcze utworów tego pana w innych filmach – zobaczymy, czy poradzi sobie równie dobrze.
O stronach technicznych filmu nie ma się za bardzo co rozpisywać. Montaż był jak najbardziej poprawny, a ujęcia trafnie dobrane. Niestety, o aktorstwie też można jedynie powiedzieć, że było poprawne i nic ponadto. Choć można dodać, że na młodego Tophera Grace’a patrzy się naprawdę przyjemnie (ale nie w taki sposób, w jaki patrzy się na Scarlett Johansson, rzecz jasna).
Reasumując. „W doborowym towarzystwie” jest dobrym wyborem, gdy macie trochę wolnej gotówki oraz czas w sobotę, z którym nie wiecie co zrobić. Zawieść się nie zawiedziecie, bo i nie ma na czym. Ot, kolejny lekki film na poprawę humoru.
28.03.2005