Uncharted 2 oraz 3 – Przygoda życia

Pierwszy „Uncharted” był dla mnie bardzo przyjemnym, choć specyficznym odkryciem. Mimo zastosowania dosyć archaicznych rozwiązań, gra naprawdę potrafiła przykuć do telewizora. I do dziś wygląda ładnie. Po kolejnych dwóch częściach spodziewałem się przede wszystkim więcej tego samego. Poniekąd miałem rację, ale… postępy, jakie Noughty Dog zrobiło między jedynką a dwójką były wręcz onieśmielające. Trójka zaś była pięknym przypieczętowaniem przygód Nathaniela Drake’a na Playstation 3.

Jako że Uncharted 2 oraz 3 łyknąłem praktycznie jedno po drugim, postanowiłem też o nich zbiorczo napisać. Jest to o tyle łatwiejsze, że między ostatnimi dwiema częściami nie było już tak drastycznego skoku jakościowego, jak to miało miejsce po jedynce. Dwójka „po prostu” ustawiła poprzeczkę absurdalnie wysoko, a trójka… bez większego problemu poradziła sobie i była co najmniej tak samo dobra.

Obydwie historie przypominają przygody Indiany Jonesa – czyli w tym zakresie nic się nie zmieniło od czasu „Drake’s Fortune”. W „Among Thieves” przyjdzie nam się zmierzyć z niejakim Lazarevicem, który, podążając tropami Marco Polo, chce wejść w posiadanie mitycznej potęgi. Oczywiście, w całą kabałę Nate zostaje wmieszany już na samym początku. Później zaś wielokrotnie będzie zdradzony, postrzelony i pozostawiony na pewną śmierć. I zawsze się wygrzebie z nawet najgorszych kłopotów, między innymi dzięki pomocy Eleny i Sully’ego.

„Drake’s Deception” opowiada z kolei bardziej osobistą historię. W końcu poznamy przeszłość Nate’a i dowiemy się, jak los połączył ścieżki jego i Sully’ego. Ponownie pojawi się też niezastąpiona Elena, zaś gościnny występ zalicza Chloe, która debiutowała w „Among Thieves”. Oczywiście, i tym razem nie mogło zabraknąć podążania śladami historycznej wyprawy oraz rywalizacji o legendarny skarb.

Obydwie historie są bardzo proste i… bardzo dobrze napisane. Uncharted to jedna z tych serii gier, w których szczerze przejmuję się losami bohaterów – lubię ich, ciekawi mnie ich przeszłość oraz relacje między nimi. Po prostu kocham do obłędu zawadiacki ton wszystkich dialogów, doprawiony wprost idealnie podłożonymi głosami. Nie bez znaczenia są tu również bardziej, nazwijmy to, graficzne osiągnięcia. Miałem uczucie, że Noughty Dog wycisnęło z mimiki twarzy nawet więcej niż Quantic Dreams przy swoim Heavy Rain.

Skoro już przy oprawie wizualnej jesteśmy – ta jest po prostu obłędna. Raz że wszystko jest wprost niezwykle gładkie. Robi to tym większe wrażenie, gdy człowiek sobie uświadomi, że Playstation 3 ma już prawię dekadę na karku, a oprawa Uncharted czy to 2, czy 3 może onieśmielić niejeden współczesny tytuł PeCetowy. I bynajmniej nie jest to zasługa tylko owej gładkości! Gdzie tam! Przejdźmy do punktu numer dwa: wprost nieziemsko skonstruowanych i zaprojektowanych map, które niejednokrotnie zaparły mi dech w piersi. Zaś scena otwierająca Uncharted 2 to prawdziwe arcydzieło! Wspinaczki po zwisającym na przepaścią pociągu nie zapomnę chyba nigdy. Przygody Nate’a zdecydowanie zaliczają się do tych tytułów, w których zdarzyło mi się czasem po prostu zatrzymać na jakiś czas w jednym miejscu i podziwiać widoki.

W stosunku do pierwszej części przygód Drake’a, znaczącym usprawnieniom uległy wszystkie elementy związane z mechaniką gry. Szczególnie mocno jest to odczuwalne w fazach platformowych, w których Nate nabrał w końcu trochę gracji i przestał poruszać się w sposób tak sztywny, jak to miało miejsce wcześniej. Z kolei walka została ulepszona i wzbogacona o nowe rozwiązania, związane głównie z lepszym wykorzystaniem otoczenia podczas starć. W tym przypadku wywindowano również AI przeciwników na sporo wyższy poziom – wszelkiej maści bandyci nie pchają się już tak ochoczo pod nóż.

Jedną ze zmian, która mnie chyba najbardziej ucieszyła, było świetne zrównoważenie etapów „strzelanych” z tymi „skakanymi”. W jedynce można było czasem odczuć lekkie znużenie, gdyż poszczególne sekcje platformowe potrafiły się ciągnąć naprawdę długo i… cóż, miało się już ochotę po prostu do czegoś postrzelać. Natomiast dwie kolejne części Uncharted radzą sobie tu już po prostu świetnie, ładnie mieszając formaty rozgrywki i ciągle dorzucając jakieś nowe pomysły do i tak obszernego worka. Wspomniana wspinaczka po pociągu? Jest. Jazda na oklep i prowadzenie ostrzału na pustynnej drodze? Są. Walka w luku bagażowym płonącego samolotu? Prosta sprawa. Ucieczka po walącym się, starożytnym moście? Oczywiście, że tak!

Wiele z powyżej opisanych przeze mnie kwestii to sprawy czysto techniczne. W Uncharted jest jednak coś więcej. To gra, która ma tak naprawdę wartość jeszcze większą niż wynikałoby z prostej sumy składników. Ma w sobie jakąś nieuchwytną magię, która potrafiła sprawić, że naprawdę czułem się, jakbym przeżywał przygodę mojego życia. Obok God of War, jest to druga seria, która sprawiła, że jestem naprawdę szczęśliwy z powodu zakupu PlayStation 3. Inaczej nie poznałbym Nathaniela Drake’a, a to byłaby wielka strata.