Ultimates – Gdyby drużyna Avengers powstała na początku XXI wieku

Pierwszy tom „Ultimates” to świetna okazja, by odpowiedzieć sobie na jedno z pytań dotyczących sensu istnienia: czy lubisz restarty? Czy lubisz, gdy znani na wylot bohaterowie przyjmują role trochę inne lub skrajnie inne? Czy lubisz różne podejścia do tego samego tematu? I wreszcie: czy dla Ciebie liczy się tylko klasyka, czy może jest jednak miejsce na uwspółcześnianie starych opowieści? Ja już jakiś czas temu pogodziłem się faktem, że jestem elastyczny i chętnie łapię się za reimaginacje różnych serii. „Ultimates” to po raz kolejny potwierdziło. Co więcej, mam wrażenie, że jest to seria, która może zachęcić do okazjonalnego przeczytania wersji alternatywnej nawet tych bardziej zagorzałych przeciwników.

Jest to jedna z tych historii, które łatwo się streszcza, w szczególności, jeśli człowiek nie chce się za bardzo zagłębiać, by uniknąć spoilerów. Nick Fury, szef SHIELD, wywalczył sobie możliwość stworzenia supergrupy, mającej chronić Ziemię przed najazdami obcych, predatorów czy innych maszkaronów. Start był naprawdę przyzwoity – od razu na pokład zapisał się Tony Stark, powszechnie znany w uniwersum Ultimate jako Iron Man. Równie łatwo poszło z Wasp i Giant Manem. Niewiele później udało się odnaleźć zagubionego w czasie i lodzie Kapitana Amerykę, co z kolei zapowiadało postępy w pracy nad superżołnierskim serum doktora Bannera. Warto tu zaznaczyć, iż obecność wspomnianego okularnika bynajmniej nie zakładała obecności Hulka – ten miał być już na dobre wypleniony z krwiobiegu Bruce’a. O ile kompletowanie pierwotnego składu poszło nienajgorzej, o tyle Nick Fury szybko trafił na inny problem. Brak przeciwnika, który mógłby uzasadnić utworzenie kosztownego oddziału.

To jest właśnie urok „Ultimates” – ciekawe spojrzenie na klasyczną drużynę. Sam nie kojarzę historii, w której pewnym problemem byłby brak przeciwnika i, związane z tym, kłopoty medialne. A jeśli komuś przeszło przez myśl, że musi to być w takim razie strasznie nudny i smutny komiks superbohaterski, to… nic bardziej mylnego. „Ultimates” stoi między innymi doskonale zarysowanymi relacjami między postaciami. Ciężko przejść obojętnie obok któregokolwiek z członków alternatywnego zespołu Avengers. Niektórych łatwo lubić, innymi gardzić, a jeszcze inni okryci są delikatnym całunem tajemniczości. Zaś gdy historia zbliża się do swojego finału, serwuje czytelnikom demolkę najwyższej próby.

Mark Millar odwalił kawał niesamowitej roboty, próbując uwspółcześnić powstanie drużyny Mścicieli. A chyba najlepszą miarą jego sukcesu jest… kinowe uniwersum, które między innymi właśnie z „Ultimates” czerpie garściami. Samuel L. Jackson w roli Nicka Fury’ego jest najprostszym przykładem, ale na tym się bynajmniej nie kończy. O ile często za wzór fabularny kinówek służą historie z głównego nurtu komiksów Marvela, o tyle sama narracja i styl prowadzenia akcji bardzo często przypominają to, co napisał właśnie Millar. Zresztą, to zasługa nie tylko samych scenariuszy, ale też filmowych kadrów Bryana Hitcha. Tak jak kiedyś uważałem „Superman: Earth One” za gotowy, pięknie rozrysowany skrypt, tak samo mam teraz z „Ultimates”. Mam wrażenie, że ten komiks można byłoby po prostu z biegu ekranizować i uzyskać naprawdę niezły efekt.

Komiks Millara i Hitcha jest jednym z kilku już powodów, dla których uważam, że uniwersum Ultimate warto dać szansę. nawet jeśli nie jest się fanem równoległych światów, alternatywnych rzeczywistości, restartów i innych, komiksowych zabaw w miksowanie starego z nowym. Dzięki skromnej liczbie tytułów, da się za tym ciągiem czasoprzestrzennym nadążyć. Zaś wspomniane wyżej uwspółcześnienie i filmowość, sprawiają, że opowieści z tej serii czyta się szybko, lekko i przyjemnie. I przy okazji poznaje się materiał źródłowy, służący często za inspirację dla niektórych rozwiązań z uniwersum filmowego – same zalety. A wady? Jeśli ktoś kocha superbohaterów, ciężko się tu jakichś istotniejszych problemów doszukać.

PS: Zaś jeśli już wiedziecie, że lubicie się czasem dać pochłonąć przez dobrą, alternatywną historię, to gorąco polecam „Spider-Man Noir”.