Transformers 4: Wiek zagłady – Moje dzieciństwo zostało zniszczone. Znowu…

Dobrze pamiętam, jaki szczęśliwy wyszedłem z kina po seansie z pierwszymi „Transformerami”. Nie spodziewałem się niczego odkrywczego, a dostałem naprawdę solidnie nakręcone, kreatywne kino akcji z bohaterami z piaskownicy. I nawet moje wspomnienia z dzieciństwa nie zostały brutalnie zgwałcone! Później… Później zaś był płacz i zgrzytanie zębów. Podczas seansu dwójki prawie wybiegłem z sali z krzykiem, gdy główny bohater trafił do nieba dla robotów, a Optimus Prime wziął się za przeszczep organów. Myślałem, że kontynuacja, „Zemsta upadłych”, może być w takim razie już tylko lepsza. Cóż, nie była – zamiast patrzenia na starcia robotów, byłem zmuszony oglądać kolejne rozmowy kwalifikacyjne i problemy z kobietami. Choć pojawiają się racjonalne argumenty, że jednak niebo robotów było gorsze od rozmów kwalifikacyjnych i nie będę się z tym kłócił.

Nie byłem już na tyle głupi, by myśleć, że w takim razie czwórka, „Wiek zagłady”, będzie lepsza od pozostałych filmów. Ale nie myślałem, że może być wiele gorsza. I zgadnijcie, co się okazało…

Że jednak może być jeszcze straszniej, rzecz jasna. Nie mówię, że to z automatu przebija myśliwiec chodzący o lasce i transplantację kończyn. Muszę jednak uczciwie przyznać, że twórcy robili wszystko, by pobić swoje własne pomysły i rekordy. Mam na przykład wrażenie, że czwarte „Transformery” najbardziej kreatywnie unikały pokazywania scen akcji z robotami. Zawsze było coś lepszego do przedstawienia.

Dobrym przykładem jest (jakże zła) scena pościgu, w której ekipa głównych bohaterów ucieka przed siłami rządowymi. Równocześnie, w trakcie jej trwania, ma również miejsce walka Optimusa Prime’a z Lockdownem. Niestety, zamiast skupiać się na tym drugim, Michael Bay ze starcia robotów zrobił prawie niewidoczne tło dla mało kreatywnego pokazu jazdy.

Charakterystyczne dla tego filmu jest również unikanie animacji samej transformacji. A transformacja, zgodnie z moimi wyobrażeniami, powinna akurat być nakręcona w 8k i 4D, dając przynajmniej 300 klatek na sekundę. Tak, żebym mógł się cieszyć każdym najdrobniejszym detalem, ponieważ moje zabawki tak nie potrafiły. Bay i na to znalazł remedium. Nie licząc może czterech-pięciu pokazanych w pełni przemian, cała reszta jest przerywana zaraz po rozpoczęciu (wychodzi na to, że biceps Wahlberga jest atrakcyjniejszym widokiem). Albo, i to jest jeszcze lepsze, tradycyjna transformacja została zastąpiona rozsypaniem się na milion kostek i ponownym przekształceniem się gotowego już robota. Tym samym kreatywne lenistwo osiągnęło absolutnie niespotykane wyżyny.

Całość jest dobijana przez fabułę. Celowo zostawiłem ją sobie na później, mimo że jest to jedna z tych kwestii, z którymi na ogół się rozprawiam w pierwszej kolejności. Jednak to widowisko, a nie opowiedziana historia, jest najważniejsze w takich produkcjach. Ustaliliśmy już jednak, że widowiska nie ma, więc można sprawdzić, czy chociaż scenariusz ratuje sprawę.

Oczywistym jest chyba, że nie.

Mark Wahlberg wciela się w kulturystę, który jest, ponoć, majsterkowiczem. Niestety, spod jego młotka nie wychodzi nic, co by przekraczało możliwości popsutego rekwizytu z filmu S-F, tak z końca lat 70-tych. Dlaczego tak się dzieje, nikt nie wie. Nie wie nawet jego córka, która… naprawdę nie wiem, jak się dostała na plan zdjęciowy, ale o reżyserze krążą bardzo brzydkie plotki w tym zakresie. „Era zagłady” jest wypchana po brzegi dialogami, które mogłyby zostać uratowane tylko przez dobór obsady. Niestety, Wahlberg jest jedną z tych osób, która się za bardzo stara, przez co wszystko wychodzi mu gorzej od takiego Dwayne’a Johnsona, będącego po prostu sobą. Przez to na rolę Marka (i całej reszty) patrzyłem z prawdziwym, niekłamanym bólem. Wszystko, co mówili, było tak źle napisane, a oni dalej wkładali w te słowa serce, wiarę i swoją pracę… By w efekcie osiągnąć jeszcze bardziej groteskowy efekt.

Są takie rzeczy, z którymi mogą sobie poradzić tylko najlepsi z najlepszych. Gdy Sylvester Stalone, ubrany w strój Sędziego Dredda, krzyczy „I AM THE LAAAW”, jest to głupkowate, ale jednocześnie epickie – sala staje w płomieniach, publika szaleje. Wystarczy, że Arnold powie „GET INTO THE CHOPPA” i każdy fan kina akcji wie, że jest w niebie. Ale kiedy bezimienny, nieciekawy agent oświadcza – po usłyszenia stwierdzenia, że nie posiada nakazu – „moja twarz jest moim nakazem”, to, niestety, rzeczywistość pęka w szwach, a widz zostaje wciągnięty do równoległego wymiaru, zbudowanego tylko i wyłącznie z nudnego zażenowania.

Najnowsze „Transformery” nabierają rozpędu dopiero na finałowe pół godziny. Zaś przez ostatnie piętnaście czy dwadzieścia minut na ekranie wreszcie – po raz pierwszy! – pojawiają się Dinoboty, które przecież tak intensywnie reklamowały ten film. To był etap, przy którym czułem się już zwyczajnie oszukany – miałem Grimlocka i to była jedna z moich ulubionych zabawek…

Rozumiem doskonale, że ten film został nakręcony tylko i wyłącznie dla kasy, zaś w tym zakresie Bayowi jak zwykle się udało. „Wiek zagłady” otwarcie miała wręcz – ha ha – kosmiczne. Nie rozumiem jednak jednej rzeczy i jest to kwestia, która mnie fascynuje. Skoro i tak już jest ten budżet, to czy nie można byłoby się postarać nakręcić czegoś… bo ja wiem? Dobrego? Po co za te setki milionów dolarów kręcić trwającego ponad dwie i pół godziny gniota, skoro fani płakaliby jak małe dzieci na widok tłukących się przez półtorej godziny robotów?

PS: Dodam jeszcze, tak już zupełnie na marginesie, że fabuła nie tylko jest idiotyczna, ale też tak dziurawa, że to przechodzi ludzkie pojęcie. W kontekście całości filmu nie robi to już jednak większej różnicy. Mam wrażenie, że scenariusz powstał w wyniku jakiegoś nieszczęśliwego rozlania kawy na klawiaturę…