The Dark Knight (#01-08) – To nie jest kolejny scenariusz od Nolana…

…niestety. Tak, lubię nolanowską wizję Batmana. Owszem, można się do paru rzeczy przyczepić, ale i tak coraz bardziej się nakręcam na to, co nasz czeka w kinie w lipcu. Piszę zaś o tym, żebyście przez przypadek nie pomylili serii wydawanej w ramach „New 52” oraz wspominanych filmów – to dwie odrębne rzeczy. Niestety, nie różnią się tylko scenariuszem, ale też jego jakością. Do tego stopnia, że gdy skończyłem czytać siódmy zeszyt, nie zauważyłem, że wątek fabularny już się w sumie skończył, a miesiąc później zaczął się już inny…

Fabuła pierwszych siedmiu zeszytów „The Dark Knight”, autorstwa Paula Jenkinsa i Davida Fincha, rozkręca się w taki sposób, że gdy dotarłem do jej finału, nie miałem pojęcia, że „to już”. Po raz kolejny, największa na świecie klatka na superzłoczyńców okazała się wadliwa – fala osób stabilnych emocjonalnie, tylko że inaczej, wylała się ponownie ze szpitalu Arkham prosto na ulice Gotham. Niestety, tym razem większość z nich zdaje się być pod wpływem jakiejś nowej toksyny, która znacząco zwiększa ich siłę fizyczną, ale pozbawia strachu i wyobraźni. Liczba rozbojów i masakr sięga tak astronomicznego pułapu, że Batman przestaje powoli wiązać koniec z końcem i część spraw po prostu mu umyka – jak choćby okazanie wsparcia komisarzowi Gordonowi, gdy ten tego najbardziej potrzebuje.O ile wygląda to ciekawie w formie streszczenia, w rzeczywistości już nie jest tak dobrze. Autorzy szybko przeskakują z arcyłotra na arcyłotra, przez co nawet nie zauważyłem, że ostatni przeciwnik jest faktycznie tym, który ukuł cały plan. Szczerze mówiąc, byłem przekonany, że mimo wszystko on również jest tylko kolejnym szczeblem dłuższej drabiny. Żałuję, że w tym wątku zabrakło jakiegoś bardziej wyrazistego zakończenia. Choć początek i zwieńczenie nie powalały, samo rozwinięcie w pewnym momencie naprawdę zaczęło mnie wciągać. Padło między innymi ciekawe pytanie „co byś zrobił, gdyby zabrakło Alfreda?”. Niestety, autorzy nie pokusili się o próbę rozwikłania tego ciekawego problemu. Jeśli natomiast ten wątek zostanie pociągnięty w dalszej części „The Dark Knight”, to z miłą chęcią po niego sięgnę.
Co się tyczy zeszytu ósmego, jest to po prostu tak zwany „one shot” – historia, która kończy się i zaczyna w tym samym, pojedynczym komiksie. Skąd taki zabieg? Otóż, przez wszystkie zeszyty z batmańskiej rodziny, opatrzone numerem „9” właśnie przebiega event, który nazywa się „Night of the Owls” i zapowiada się naprawdę ciekawie. Sama historia zaś w owym „jednostrzałowcu” jest raczej nieciekawa i kompletnie nie zapada w pamięci. Jedynym aspektem, który mnie zainteresował, to pogłębienie postaci Jima Gordona.

Graficznie „The Dark Knight” jest po prostu śliczny. Na takie komiksy się miło patrzy, a do niektórych paneli z chęcią wracałem, by jeszcze raz móc podziwiać szczegóły. Zaciekawił mnie natomiast projekt – zdaje się że nowej – przeciwniczki Batmana o wiele mówiącym pseudonimie White Rabbit. Biorąc pod uwagę to, jak została przedstawiona, powinna się raczej nazywać White Playboy Bunny. Zresztą, zobaczcie sami na jednym z paneli załączonych do tego wpisu. Jasne, miło się patrzy na takie rysunki, ale takie podejście do kobiecych ról w komiksach czasem zaczyna mnie jednak męczyć i nie do końca wiem, czemu ma to służyć. „Hej, Paul, ta fabuła się za bardzo nie trzyma kupy, więc chyba ją jeszcze trochę rozbierzemy”? Problem w tym, że taki wygląd White Rabbit nie został absolutnie niczym uzasadniony, przez co projekt tej postaci – jeśli nie zostanie z czasem lepiej rozwinięty – póki co wydaje się, cóż, płytki.

Ze wszystkich serii o Batmanie, które czytałem w ramach „New 52”, „The Dark Knight” wydaje mi się w tej chwili zdecydowanie najsłabsze. Czyta się miło i, bynajmniej, nie twierdzę, że jest złe. Ale w stosunku do porywającej fabuły „Batman & Robin” czy naprawdę wkręcającego scenariusza serii „Batman”, ten konkretny tytuł wypada lekko blado. Można przeczytać w ramach lekkiej rozrywki, ale w pamięci nie zapadnie raczej nic poza pięknymi panelami i jednym czy dwoma dobrymi dialogami.