Terminator: Genisys – Elektroniczny Morderca powrócił (i nie chce zniknąć)

Seria o austriackim robocie-kulturyście jest jedną z nielicznych w dorobku światowej popkultury, o której kontynuacje kompletnie się nie martwię. Pierwszy „Terminator” był świetny, drugi był absolutnym mistrzostwem świata, które wygląda tak, jakby dopiero puszczono dziewiczą szpulę do kin. I wtedy, po dwóch cudownych obrazach i następującej po nich przerwie, zaczął się etap „powrotu serii”, znanego też jako odcinanie kuponów o sławy. Po długiej przerwie swoją premierę miał „Terminator 3”, który – w porównaniu do poprzednich odsłon – był obrzydliwie zły. Następnie, znów po wielu latach, pojawił się „Terminator Ocalenie”, który był już z kolei po prostu kompletnie nijaki. Jak widać, moje serce fana zostało przestrzelone i rozerwane na strzępu już wiele lat temu i nawet gdybym chciał, nie potrafiłem się przejmować „Genisys”. Do kina zawitałem z ciekawości, mając nadzieję, że Arnold tradycyjnie będzie mało mówił i dużo strzelał.

I wiecie co? Tak się stało. Ba, przyznam nawet szczerze, że fabuła mnie zaciekawiła i – aż do ujawnienia ostatecznego rozwiązania – lekko mnie nurtowało, jaki dokładnie pomysł mieli scenarzyści. Zaczęli od odtworzenia wydarzeń z pierwszego „Terminatora”, ale z perspektywy członków ruchu oporu, którzy właśnie planowali wysłać swojego człowieka w przeszłość, by chronił Sarę Connor. Zaś po piętnastu minutach puścili się czasoprzestrzennej poręczy i zaczęli skakać po równoległych wymiarach i innych takich, wprowadzając fabularne zamieszanie. Jak to zwykle robię przy filmach akcji o podróży w czasie, kompletnie zignorowałem rozmaite detale, które potencjalnie się nie zgadzały. Uczciwie przyznaję, że choć fabuła była – delikatnie mówiąc – lekko idiotyczna, dałem się wciągnąć. Finał był, niestety, kompletnie przewidywalny i na dobrą sprawę zdradzony w 100% w trailerze, więc na zaskoczenie i tak nie było można liczyć.

Oprócz całkiem poprawnego scenariusza, „Genisys” został również obdarowany bardzo sensowną proporcją scena akcji do… cóż, wszystkich innych scen. Z reguły bohaterowie zdążą wymienić po 2-3 krótkie, kiepsko napisane zdania i już coś eksploduje, już coś ich goni. Twórcy nie zrobili jednego z podstawowych błędów i nie poszli w wydumane, quasi-filozoficzne dysputy w przerwach od dewastacji otoczenia. Jasne, czasem padały jakieś złote myśli o sensie istnienia i wolnej woli, ale były tak krótkie, że nie wybijały mnie z rytmu wybuchów. W tym wszystkim jest jednak jedno poważne „ale” – wszystkie efekty specjalne są przeciętne i kompletnie pozbawione choćby najmniejszej dozy kreatywności. Nowy „Terminator” robi wrażenie średniej gry komputerowej. Nie chodzi mi oczywiście o szok na miarę dzieł Camerona, gdyż na to w ogóle nie liczyłem. Ale choć odrobina pomysłowości naprawdę by „Genisys” pomogła. Efekty są poprawne, ale też… w tej swojej poprawności są po prostu nudne.

Żeby jednak nie było wątpliwości – nie znaczy to, że cały film przez to robi się nudny. Nie, jako się rzekło – seans płynie szybko i na swój sposób przyjemnie. Po prostu po wyjściu z sali nie zostaje w głowie zupełnie nic*.

Ofiarą podobnej przeciętności padła obsada aktorska. Miałem silne uczucie, że jedynym prawdziwym profesjonalistą, jaki pojawił się na planie, był JK Simmos w swojej króciutkiej roli epizodycznej. Simmons jak zwykle obrócił kiepskie dialogi w coś na kształt wyrobu złoto-podobnego (prawdziwego złota nie szło z tego zrobić) i zniknął. Arnolda z kolei nikt wyraźnie podczas kręcenia nie pilnował, pewnie wszyscy się bali odezwać do takiej ikony. Gigant świetnie się bawił podczas robienia zdjęć, to widać. I przyznaję, że mnie też, dzięki swej naturalności, bawił. Ale robota przez większość czasu, to on niestety nie przypominał. Pamiętam te wszystkie sceny z pierwszych dwóch części, przy których człowiek nie miał najmniejszych wątpliwości, że patrzy na prawdziwego androida. Tu tego zabrakło. Choć, muszę to przyznać, motyw starzejącego się terminatora został ładnie obroniony.

Z tej wyliczanki na koniec zostali mi Emilia Clarke i Jai Courtney. Obydwoje ciągle robili wrażenie, jakby byli nie na swoim miejscu. Kompletnie nie wierzyli w to, co robią, i nie sprzedali mi swojej historii. Nie jest to w sumie zaskakujące, ale stara Sara Connor zjadła by nową Sarę na śniadanie, a z jej kości zrobiłaby sobie sprzęt do ćwiczeń. Jaia widziałem już wcześniej w, bodaj, piątej „Szklanej pułapce”. Choć starał się być prawdziwym macho, coś w jego kreacji nie grało. Teraz spotkało go dokładnie to samo – miał być Twardym Marine, a wyszedł mu połowicznie zaskoczony, połowicznie przestraszony chłopiec.
Ta wszechobecna przeciętność, to zmora nowego „Terminatora”.

Podmiana obsady i wtłoczenie większej dawki kreatywności w efekty specjalne mogłoby zaowocować produktem, który by się może nawet ocierał o określenie „dobry film”. A tak wyszło sztampowo, przeciętnie i niezbyt ciekawie, choć – trzeba to uczciwie przyznać – dosyć dynamicznie i wybuchowo. W kinie się nie nudziłem i nie cierpiałem, ale po wyjściu z seansu prawie nic nie zapamiętałem. Gdybym nie pisał tekstu w kilka godzin po opuszczeniu sali, z głowy wywietrzałoby chyba wszystko.

PS: I tak największym grzechem filmu jest fakt, że Arnie miał idealną okazję do rzucenia kultowym „GET INTO THE CHOPPA” i z niej nie skorzystał. I nie było żadnego „Hasta la vista, baby”. Przecież te kwestie nigdy się nie nudzą…

*OK, zapadłą mi w głowie jedna widokówka. Arnold odchodzący w kierunku zachodzącego słońca, na jednym ramieniu bazooka, na drugim mała dziewczynka. Chyba zrobię sobie z tego kadru tapetę.