Step Up Revolution – Głupi… i genialny film taneczny

Seria „Step Up” ma szczególne miejsce w moim sercu. To właśnie pierwszy „Step Up” sprawił, że polubiłem coś, co można byłoby nazwać współczesnymi filmami sportowymi. Jasne, nie ma już szans na prawdziwego „Rocky’ego”, ale muszę przyznać, że na otarcie łez taki „Never Back Down” jest naprawdę niezły. I do tego te wszystkie produkcje taneczne… nawet jeśli ktoś nie lubi tańczyć, to ciężko się nie zachwycić cudownymi choreografiami, które często wyglądają wręcz nierealnie. Zaś czwarta część tanecznej sagi podbiła poprzeczkę jeszcze wyżej. I to w kilku kategoriach.

Pierwsze dwie części miały niewinnie głupią fabułę – ot, zbuntowany chłopak, panienka z dobrego domu i wirujący seks. Lub na odwrót – zbuntowana panienka, cała zgraja dobrze wychowanych dzieciaków i wirujący seks. Trzecia część fabułę miała już po prostu głupią. Zaś „Revolution”… cóż, tu głupota osiągnęła poziom artystyczny. Tym razem dostaliśmy hybrydę – zbuntowaną panienkę z dobrego domu, która wraz z mieszkańcami slumsów układa rewolucyjne układy taneczne, które zmieniają świat.

Jednak nie scenariuszem „Step Up” stoi i pewnie stać nigdy nie będzie. Choreografie, choreografie i jeszcze raz choreografie! Twórcy „Revolution” naprawdę przebili wszystko, co do tej pory widzieliśmy w tej serii filmów. Jeśli ktoś zakochał się w scenie kończącej drugą część filmu, niech się przygotuje na kompletny odlot – w czwórce każdy układ taneczny jest co najmniej tak bardzo dopracowany! Jedyną uporczywością podczas seansu może być 3D, które w scenach statycznych wyszło zaskakująco solidnie, ale podczas tańca jest powodem licznych rozmyć. Szczerze mówiąc, nie mogę się doczekać edycji DVD.

Żeby nie było wątpliwości… ja kupuję tę konwencję i na swój sposób zachwyca mnie poziom głupoty scenariusza, w szczególności, że jest świetną podkładką pod te wszystkie fascynujące choreografie. Ba, jestem szczęśliwy, że żadna z głównych ról nie została obsadzona przez… aktorów. Tak jest, postacie pierwszo planowe to po prostu tancerze, którzy o aktorstwie pojęcia za bardzo nie mają. Ale za to jak się ruszają! Muszę tu jednak uczciwie zaznaczyć pewną kwestię – trzeba dać się porwać takiej kinematograficznej formie. Nie analizować – oglądać i się zachwycać. Co ciekawe, to właśnie my, Polacy, jesteśmy niezwykle łaskawi dla takich produkcji i chyba można śmiało powiedzieć, że je po prostu lubimy. Na IMDB najnowszy Step Up ma średnią 5,7, zaś u nas… 7,4! Różnica jest to kolosalna i pozostaje się tylko cieszyć, że – globalnie rzecz ujmując – umiemy się bawić na tak pozytywnie głupich seansach.