Spectre – Najlepszy z czterech

Nie jest tajemnicą, że nie jestem fanem tak zwanych „Bondów z Craigiem”. Wychowałem się na starych przygodach Agenta 007, przez co oswojenie się z ich nowoczesną, współczesną wersją przychodziło mi na tyle opornie, iż… ostatecznie nigdy się do nich nie przekonałem. Było to uczucie na tyle silne, iż łaknąłem wszelkich pojawiających się zastępników. Dlatego tak bardzo ukochałem sobie „Kingsman”, ostatnie „Mission Impossible” czy „A Man from U.N.C.L.E.”. Z drugiej jednak strony, nie zmieniła się jedna rzecz. Gdy nowy Bond wchodził do kina, ja też wchodziłem do kina. Były to seanse, których mimo wszystko nie umiałem sobie odpuścić. I cieszę się niezmiernie, iż „Spectre” również sobie nie odpuściłem.

Od razu uspokoję – nie musicie obawiać się żadnych spoilerów, poniższy tekst jest od nich wolny.

Odruchowo chciałem tu wcisnąć zdanie, iż fabuła jest na wskroś klasyczna, ale… nie byłaby to w pełni prawda. Owszem, mamy tu tajemnicze nemezis, potężne ugrupowanie złoczyńców i próbę przejęcia kontroli nad światem. Ale pojawił się też, po raz kolejny w „odświeżonym Bondzie”, wątek daleko bardziej osobisty, ponownie odkrywający tajemnice przeszłości najlepszego z najlepszych agentów zero-zero. Co więcej, „Spectre” ciągnie wątki z poprzednich trzech filmów, stanowiąc de facto ich zwieńczenie. Jak wiele osób pewnie wie, w tej serii nie jest to typowa praktyka. Na szczęście bycie na świeżo z „Casino Royale”, „Cośtam of cośtam” i „Skyfall” nie jest niezbędne, by dobrze się bawić.

Najnowsze przygody Bonda, Jamesa Bonda są wyraźną ewolucją w stosunku do… praktycznie wszystkich wcześniejszych filmów z Agentem JKM, nie tylko tych z Craigiem. Jest tu brutalniejsza akcja rodem z „Casino Royal” oraz dialogi i żarty w stylu Brosnana, Moore’a, Daltona czy Connery’ego. Co więcej, kompletnie uniknięto niezręczności ze „Skyfall”, który też próbował łączyć stare z nowym, ale – w moim odczuciu – kompletnie poległ na tym polu. Nowy Bond jest z jednej strony mocno urealniony i bardzo dynamiczny, a z drugiej: przyjemnie lekki i błyskotliwy. Świetnie to widać na przykładzie gadżetów – w końcu wróciły, były bajeranckie, ale nie umożliwiały lotów w kosmos. To samo tyczy się tak zwanych „dziewczyn Bonda”. Ich rola wyszła daleko poza „estetyczny rekwizyt drugoplanowy”, ale też nie poszła w kierunku nazbyt rzewnych uczuć, wyciskania łez i egzaltacji.

Uczciwie muszę napisać, że „Spectre” nie jest wolny od rozmaitych potknięć i, nazwijmy to, błędów. Role genialnego Christopha Waltza jest trochę mniej wyeksponowana, niż by mi się to marzyło. Z kolei wątek z przeszłości Jamesa, wydawał się miejscami pisany trochę na siłę i robił mało wiarygodne wrażenie. Oczywiście, mówimy tu o wiarygodności w kontekście filmu o ostatecznym super-szpiegu, a nie o wiarygodności jako takiej. Kulał też lekko finał, który odstawał trochę napięciem od bardzo emocjonującego wstępu i rozwinięcia.

Choć część powyższych uwag może brzmieć dosyć poważnie, uwierzcie mi – cały film jest tak dobry, że każdy z powyższych problemów nie potrafi zabić frajdy płynącej z seansu. Jestem zachwycony tym, na jakim poziomie zakończyły się przygody Bonda z Craigiem, w szczególności, że część pomysłów wróży pomyślną przyszłość serii. Postacie drugoplanowe pokroju Moneypenny i Q ewoluowały w ciekawym kierunku, zaś M w wykonaniu Ralpha Fiennesa jest wyborny. Co, oczywiście nie znaczy, że Judi Dench nie była idealna. Wręcz przeciwnie: była. Po prostu, Fiennes potrafił ją idealnie zastąpić. Z przyjemnością obejrzałbym kolejne przygody Agenta 007 z tak rozwiniętą kadrą wspierającą.

„Spectre” warto obejrzeć niezależnie od tego, czy kochacie tylko stare Bondy, tylko nowe Bondy, czy może jesteście gdzieś po środku. W tym filmie chyba każdy fan szpiegowskiego kina akcji znajdzie coś dla siebie. To jedna z tych produkcji, przy której miałbym ochotę chwalić całą masę drobiazgów w oddzielnych akapitach, ponieważ tak wiele detali przyciągnęło moją uwagę. Niestety, wtedy mógłbym zdradzić aż za dużo ciekawostek, a nie chcę pozbawić Was możliwości odkrycia ich osobiście. Przejdźcie się do kina. Obstawiam, że nie będziecie zawiedzeni.