Sleeping Dogs – Cios, którego się nie spodziewałem

Są takie chwile, które przypominają mi, czemu jestem graczem, czemu lubię spędzać czas czy to przy PeCecie, czy przy konsoli. Wiele z takich momentów można przewidzieć. Gdy biorę się za nowy tytuł od Blizzarda czy Rockstara, wiem, co mnie czeka. Zachwyt, miłość, dziesiątki cudownie spędzonych godzin, których nigdy nie będę żałował. Jednak niektóre takie momenty przychodzą kompletnie znienacka, przez co frajda, i tak już trudna do wyobrażenia, staje się jeszcze większa, gdyż była nieoczekiwana. Tak miałem ze Sleeping Dogs. Funkcjonariusz Wei Shen przyszedł do mojego domu, obił po twarzy, wcisnął pada w ręce i trzymał mnie za klejnoty rodzinne dopóki nie poznałem jego historii od początku do końca.Wei właśnie wrócił do Hong Kongu po długiej nieobecności. Ostatnie lata spędził z rodziną w USA, jednak ojczyzna wyciągnęła po niego ręce i ponownie przyjęła w swoje objęcia. Shen nie wrócił jednak ni to przypadkiem, ni to kierowany bliżej niezidentyfikowaną, ogólną chęcią odnowienia kontaktu z rodzinnymi stronami. Został zwerbowany przez lokalne służby specjalne jako tajniak, którego zadaniem będzie zinfiltrowanie szeregów Triady. Stare znajomości nie dają jednak o sobie zapomnieć, zaś zadanie bardzo szybko staje się znacznie bardziej osobiste, niż życzyliby sobie tego przełożeni czy też sam Wei.

Historia agenta Shena wciągnęła mnie bez reszty, przywodząc na myśl najlepsze historie czy to gangsterskie, czy też w klimatach kina policyjnego, z jakimi miałem się w życiu okazję zetknąć. Chyba najbliższym memu sercu porównaniem byłoby tu przywołanie genialnego „Donnie Brasco” z Johnnym Deppem. Opowieść Weia ma bardzie wiele wspólnych elementów z rolą wykreowaną przez późniejszego kapitana Jacka Sparrowa. Miesza się tu również wszystko to, co było najlepsze w „Ojcu Chrzestnym” – miłość, lojalność, przyjaźń i rodzina. Narracja zaś rzuca nas to od tematów stricte związanych z samą Triadą, po wątki zdecydowanie bardziej policyjne. Mamy tu intrygi, zdrady, chłodne kalkulacje i trudne wybory, które poziomem nie odstają od najlepszych kinowych klasyków i zostawiają daleko w tyle większość tego, co możemy ostatnio oglądać w kinie.

Sleeping Dogs to pełnokrwisty sandbox, który z rzadko spotykaną wprawą łączy w sobie zalety otwartego świata z bardzo silnie zarysowaną narracją. Znam tylko jeden tytuł, który prezentował tego typu poziom, i jest to nieśmiertelne GTA IV. Mimo mnogości rzeczy, które możemy robić w wolnym czasie w cudownie przestawionym Hong Kongu, nigdy nie czułem się wybity z rytmu świetnie prowadzonej historii. Twórcy zadbali o to, by wszystkie aktywności nie odbiegały ani klimatem, ani poziomem od całości gry. Ścigając się luksusowymi samochodami z przedstawicielami lokalnego półświatka, możemy słuchać dowolnej z hongkoński audycji rajdowych. Walcząc na pięści, mierzymy się z typowymi chłopakami z podwórka, których trudne miejskie życie zmusiło do poznania tajników kung-fu. Ucząc się i rozwijając zdolności Weia, spotykamy się z jego mentorem sprzed lat etc. Hongkong ocieka klimatem, niezależnie od tego, w którą jego część się zapuścimy.

Ci, którzy czytali już jakieś inne z moich tekstów, mogli się już z tym spotkać, iż wyróżniam czasem rzeczy tak dobre, że… nie za bardzo jest sens o nich pisać, ponieważ dłuższy tekst zamieniłby się po prostu w wodospad „ochów” i „achów”. Sleeping Dogs jest właśnie takim – jak dla mnie – dziełem sztuki. Twórcy ze Square Enix osiągnęli poziom rzadko spotykany w grach, a już w szczególności w sandboxa. W praktycznie każdym elemencie rozrywki udało im się znaleźć Złoty Środek między wszystkimi najważniejszymi elementami składowymi – złożonością, poziomem trudności i satysfakcją z zabawy. Model jazdy, strzelanie, poruszanie się po mieście z elementami le parkour czy walka na pięści – wszystkie te aspekty Sleeping Dogs są dokładnie w sam raz.

Każdy z modułów gwarantuje masę satysfakcji z sukcesu, jednocześnie trzymając cały czas bardzo równy poziom trudności i złożoności. Choćby takie mano-a-mano: okładanie wrogów łokciem zostało wykonane w stylu bardzo przypominającym dokonania Rocksteady w Batman: Arkham Asylum. Jeśli chcecie przeżyć na ulicy, musicie nauczyć się blokować ciosy wrogów, wyprowadzać dokładnie wymierzone kontry i stosować możliwie skuteczne kombinacje. Łatwo jest o zebranie łomotu, w szczególności na początku, ale nigdy też nie pojawiała się u mnie jakakolwiek, choćby najmniejsza irytacja. System jest tak skrojony, by piętnować błędy, nagradzać starania i dawać masę satysfakcji z wyniku końcowego. I tak jest ze wszystkim.

Mam do wyboru albo rozwodzić się nad wszystkimi elementami z osobna i zachwalać każdy genialnie wykonany detal, albo… przestać marnować Wasz czas i zachęcić do sięgnięcia po Sleeping Dogs. Jeśli tylko lubicie gangsterskie klimaty, potraficie docenić doskonałe sandboxy, a kinowe klimaty stanowią dla Was niepodważalny atut, musicie poznać Weia Shena. Znajdziecie tu wciągającą historię i doskonale dopracowaną mechanikę, które sumarycznie składają się na wielogodzinną rozrywkę na najwyższym poziomi. Grałem w tym roku w wiele niesamowitych tytułów, zaś Sleeping Dogs znajduje się zdecydowanie w ich najściślejszej czołówce.