Sherlock Holmes 2: Gra cieni – Błyskotliwy powrót błyskotliwego detektywa

Guy Ritchie jest jednym z tych twórców, którym po prostu ufam. Widziałem prawie wszystkie jego filmy i w najgorszym wypadku nie schodził poniżej niczego, co w moim subiektywnym rankingu oceniłbym jako bardzo dobre. Na ogół zaś oscylował gdzieś w okolicach absolutnej rewelacji. O pierwszy film z Downeyem Jr. w roli Sherlocka Holmesa obawiałem się tylko do momentu, kiedy dowiedziałem się, kto jest reżyserem. O drugi film już w ogóle się nie martwiłem. Ponieważ reżyser się nie zmienił.
Fabuła „Gry cieni” nawiązuje bezpośrednio do wydarzeń z „jedynki”. Szczęśliwie, nie trzeba być świeżo po seansie, by dobrze się bawić, choć jeśli ktoś poprzedniczki w ogóle nie oglądał, na seans z drugą częścią raczej wybierać się nie powinien. Tym razem Sherlock trafia wreszcie na godnego siebie przeciwnika oraz na sprawę detektywistyczną, która ma szansę przejść do historii. Profesor Moriarty, pracujący wytrwale na tytuł Napoleona zbrodni, zaczyna usuwać ze swojej drogi kolejne pionki, mając na celu również jedyne osoby, które uważa za ewentualne zagrożenie – Holmesa i Watsona. Jedną z podstawowych zagadek jest zaś kierunek, w którym zmierza prowadzona przez niego gra.

Kontynuacja przygód legendarnego detektywa jest bardzo odmiennymi filmem od obrazu z roku 2009. Tym razem nie będziemy spacerowali wyłącznie po zatłoczonych uliczkach Londynu – w planach jest zwiedzenie sporej części Europy, raczej bez przystanku i chwili na wytchnienie. Jako się rzekło, zmieniły się również zasady gry, gdyż Sherlock Holmes nie mierzy się już z przeciwnikami intelektualnie wymoczkowatymi względem niego. Pomysł ten został zresztą świetnie wykorzystany w filmie, prezentując starcie dwóch wielkich umysłów. Mam też wrażenie, że „Gra cieni” jest bogatsza w detale, które początkowo wydają się kompletnie nieistotne, po czym powracają po godzinie seansu, okazując się kluczowymi elementami zagadki. Czułem się, jakby nie tylko Holmes prowadził grę z Moriartym, ale też Guy Ritchie z widzem. I bardzo mi się to podobało.

Co się tyczy Ritchie’go – nie wiem, czy jest drugi reżyser, który potrafiłby w tak dynamiczny i atrakcyjny sposób sfilmować przygody detektywa. Może jeszcze David Fincher potrafiłby tego dokonać – skoro umie zamienić zawody wioślarskie w połączenie dramatu z filmem akcji, to zapewne potrafi również wszystko inne. Wracając jednak do Holmesa – ta produkcja po prostu kipi od niesamowitych ujęć, świetnie wykorzystanych spowolnień czasu i pomysłowych konwencji monterskich. Guy Ritchie nie boi się też autoironii – zamiast operować jedynie sprawdzonymi zagrywkami z jedynki, potrafi sam się z nich naśmiewać.

Zdaję sobie sprawę, z faktu, że niektórzy bardzo źle przyjęli nowego Holmesa. Sam widziałem, jak ludzie wychodzą w trakcie seansu z kina, część znajomych miała też podobne doświadczenia. I, szczerze mówiąc, kompletnie nie wiem, z czego może to wynikać. Robert Downey Jr. oraz Jude Law są jak zwykle genialni w swoich rolach. Scenariusz ocieka błyskotliwym humorem, zaś fabuła wiedzie widza po swych trudnych do przewidzenia zakrętach. Do tego dochodzi piękna oprawa wizualna. Czego chcieć więcej? Wspominam o tym problemie, ponieważ zawsze staram się doradzić, czy na dany film warto poświęcić czas i pieniądze, czy też nie. Osobiście, „Grę cieni” polecam bez zawahania – dla mnie to jeden z najlepszych filmów ostatnich lat, bawiłem się po prostu wyśmienicie. Zaś po seansie miałem temat na naprawdę długą rozmowę ze znajomymi – mało który film potrafi aż tak zagrzać do dyskusji i roztrząsania szczegółów. Pozostaje mieć tylko nadzieję, że jeśli przejdziecie się do kina, będziecie bawili się nie gorzej ode mnie.