Robocop – Udany powrót do przeszłości

Nie mogę powiedzieć, żebym nie darzył „Robocopa” sentymentem. Kiedy się było małym, tego typu kino było zakazane – i nie bez powodu, to jeden z tych filmów, które faktycznie są bardzo krwawe i brutalne. Tym bardziej obejrzenie go za młodu robiło wrażenie. Ba, lubiłem nawet kontynuację, do której scenariusz napisał Frank Miller, a która jest chyba ze sporą zgodnością fanów uważana za abominację. Byłem niezbyt rozgarnięty, dzięki czemu brak sensu i fabularny bełkot kompletnie mi nie przeszkadzały. Tak, „Robocop”, to jedna z tych marek, które wyryły mi się w pamięci z lat 90-tych.

Ale! Tak, jest tu pewne „ale”. Otóż, o ile ów sentyment do marki czuję, to nie jest on bynajmniej fanatyczny. Jasne, miło mi się wspomina cybergliniarza, ale nie czułem żalu do całego świata, że ktoś śmie go wskrzesić i jeszcze raz, od nowa, puścić do akcji. Nie miałem też żadnych konkretnych oczekiwań, a ewentualną porażkę przyjąłbym najprawdopodobniej ze stoickim spokojem.

I tak dochodzimy do roku 2014, kiedy to do kin trafia remake Robocopa. Szczerze mówiąc, nie wierzyłem, że z tego filmu może wyjść coś dobrego. Już informacje o obniżeniu wieku docelowego widza straszyły – oryginał był klasyfikowany bodaj jako 18+, zaś teraz mamy do czynienia z marnym 13+. Istniało też poważne ryzyko, iż będzie to kolejna przegadana produkcja, z której wszystkie sceny akcji zostały wycięte i pokazane w trailerze.

Cóż, myliłem się. A dzięki temu, że się myliłem, czas w kinie spędziłem naprawdę przyjemnie.

Mamy tak zwaną „niedaleką przyszłość”. Stany Zjednoczone zrobotyzowały już praktycznie cały świat – oczywiście w imię pokoju, dobra i „the American way”. Niestety, tak jak sami mieszkańcy USA chętnie widzą roboty pilnujące porządku na ulicach Teheranu, tak już nie za bardzo chcą je mieć na Times Square. Obawiają się, że roboty mimo wszystko nie wiedzą co jest dobre, a co jest zł. Póki nie wiedzą tego w Azji, Europie czy Afryce, to wszystko jest dobrze. Gorzej, kiedy nie wiedzą tego, przebywając na amerykańskim osiedlu.

Łatwo się domyślić, że producentowi wszystkich tych zrobotyzowanych strażników marzy się zmiana tego stanu rzeczy – amerykański rynek jest szczególnie łakomym kąskiem. Musi jednak najpierw wymyślić rozwiązanie, które i sprawnie obejdzie ograniczenia legislacyjne, i przekona do siebie samych klientów. Potrzebuje maszyny z duszą, która będzie potrafiła posługiwać się ludzkim kodeksem moralnym. Potrzebuje człowieka w robocie. Potrzebuje Alexa Murphy’ego, którego właśnie ktoś wystrzelił w kosmos, detonując mu samochód pod blokiem.

Tak właśnie zaczyna się historia dobrego gliniarza, który trafił w łapy stereotypowej korporacji. I, przyznaję, jest to historia naprawdę przyjemna.

To, co się rzuca w oczy, to fakt, że twórcy chcieli poświęcić trochę swojego czasu, by w filmie było coś więcej niż drętwe dialogi i widowiskowe wybuchy. Ostatnio miałem wrażenie, że produkcje science-fiction mają coraz mniej „science” w sobie, a więcej niczym nie uzasadnionej „fiction”. Ot, jeśli coś się składa z ekranu dotykowego i systemu operacyjnego przypominającego DOS-a, to na pewno jest to już „science”, żadne dalsze podstawy naukowe nie są potrzebne. W przypadku „Robocopa” jest w tym zakresie znacznie lepiej – nie brakuje tu radosnego bełkotu naukowców, który ma nawet jakiś tam śladowy sens. Co więcej, same działanie korporacji też zostały przyzwoicie zakotwiczone w rzeczywistości – obserwowanie, jak ledwo żywy gliniarz zmienia się w obiekt badania na grupach fokusowych, robiło wrażenie i ciekawiło.

Największą zaletą takiego stanu rzeczy jest to, że twórcy zredukowali ilość ckliwych, drętwych dialogów do niezbędnego minimum. Oczywiście, są sceny, w których Alex rozmawia ze swoją żoną, dzieckiem czy najbliższym przyjacielem. Jesteśmy też świadkami dramatu, jaki przeżywa on i jego rodzina. Ale dla równowagi dostajemy też bardzo rozbudowane sceny z życia korporacji czy z wnętrza fabryki/laboratorium, w której Robocop jest tworzony. Całość zaś jest komplementowana bardzo sprawnie nakręconymi scenami akcji. Nie są to może ujęcia, które przejdą do klasyki kina, ale żadnemu z nich nie można było odmówić rzemieślniczej solidności. Zaś wszystkie walki z udziałem wykorzystywanej przez Alexa poszerzonej rzeczywistości wypadły niezwykle zmyślnie.

Mocną stroną filmu, która winduje wszystko na znacznie wyższy poziom, jest aktorstwo. To jest właśnie urok zatrudniania geniuszy do filmu o robocie-gliniarzu. To są po prostu ludzie, którzy ze wszystkiego zrobią widowisko. Samuel L. Jackson jako prezenter telewizyjny sprawił, że chciałbym godzinami oglądać podobnie stronnicze programy publicystyczne – tak długo, jak długo właściciel portfela z napisem „Bad Motherfucker” by je prowadził. To człowiek, który z komentowania wyglądu kotleta potrafiłby zrobić równocześnie dzieło sztuki i kino akcji najwyższej próby. Do tego dochodzi jak zwykle błyskotliwy Gary Oldman w roli naukowca odpowiedzialnego za Project Murphy. Miło było mi również zobaczyć Michaela Keatona, który wcielił się w szefa korporacji – dawno go nie widziałem na wielkim ekranie. Smutno było tylko patrzeć, jak Batman porzuca swoją maskę, by zająć się w pełnym wymiarze szefowaniem korporacji w imię zła i konsumpcjonizmu. Cóż, widać każdego można złamać. Na deser zostawiłem Joel Kinnaman, o którym można powiedzieć dwie rzeczy – został świetnie dobrany do roli i świetnie sobie z tą rolą poradził. Dotąd nie kojarzyłem go w ogóle, od tej pory może będę go pamiętał.

Bynajmniej jednak nie twierdzę, że „Robocop” jest bezbłędny. Niestety, mimo ogólnie wysokiego poziomu scenariusza, zakradło się kilka bardzo wątpliwych rozwiązań fabularnych. Psuły one odbiór całości tym bardziej, że naprawdę niewiele brakowało do takiego stanu, w którym nie byłoby się w ogóle do czego przyczepić. Jako jednak że cała reszta filmu świetnie tuszuje te pomniejsze wpadki, wrażenia po seansie miałem wyborne. Tak, bolał trochę obniżony rating i z miłą chęcią bym obejrzał ten obraz w wersji brutalniejszej, ale… muszę też uczciwie przyznać, iż nie jest to aspekt, który ciągle by przykuwał moją uwagę podczas oglądania. Prawda jest taka, że coraz więcej przemocy można wcisnąć do filmów „13+” i w „Robocopie” to widać. Jeśli więc nie macie szalenie silnego sentymentu względem starej serii i nie uważacie, że jedyna słuszna wersja robo-gliniarza, to ta z roku 1987, to myślę, że możecie zacząć sobie planować czas na seans.