Prometeusz – Ładny Obcy?

Nie jestem fanem serii „Obcy”. Ale też nie mogę powiedzieć, żebym nie darzył jej szacunkiem, w szczególności, gdy mowa o pierwszej części, znanej u nas jako „Ósmy pasażer Nostromo”. Wiedząc, że premiera „Prometeusza” się zbliża, odświeżyłem sobie stare dzieło Ridleya Scotta. Co tu wiele mówić – niczym drugi „Terminator”, ten film się po prostu nie zestarzał i pewnie już się nie zestarzeje. Świetna scenografia, rewelacyjne efekty specjalne (nie mylić z komputerowymi), Sigourney Weaver i, tak jest, napięcie. Niesamowite napięcie, które nawet po ponad 30 latach od premiery nie pozwala oderwać wzroku od monitora. A „Prometeusz”? No, ładny jest…

Akcja filmu rozgrywa się na wiele lat przed tym, co pokazał nam Ridley Scott w pierwszym „Alienie”. Grupa naukowców wyrusza w kierunku odległej galaktyki, by – dosłownie – spotkać się z naszymi stwórcami. Odnaleźli oni mapę, która, jak uważają, jest dowodem na to, że Darwin jednak się mylił. Po dotarciu na miejsce szybko się okazuje, że faktycznie coś jest na rzeczy. Nawet jeśli nasi bohaterowie nie trafili na swoich stwórców, to przynajmniej na bardzo wyraźne dowody istnienia obcych cywilizacji. A później zostali pożarci przez owe obce cywilizacje, jak na serię „Alien” przystało. W ramach fabularnej tajemnicy pozostawiam, kto przeżył, a kto jednak nie.
Problem z „Prometeuszem” jest taki, że dosyć krótko trzyma w napięciu. To po pierwsze. Po drugie zaś, korzysta z narzędzi fabularnych, które ciężko kupić nawet w tych głupszych filmach S-F, a co dopiero w tych, które przejawiają jakieś ambicje i starają się zaskoczyć widza trochę bardziej złożoną fabułą. Powie ktoś, że historia w pierwszym „Obcym” też była słaba, a ja się i tak tym filmem zachwycam. Sęk w tym, że „Obcy” miał prosty scenariusz, który został po mistrzowsku zrealizowany. I trzymał przez cały seans w napięciu. „Prometeusz” ma zaś znacznie bardziej złożony scenariusz, który niestety został zrealizowany koślawo, a napięcie – jako się rzekło – dosyć szybko znika. Żeby podkreślić, o jakiej skali problemu mówimy – niektóre rozwiązania fabularne są tak głupie, że ciężko było się nie śmiać; mało kto na sali był w stanie zachować powagę.

Z drugiej strony, nie mogę bynajmniej napisać, że „Prometeusz” jest kompletnie nieudanym filmem. Ma jedne z ładniejszych widoków, jakie podziwiałem ostatnimi czasy w kinie. Zachwyciła mnie między innymi genialnie zrealizowana burza, która przetoczyła się po powierzchni obcej planety. Niesamowite były również niektóre ujęcia z udziałem statków kosmicznych – tak ziemskich, jak i tych nie do końca ziemskich. Ponadto, udział w filmie wziął Michael Fassbender i, według mnie, wykreował najbardziej przekonującą postać androida w historii kina. Był po prostu rewelacyjny i po raz kolejny przypomniał mi, czemu go tak bardzo lubię. Reszta aktorów – w tym Noomi Rapace i Charlize Theron – spisali się całkiem przyzwoicie, choć u nich występował już bardziej problem nie deficytu umiejętności a przeciętnie napisanych postaci, czego sami nie byli w stanie przeskoczyć.

Według mnie, dwa największe problemy „Prometeusza”, to średnio napisany scenariusz i zbyt ładne efekty specjalne. Nie zrozumcie mnie źle – to świetnie, że włożono tyle pracy w stronę wizualną filmu. Ale wolałbym w tym tekście używać takich określeń, jak „obrzydliwy” czy „ohydny” zamiast: „ładny”. Muszę jednak uczciwie dodać, że ze dwie sceny zapadły mi w pamięci. Tak jak – po raz kolejny – zapadł mi w pamięci Fassbedner. To jednak za mało, żeby uznać seans za udany.