Pitch Perfect 2 – Śpiewanie a capella to (nie)poważna sprawa

Pierwsza część „Pitch Perfect” była dla mnie jednym z większych, przyjemniejszych zaskoczeń ubiegłego roku. Bynajmniej nie dlatego, że wtedy ów film debiutował, a dlatego, że dopiero wtedy go poznałem. Zawsze lubiłem kino w stylu „Step Up”, w którym taniec był odpowiedzią na absolutnie każde pytanie. Jesteś smutny? Tańcz! Szczęśliwy? Tańcz! Ktoś cię obraził? Tańcz! Złamano święty kodeks bushido i nadepnięto na twój cień? Tańcz! „Pitch Perfect” doskonale wpisywało się ten schemat, po prostu podmieniając „tańcz” na „śpiewaj a capella”. Ponieważ zwyczajne „śpiewaj” nie jest dostatecznie epickie i nie umożliwia należytego poniżenia swoich wrogów.

I tak oto, po kilku latach od premiery, do kin zawitało „Pitch Perfect 2”. Z jednej strony miałem nadzieję na więcej tego, co dostałem w jedynce, a z drugiej… trailery trochę mnie niepokoiły. Były wyraźnie bardziej skupione na nazbyt kloacznym poczuciu humoru, a za mało czerpały z muzycznych korzeni tej młodej serii. Szczęśliwie, na seansie szybko się okazało, iż trailer był po prostu niefortunnie zmontowany. Choć żarty nie należą do wybrednych, to adekwatny kontekst dodaje im uroku. I, co ważniejsze, zdecydowanie nie brakuje scen śpiewano-tańczonych! A te, na wzór kolejnych odsłon „Step Up”, zostały mocno podkręcone, uatrakcyjnione i naszpikowane efekciarskimi trickami. Na każde wspomnienie hitu kapeli Muse w wykonaniu fikcyjnego, niemieckiego zespołu a capella Das Sound Machine po prostu przechodzą mnie ciarki po plecach.

Fabuła, rzecz jasna, jest tu umiarkowanie istotna – grunt, że nie brakuje pretekstów do śpiewania. Ot, ugrupowanie znane z jedynki – Barden Bellas – ma poważny problem. Albo dziewczyny wygrają mistrzostwa świata, albo ich formacja zostanie rozwiązana ze względów dyscyplinarnych. Piękności z Barden na drodze do sukcesu będą musiały, rzecz jasna, pokonać wiele przeciwności – tak grupowych, jak i prywatnych – oraz odnaleźć swoje nowe brzmienie.

Mówiąc całkowicie szczerze i uczciwie, „Pitch Perfect 2” w swojej kategorii jest filmem niemal doskonałym. Bierze najlepsze elementy z filmów sportowych i młodzieżowych, łącząc je z rewelacyjnymi, emocjonującymi aranżami znanych hitów w wersji a capella. Humor jest cięty, dosadny i często niezbyt wybredny, ale dzięki temu również świeży i taki… szczery, uczciwy. Nie znajdziecie tu nawet grama poprawności politycznej – raczej dokładne przeciwieństwo tejże.

Jeśli mógłbym mieć jakieś uwagi, to jedynie do kompozycji całości. Miałem uczucie, że film mógłby zyskać na wycięciu ok. 15 minut materiału, który nie wnosił zbyt wiele do fabuły, a i nie zawierał elementów śpiewanych. Z drugiej strony, nie mogę powiedzieć, żeby ten blisko dwugodzinny seans mi się dłużył. Raz na jakiś czas po prostu spadała dynamika opowieści, ale… to tyle. Pomijając tę drobną, poczynioną trochę na siłę uwagę, „Pitch Perfect 2” jest świetne i cudownie odprężające.